Barbell investeringsstrategie

Volgens de moderne portefeuilletheorie en vele andere beleggingsfilosofieën is succesvol beleggen mogelijk door een acceptabele balans te vinden tussen risico en rendement. (Zie "De geschiedenis van de moderne portefeuille".) Voor de meeste beleggers betekent dit het cultiveren van een effectenportefeuille met tussentijdse risicokenmerken en middenweg rendement. Integendeel, een acceptabel risico / rendement-evenwicht kan ook worden bereikt met een geheel ander paradigma dat bekend staat als de barbell-strategie, die erop gericht is aanzienlijke uitbetalingen in te leiden zonder onnodig risico te nemen.

Hoe de Barbell-strategie werkt

De barbell-strategie bepleit het koppelen van twee duidelijk verschillende manden met aandelen. De ene mand bevat uiterst veilige beleggingen, terwijl de andere alleen zeer leveraged en speculatieve beleggingen bevat. Met andere woorden, deze methode dringt er bij beleggers op aan zo ver mogelijk uit het midden te blijven.

Deze gesplitste benadering stond de beroemde beroemde derivatenhandelaar en scheidsrechter Nassim Nicholas Taleb toe om tijdens de economische neergang van 2007 en 2008 te gedijen, terwijl veel van zijn collega Wall Streeters hits sloegen. Taleb beschreef het onderliggende principe van de barbell-strategie als volgt:

"Als je weet dat je kwetsbaar bent voor voorspellingsfouten, en accepteert dat de meeste risicomaatregelen gebrekkig zijn, dan is je strategie zo hyperconservatief en hyper-agressief als je kunt zijn, in plaats van mild agressief of conservatief te zijn."

Belangrijkste leerpunten

• Wanneer toegepast op vastrentende beleggingen, raadt de barbell-strategie aan om kortlopende obligaties te koppelen aan langlopende obligaties.
• Het succes van de barbell-strategie is sterk afhankelijk van de rentetarieven.

De lange en korte van de Barbell-strategie

In de praktijk wordt de barbell-strategie vaak toegepast op obligatieportefeuilles. In tegenstelling tot aandelen, waar het model investeert in aandelen met radicaal verschillende risicoprofielen, pleit het voor vastrentende waarden voor het trouwen van obligaties met verschillende looptijden. Daarom, in plaats van te beleggen in obligaties met een middellange looptijd, dringt de barbell-methode er bij beleggers op aan om de voorkeur te geven aan een combinatie van obligaties met een korte looptijd (minder dan drie jaar) en een lange looptijd (meer dan tien jaar).

Terwijl langlopende obligaties de overduidelijke voordelen van hoge rentebetalingen met zich meebrengen, moeten beleggers om kortlopende obligaties fiscaal voordelig te maken proactief vervallende obligaties inruilen voor nieuwere obligaties. Dit vereist dat vaste beleggers hun kortetermijnobligatieportefeuilles oordeelkundig volgen en aanpassen, aangezien de vervaldata komen en gaan.

Het is niet verrassend dat het succes van de barbell-strategie sterk afhankelijk is van de rentetarieven. Met stijgende rentevoeten worden de kortlopende obligaties routinematig verhandeld voor hogere renteaanbiedingen. Maar in het geval van dalende rentes, kunnen de langerlopende obligaties in theorie de portefeuille redden, omdat ze die hogere rentetarieven vasthouden.

Stel bijvoorbeeld dat een belegger voorspelt dat de rentecurve zal afvlakken en vijf obligaties met een looptijd van 30 jaar koopt en tegelijkertijd vijf obligaties met een looptijd van drie jaar koopt. Met deze strategie beperkt de belegger het risico dat gepaard gaat met een ongunstige rentebeweging. Als de rente daalt, is het mogelijk dat de belegger fondsen niet hoeft te herbeleggen tegen de lagere rentevoet, omdat ze op langere termijn hogere renteobligaties naar de algemene winstgevendheid zullen brengen. Als de rentetarieven echter stijgen, heeft de belegger de mogelijkheid om zijn kortlopende obligaties te verkopen en de opbrengsten opnieuw te beleggen in langlopende obligaties.

De optimale tijd om de barbell-strategie voor obligatiebelegging te implementeren, is wanneer er grote verschillen zijn tussen de korte en lange termijnrendementen. Dit is gebaseerd op de theorie dat de kloof uiteindelijk zal dichten en historische normen zal bereiken.

Niet voor alle beleggers temperaturen

De halterbenadering kan arbeidsintensief zijn en vereist constante aandacht. Bijgevolg zullen minder hands-on beleggers de voorkeur geven aan de antithese van de barbell-strategie: de bullet-strategie. Met deze aanpak verbinden beleggers zich tot een bepaalde datum (bijvoorbeeld obligaties die over zeven jaar vervallen), en dan blijven ze inactief totdat de obligaties vervallen. Niet alleen immuniseert deze methode beleggers tegen rentebewegingen, maar het laat hen ook passief beleggen, zonder de noodzaak om de ene obligatie voortdurend voor een andere in te ruilen.

Barbell-strategie en ETF's

In 2012 ontwikkelde een Canadese beleggingsonderneming een exchange-traded funds (ETF) ontworpen om de barbell-obligatiestrategie te repliceren, bestaande uit Canadese staatsobligaties. In de toekomst kunnen Amerikaanse beleggingsondernemingen dit voorbeeld volgen. Maar tot die tijd kunnen onafhankelijke beleggers hun eigen persoonlijke barbell-obligatie ETF vormen, door eenvoudigweg een kortlopende obligatie-ETF en een langlopende obligatie-ETF aan te schaffen bij een brokerage. De obligaties in de kortlopende ETF's worden automatisch omgedraaid.

Het komt neer op

Hoewel de barbell-strategie een bescheiden niveau van verfijning vereist met betrekking tot de obligatiemarkt, profiteren degenen die de tijd nemen om te studeren, winst. Door kortlopende en langlopende obligaties te combineren en de middellange termijn achter zich te laten, kunnen beleggers bewonderenswaardige rendementen behalen, die worden beschermd tegen onterecht koersbepalende grillen van de Federal Reserve.