Een inleiding tot kapitaalbegroting

Kapitaalbudgeting omvat het kiezen van projecten die waarde toevoegen aan een bedrijf. Het kapitaalbudgetteringsproces kan bijna alles omvatten, inclusief het verwerven van grond of het kopen van vaste activa zoals een nieuwe vrachtwagen of machine. Bedrijven zijn doorgaans verplicht, of op zijn minst aanbevolen, om die projecten uit te voeren die de winstgevendheid zullen vergroten en zo de rijkdom van de aandeelhouders zullen vergroten.

Welk rendement als acceptabel of onaanvaardbaar wordt beschouwd, wordt echter beïnvloed door andere factoren die specifiek zijn voor het bedrijf en het project. Een sociaal of goed doel is bijvoorbeeld vaak niet goedgekeurd op basis van het rendement, maar meer op de wens van een bedrijf om goodwill te bevorderen en terug te dragen aan zijn gemeenschap.

Belangrijkste leerpunten

• Kapitaalbudgettering is het proces waarbij beleggers de waarde van een potentieel investeringsproject bepalen.
• De drie meest gebruikelijke benaderingen voor projectselectie zijn terugverdientijd (PB), intern rendement (IRR) en netto contante waarde (NPV).
• De terugverdientijd bepaalt hoe lang het een bedrijf zou kosten om voldoende kasstromen te zien om de oorspronkelijke investering terug te verdienen.
• Het interne rendement is het verwachte rendement op een project. Als het tarief hoger is dan de kapitaalkosten, is het een goed project. Als niet, dan is het niet.
• De netto contante waarde laat zien hoe winstgevend een project zal zijn versus alternatieven, en is misschien wel de meest effectieve van de drie methoden.

Zelfstudie: financiële concepten en kapitaalbegroting

Inzicht in kapitaalbegroting

Kapitaalbudgettering is belangrijk omdat het verantwoording en meetbaarheid creëert. Elk bedrijf dat zijn middelen in een project wil investeren, zonder de risico's en opbrengsten te begrijpen, zou als onverantwoordelijk worden beschouwd door zijn eigenaars of aandeelhouders. Bovendien, als een bedrijf geen manier heeft om de effectiviteit van zijn investeringsbeslissingen te meten, is de kans groot dat het bedrijf weinig kans heeft om te overleven op de concurrerende markt.

Bedrijven (behalve non-profitorganisaties) bestaan ​​om winst te maken. Het kapitaalbudgetteringsproces is een meetbare manier voor bedrijven om de economische en financiële winstgevendheid van elk investeringsproject op de lange termijn te bepalen.

Een beslissing over kapitaalbegroting is zowel een financiële verplichting als een investering. Door een project aan te gaan, legt het bedrijf zich financieel vast, maar investeert het ook in de richting op langere termijn die waarschijnlijk van invloed zal zijn op toekomstige projecten die het bedrijf overweegt.

Hoe Capital Budgeting werkt

Wanneer een onderneming een besluit over kapitaalbudgettering wordt voorgelegd, is een van de eerste taken om te bepalen of het project winstgevend zal blijken te zijn. De terugverdientijd (PB), interne rentabiliteit (IRR) en netto contante waarde (NPV) methoden zijn de meest gebruikelijke benaderingen voor projectselectie. Hoewel een ideale oplossing voor kapitaalbegroting zodanig is dat alle drie de statistieken dezelfde beslissing aangeven, zullen deze benaderingen vaak tegenstrijdige resultaten opleveren. Afhankelijk van de voorkeuren van het management en selectiecriteria zal meer nadruk worden gelegd op de ene benadering boven de andere. Er zijn echter gemeenschappelijke voor- en nadelen verbonden aan deze veelgebruikte waarderingsmethoden.

Een inleiding tot kapitaalbegroting

Terugbetalingsperiode

De terugverdientijd berekent de tijdsduur die nodig is om de oorspronkelijke investering terug te verdienen. Als een kapitaalbegrotingsproject bijvoorbeeld een initiële kasuitgave van $ 1 miljoen vereist, onthult de PB hoeveel jaar nodig zijn om de instroom van geldmiddelen gelijk te stellen aan de uitstroom van één miljoen dollar. Een korte PB-periode heeft de voorkeur omdat dit aangeeft dat het project "zichzelf terugbetaalt" binnen een korter tijdsbestek.

In het volgende voorbeeld zou de PB-periode drie en een derde van een jaar zijn, of drie jaar en vier maanden.

Terugverdientijden worden meestal gebruikt wanneer liquiditeit een groot probleem vormt. Als een bedrijf slechts een beperkt aantal fondsen heeft, kunnen ze misschien slechts één groot project tegelijk uitvoeren. Daarom zal het management sterk focussen op het terugverdienen van hun initiële investering om volgende projecten uit te voeren. Een ander groot voordeel van het gebruik van de PB is dat het gemakkelijk te berekenen is zodra de kasstroomprognoses zijn vastgesteld.

Er zijn nadelen aan het gebruik van de PB-metriek om beslissingen over kapitaalbudgettering te bepalen. Ten eerste houdt de terugverdientijd geen rekening met de tijdswaarde van geld (TVM). Het eenvoudig berekenen van de PB biedt een meetwaarde die dezelfde nadruk legt op ontvangen betalingen in jaar één en jaar twee. Een dergelijke fout is in strijd met een van de fundamentele grondbeginselen van financiën. Gelukkig kan dit probleem eenvoudig worden aangepast door een kortingsterugbetalingsmodel te implementeren. Kortom, de afgeprijsde PB-periodefactoren in TVM en laten toe om te bepalen hoe lang het duurt om de investering te recupereren op basis van de contante waarde van de kasstroom.

Een ander nadeel is dat zowel terugverdientijden als verdisconteerde terugbetalingsperioden de kasstromen negeren die optreden tegen het einde van de levensduur van een project, zoals de restwaarde. De PB is dus geen directe maat voor winstgevendheid. Het volgende voorbeeld heeft een PB-periode van vier jaar, wat slechter is dan die van het vorige voorbeeld, maar de grote instroom van $ 15.000.000 die zich in jaar vijf voordeed, wordt voor de toepassing van deze statistiek genegeerd.

Er zijn andere nadelen aan de terugbetalingsmethode, waaronder de mogelijkheid dat in verschillende fasen van het project contante investeringen nodig kunnen zijn. Ook moet rekening worden gehouden met de levensduur van het gekochte actief. Als de levensduur van het actief niet veel langer is dan de terugverdientijd, is er mogelijk niet genoeg tijd om winst te genereren met het project.

Aangezien de terugverdientijd niet de toegevoegde waarde van een besluit tot kapitaalbegroting weerspiegelt, wordt dit meestal als de minst relevante waarderingsbenadering beschouwd. Als liquiditeit echter een essentiële overweging is, zijn PB-periodes van groot belang.

Intern rendement

Het interne rendement (of het verwachte rendement op een project) is de disconteringsvoet die zou resulteren in een netto contante waarde van nul. Omdat de NPV van een project omgekeerd evenredig is aan de disconteringsvoet - als de disconteringsvoet toeneemt, worden toekomstige kasstromen onzekerder en dus minder waard in waarde - is de benchmark voor IRR-berekeningen de feitelijke koers die door de onderneming wordt gebruikt om te disconteren -belasting kasstromen. Een IRR die hoger is dan de gewogen gemiddelde kapitaalkosten suggereert dat het kapitaalproject een winstgevende onderneming is en vice versa.

De IRR-regel is als volgt:

IRR> kapitaalkosten = accepteer project

IRR <kapitaalkosten = project afwijzen

In het onderstaande voorbeeld is de IRR 15%. Als het werkelijke disconteringspercentage van het bedrijf dat zij gebruiken voor modellen met contante waarde lager is dan 15%, moet het project worden geaccepteerd.

Het primaire voordeel van het implementeren van het interne rendement als een besluitvormingsinstrument is dat het een benchmarkcijfer biedt voor elk project dat kan worden beoordeeld aan de hand van de kapitaalstructuur van een bedrijf. De IRR zal gewoonlijk dezelfde soorten beslissingen produceren als modellen met een netto contante waarde en stelt bedrijven in staat projecten te vergelijken op basis van het rendement op geïnvesteerd kapitaal.

Ondanks dat de IRR gemakkelijk te berekenen is met een financiële calculator of softwarepakketten, zijn er enkele nadelen aan het gebruik van deze statistiek. Net als bij de PB-methode geeft de IRR geen goed beeld van de waarde die een project aan een onderneming zal toevoegen - het geeft alleen een benchmarkcijfer voor welke projecten moeten worden aanvaard op basis van de kapitaalkosten van de onderneming. Het interne rendement maakt een juiste vergelijking van elkaar uitsluitende projecten niet mogelijk; daarom kunnen managers misschien bepalen dat project A en project B beide gunstig zijn voor de onderneming, maar ze zouden niet kunnen beslissen welke beter is als er maar één wordt geaccepteerd.

Een andere fout die zich voordoet bij het gebruik van IRR-analyse doet zich voor wanneer de kasstromen uit een project onconventioneel zijn, wat betekent dat er extra kasuitstromen volgen na de initiële investering. Onconventionele kasstromen komen vaak voor bij kapitaalbudgettering, omdat veel projecten toekomstige kapitaaluitgaven vereisen voor onderhoud en reparaties. In een dergelijk scenario bestaat een IRR mogelijk niet of zijn er mogelijk meerdere interne rendementen. In het onderstaande voorbeeld bestaan ​​er twee IRR's - 12, 7% en 787, 3%.

De IRR is een nuttige waarderingsmaatstaf bij het analyseren van individuele projecten voor kapitaalbudgettering, niet die welke elkaar uitsluiten. Het biedt een beter waarderingsalternatief voor de PB-methode, maar voldoet niet aan verschillende belangrijke vereisten.

Netto contante waarde

De netto contante waardebenadering is de meest intuïtieve en nauwkeurige waarderingsbenadering voor kapitaalbegrotingsproblemen. Door de kasstromen na belastingen te disconteren met de gewogen gemiddelde kapitaalkosten, kunnen managers bepalen of een project winstgevend zal zijn of niet. En in tegenstelling tot de IRR-methode, onthullen NPV's precies hoe winstgevend een project zal zijn in vergelijking met alternatieven.

De NPV-regel bepaalt dat alle projecten met een positieve netto contante waarde moeten worden aanvaard, terwijl projecten die negatief zijn, moeten worden afgewezen. Als fondsen beperkt zijn en niet alle positieve NPV-projecten kunnen worden gestart, moeten projecten met de hoge kortingswaarde worden geaccepteerd.

In de twee onderstaande voorbeelden, uitgaande van een kortingspercentage van 10%, hebben project A en project B respectieve NPV's van $ 126.000 en $ 1.200.000. Deze resultaten geven aan dat beide projecten voor kapitaalbegroting de waarde van het bedrijf zouden verhogen, maar als het bedrijf op dit moment slechts $ 1 miljoen te investeren heeft, is project B superieur.

Enkele van de belangrijkste voordelen van de NPV-aanpak zijn het algemene nut en dat de NPV een directe maatstaf voor extra winstgevendheid biedt. Hiermee kan men meerdere elkaar uitsluitende projecten tegelijkertijd vergelijken, en hoewel de discontovoet aan verandering onderhevig is, kan een gevoeligheidsanalyse van de NPV doorgaans wijzen op overweldigende potentiële toekomstige zorgen. Hoewel de NPV-benadering onderhevig is aan eerlijke kritiek dat het cijfer met de toegevoegde waarde geen rekening houdt met de algehele omvang van het project, de winstgevendheidindex (PI), kan een meetwaarde die is afgeleid van verdisconteerde kasstroomberekeningen dit probleem gemakkelijk oplossen.

De rentabiliteitsindex wordt berekend door de contante waarde van toekomstige kasstromen te delen door de initiële investering. Een PI groter dan 1 geeft aan dat de NPV positief is, terwijl een PI kleiner dan 1 een negatieve NPV aangeeft. (Gewogen gemiddelde kapitaalkosten (WACC) zijn misschien moeilijk te berekenen, maar het is een solide manier om de investeringskwaliteit te meten).

Het komt neer op

Verschillende bedrijven zullen verschillende waarderingsmethoden gebruiken om investeringsprojecten te accepteren of af te wijzen. Hoewel de NPV-methode onder analisten als de gunstigste wordt beschouwd, worden de IRR- en PB-methoden vaak ook onder bepaalde omstandigheden gebruikt. Managers kunnen het meeste vertrouwen hebben in hun analyse wanneer alle drie de benaderingen dezelfde handelwijze aangeven.