Een korte geschiedenis van kredietbeoordelingsbureaus

Kredietbeoordelingen verschaffen particuliere en institutionele beleggers informatie die hen helpt bij het bepalen of emittenten van obligaties en andere schuldinstrumenten en vastrentende waarden aan hun verplichtingen kunnen voldoen. Bij het verstrekken van de letter "rangen" verstrekken ratingbureaus (CRA's) objectieve analyses en onafhankelijke beoordelingen van bedrijven en landen die dergelijke effecten uitgeven. Hier is een basisgeschiedenis van hoe de ratings en de agentschappen zich ontwikkelden in de VS en groeiden om beleggers over de hele wereld te helpen.

Een overzicht van kredietbeoordelingen

Landen krijgen soevereine credit ratings. Deze rating analyseert de algemene kredietwaardigheid van een land of buitenlandse overheid. Soevereine kredietbeoordelingen houden rekening met de algemene economische omstandigheden van een land, inclusief het volume van buitenlandse, openbare en particuliere investeringen, transparantie van de kapitaalmarkt en reserves in vreemde valuta. Soevereine ratings beoordelen ook politieke omstandigheden zoals algemene politieke stabiliteit en de mate van economische stabiliteit die een land zal handhaven tijdens tijden van politieke transitie. Institutionele beleggers vertrouwen op soevereine ratings om de algemene beleggingsatmosfeer van een bepaald land te kwalificeren en te kwantificeren. De soevereine rating is vaak de vereiste informatie die institutionele beleggers gebruiken om te bepalen of ze verder rekening zullen houden met specifieke bedrijven, bedrijfstakken en categorieën effecten die in een specifiek land zijn uitgegeven.

Kredietratings, schuldratings of obligatieratings worden uitgegeven aan individuele bedrijven en aan specifieke klassen van individuele effecten zoals preferente aandelen, bedrijfsobligaties en verschillende klassen staatsobligaties. Ratings kunnen afzonderlijk worden toegewezen aan verplichtingen op korte en lange termijn. Langetermijnratings analyseren en beoordelen het vermogen van een bedrijf om zijn verantwoordelijkheden met betrekking tot alle uitgegeven effecten na te komen. Kortetermijnratings zijn gericht op het prestatievermogen van de specifieke effecten gezien de huidige financiële toestand van de onderneming en de algemene prestatievoorwaarden van de sector. (Zie voor meer informatie Wat is een bedrijfskredietbeoordeling? )

De grote drie agentschappen

De wereldwijde credit rating-industrie is zeer geconcentreerd, met drie agentschappen - Moody's, Standard & Poor's en Fitch - die bijna de gehele markt besturen.

Fitch beoordelingen

John Knowles Fitch richtte de Fitch Publishing Company op in 1913 en leverde financiële statistieken voor gebruik in de beleggingssector via "The Fitch Stock and Bond Manual" en "The Fitch Bond Book." In 1924 introduceerde Fitch het AAA tot en met D ratingsysteem dat de basis is geworden voor ratings in de hele industrie. Met plannen om een ​​full-service wereldwijd ratingbureau te worden, fuseerde Fitch eind jaren negentig met IBCA uit Londen, een dochteronderneming van Fimalac, SA, een Franse holdingmaatschappij. Fitch nam ook marktconcurrenten Thomson BankWatch en Duff & Phelps Credit Ratings Co. over. Fitch begon vanaf 2004 operationele dochterondernemingen te ontwikkelen die gespecialiseerd zijn in bedrijfsrisicobeheer, datadiensten en training in de financiële sector met de overname van een Canadees bedrijf, Algorithmics, en de oprichting van Fitch Solutions en Fitch Training. (Zie Bond Rating Agencies: Can You Trust Them voor informatie over obligatiebeoordelingssystemen . )

Moody's Investors Service

John Moody and Company publiceerde voor het eerst " Moody's Manual" in 1900. De handleiding publiceerde basisstatistieken en algemene informatie over aandelen en obligaties van verschillende industrieën. Van 1903 tot de beurscrash van 1907 was "Moody's Manual" een nationale publicatie. In 1909 begon Moody met het publiceren van "Moody's Analyses of Railroad Investments", waarmee analytische informatie over de waarde van effecten werd toegevoegd. De uitbreiding van dit idee leidde tot de oprichting van Moody's Investors Service in 1914, die in de komende 10 jaar ratings zou geven voor bijna alle staatsobligatiemarkten op dat moment. Tegen de jaren zeventig had Moody's commercieel papier en bankdeposito's en werd daarmee het volledige ratingbureau dat het nu is.

Standard & Poor's

Henry Varnum Poor publiceerde voor het eerst de "Geschiedenis van spoorwegen en kanalen in de Verenigde Staten" in 1860, de voorloper van effectenanalyse en rapportage die in de volgende eeuw moet worden ontwikkeld. Standaardstatistieken gevormd in 1906, die ratings voor bedrijfsobligaties, overheidsschuld en gemeentelijke obligaties publiceerden. Standard Statistics fuseerde met Poor's Publishing in 1941 om Standard and Poor's Corporation te vormen, die in 1966 door The McGraw-Hill Companies, Inc. werd overgenomen. Standard and Poor's is vooral bekend geworden door indexen zoals de S&P 500, een beursindex die is zowel een hulpmiddel voor beleggersanalyse en besluitvorming als een Amerikaanse economische indicator. (Zie Een reis door de indexgeschiedenis voor meer informatie over de indexen van Standard & Poor.)

Nationaal erkende statistische ratingorganisaties

Vanaf 1970 begon de ratingsector enkele belangrijke veranderingen en innovaties door te voeren. Voorheen schreven beleggers zich in voor publicaties van elk van de ratingbureaus en emittenten betaalden geen kosten voor de uitvoering van onderzoek en analyses die een normaal onderdeel vormden van de ontwikkeling van gepubliceerde ratings. Als branche begonnen kredietbeoordelingsbureaus te erkennen dat objectieve kredietbeoordelingen uitgevende instellingen aanzienlijk hebben geholpen: zij hebben de toegang tot kapitaal vergemakkelijkt door de waarde van een uitgevende instelling op de markt te verhogen en de kosten voor het verkrijgen van kapitaal verlaagd. Uitbreiding en complexiteit op de kapitaalmarkten in combinatie met een toenemende vraag naar statistische en analytische diensten leidden tot de industriebrede beslissing om emittenten van effectenvergoedingen in rekening te brengen voor ratingservices.

In 1975 probeerden financiële instellingen, zoals commerciële banken en effectenmakelaars, de kapitaal- en liquiditeitsvereisten af ​​te zwakken die door de Securities and Exchange Commission (SEC) waren vastgesteld. Als gevolg hiervan werden nationaal erkende organisaties voor statistische beoordelingen (NRSRO) opgericht. Financiële instellingen kunnen aan hun kapitaalvereisten voldoen door te beleggen in effecten die door een of meer van de NRSRO's een gunstige rating hebben gekregen. Deze vergoeding is het resultaat van registratievereisten in combinatie met meer regulering van en toezicht op de ratingsector door de SEC. De toegenomen vraag naar ratingservices door beleggers en emittenten van effecten, in combinatie met toegenomen regulerend toezicht, heeft geleid tot groei en expansie in de ratingbranche.

Regelgeving en wetgeving

Aangezien grote ratingbureaus op internationale schaal werken, vindt regulering op verschillende niveaus plaats.

Het Amerikaanse congres heeft de Credit Rating Agency Reform Act van 2006 aangenomen, waardoor de SEC de interne processen, administratie en bepaalde zakelijke praktijken van ratingbureaus kan reguleren. De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010 heeft de reguleringsbevoegdheden van de SEC verder uitgebreid, waaronder het verplicht stellen van een openbaarmaking van ratingmethodologieën.

De Europese Unie heeft nooit een specifieke of systematische wetgeving opgesteld of een enkel agentschap opgericht dat verantwoordelijk is voor de regulering van ratingbureaus. Er zijn verschillende EU-richtlijnen, zoals de Capital Requirements Directive van 2006, die van invloed zijn op ratingbureaus, hun zakelijke praktijken en hun openbaarmakingsvereisten. De meeste richtlijnen en verordeningen vallen onder de verantwoordelijkheid van de Europese Autoriteit voor effecten en markten.

Sinds de financiële crisis en de grote recessie van 2007 tot 2009 staan ​​ratingbureaus onder nauwere controle en regelgevende druk. Er werd aangenomen dat ratingbureaus te positieve beoordelingen gaven, wat leidde tot verkeerde investeringen. Nieuwe regels in de EU hebben ratingbureaus aansprakelijk gesteld voor onjuiste of nalatige ratings die schade veroorzaken aan een belegger.

Sommigen hebben betoogd dat regelgevers hebben bijgedragen aan het ondersteunen van een oligopolie in de ratingsector, door regels te bieden die de toegang tot kleine of middelgrote bureaus belemmeren.

Het komt neer op

Beleggers kunnen informatie van een enkel bureau of van meerdere ratingbureaus gebruiken. Beleggers verwachten dat ratingbureaus objectieve informatie verstrekken op basis van degelijke analysemethoden en nauwkeurige statistische metingen. Beleggers verwachten ook dat uitgevende instellingen van effecten de regels en voorschriften naleven die zijn vastgesteld door bestuursorganen, in dezelfde zin dat ratingbureaus zich houden aan rapportageprocedures die zijn ontwikkeld door overheidsinstanties in de effectensector.

De analyses en beoordelingen van verschillende ratingbureaus bieden beleggers informatie en inzichten die hen in staat stellen de risico's en kansen in verband met verschillende beleggingsomgevingen te onderzoeken en te begrijpen. Met dit inzicht kunnen beleggers weloverwogen beslissingen nemen over de landen, industrieën en klassen van effecten waarin zij beleggen.

Voor meer informatie, bekijk Bond Ratings Agencies: Can You Trust Them en The Debt Ratings Debate .