Phillips Curve
De Phillips-curve is een economisch concept ontwikkeld door AW Phillips waarin staat dat inflatie en werkloosheid een stabiele en omgekeerde relatie hebben. De theorie beweert dat met economische groei inflatie komt, die op zijn beurt moet leiden tot meer banen en minder werkloosheid. Het oorspronkelijke concept is echter empirisch enigszins weerlegd vanwege het optreden van stagflatie in de jaren zeventig, toen de inflatie en de werkloosheid hoog waren.
Belangrijkste leerpunten
- De Phillips-curve stelt dat inflatie en werkloosheid een omgekeerde relatie hebben. Hogere inflatie wordt geassocieerd met lagere werkloosheid en vice versa.
- De Phillips-curve was een concept dat werd gebruikt als leidraad voor het macro-economische beleid in de 20e eeuw, maar werd in twijfel getrokken door de stagflatie van de jaren 1970.
- Inzicht in de Phillipscurve in het licht van de verwachtingen van consumenten en werknemers, toont aan dat de relatie tussen inflatie en werkloosheid op lange termijn misschien niet bestaat, of zelfs potentieel op korte termijn.
Inzicht in de Phillips Curve
Het concept achter de Phillips-curve stelt dat de verandering van de werkloosheid binnen een economie een voorspelbaar effect heeft op de prijsinflatie. De omgekeerde relatie tussen werkloosheid en inflatie wordt weergegeven als een naar beneden hellende, concave curve, met inflatie op de Y-as en werkloosheid op de X-as. Toenemende inflatie vermindert de werkloosheid en vice versa. Als alternatief kan een focus op dalende werkloosheid ook de inflatie verhogen, en vice versa.
Het geloof in de jaren zestig was dat elke fiscale stimulans de totale vraag zou verhogen en de volgende effecten zou veroorzaken. De vraag naar arbeid neemt toe, de pool van werklozen daalt vervolgens en bedrijven verhogen de lonen om te concurreren en een kleinere talentenpool aan te trekken. De bedrijfskosten van lonen stijgen en bedrijven geven die kosten door aan consumenten in de vorm van prijsverhogingen.
Dit geloofssysteem zorgde ervoor dat veel regeringen een "stop-go" -strategie hanteerden waarbij een streefpercentage van inflatie werd vastgesteld en fiscaal en monetair beleid werd gebruikt om de economie uit te breiden of te contracteren om het streefpercentage te bereiken. De stabiele wisselwerking tussen inflatie en werkloosheid brak echter in de jaren zeventig met de opkomst van stagflatie, waardoor de geldigheid van de Phillips-curve in twijfel werd getrokken.
De Phillips Curve en Stagflatie
Stagflatie treedt op wanneer een economie een stagnerende economische groei, hoge werkloosheid en hoge prijsinflatie ervaart. Dit scenario is natuurlijk in tegenspraak met de theorie achter de Philips-curve. De Verenigde Staten hebben nooit stagflatie meegemaakt tot de jaren 1970, toen stijgende werkloosheid niet samenviel met dalende inflatie. Tussen 1973 en 1975 boekte de Amerikaanse economie zes opeenvolgende kwartalen van dalend bbp en verdrievoudigde tegelijkertijd de inflatie.
Verwachtingen en de Long Run Phillips Curve
Het fenomeen stagflatie en de afbraak in de Phillips-curve brachten economen ertoe dieper in te gaan op de rol van verwachtingen in de relatie tussen werkloosheid en inflatie. Omdat werknemers en consumenten hun verwachtingen over de toekomstige inflatie kunnen aanpassen op basis van de huidige inflatie en werkloosheid, zou de omgekeerde relatie tussen inflatie en werkloosheid alleen op de korte termijn kunnen standhouden.
Wanneer de centrale bank de inflatie verhoogt om de werkloosheid te verlagen, kan dit een eerste verschuiving langs de Phillips-curve op de korte termijn veroorzaken, maar aangezien de verwachtingen van werknemers en consumenten over de inflatie zich aanpassen aan de nieuwe omgeving, op de lange termijn kan de Phillips-curve zelf naar buiten schuiven. Men denkt dat dit vooral het geval is rond het natuurlijke werkloosheidspercentage of NAIRU (niet-versnellende inflatie van werkloosheid), dat in wezen het normale percentage van wrijvings- en institutionele werkloosheid in de economie vertegenwoordigt. Dus op de lange termijn, als de verwachtingen zich kunnen aanpassen aan veranderingen in de inflatie, lijkt de Phillips-curve op de lange termijn op de verticale lijn bij de NAIRU; monetair beleid verhoogt of verlaagt eenvoudig de inflatie nadat de marktverwachtingen zich hebben ontwikkeld.
In de periode van stagflatie kunnen werknemers en consumenten zelfs rationeel verwachten dat de inflatie zal stijgen zodra ze zich ervan bewust worden dat de monetaire autoriteit van plan is een expansief monetair beleid te voeren. Dit kan een uiterlijke verschuiving op de korte termijn Phillipscurve veroorzaken, zelfs voordat het expansieve monetaire beleid is uitgevoerd, zodat zelfs op de korte termijn het beleid weinig effect heeft op het verlagen van de werkloosheid, en in feite wordt de korte termijn Phillipscurve ook een verticale lijn op de NAIRU.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.