Carl Icahn's investeringsstrategie

Carl Icahn is een van de meest succesvolle figuren van Wall Street. In de jaren tachtig werd deze bedrijfsovervaller - met behulp van de junk bonds van Drexel Burnham - bekend als een gierkapitalist, nam posities in bij overheidsbedrijven en eiste aanvankelijk extreme veranderingen in zowel hun leiderschap als managementstijlen. Vaak betaalden doelen hem "greenmail" -geld, met de bepaling dat hij van zijn doel zou afstappen.

Tegen het einde van de 20e eeuw veranderde zijn reputatie echter, toen hij aandeelhouder-activist werd. Beleggers volgden zijn leiding en kochten in de bedrijven waar hij zich op richtte. De stijging van de aandelenkoers als gevolg van de verwachting dat Icahn de aandeelhouderswaarde zou ontdekken, werd de 'Icahn-lift' genoemd.

Investeringsfilosofie

Icahn heeft gezegd: "Mijn beleggingsfilosofie is in het algemeen, met uitzonderingen, iets kopen als niemand het wil." Meer in het bijzonder identificeert hij als contrariële belegger bedrijven met aandelenkoersen die een weerspiegeling zijn van slechte koers-winstverhouding (P / E) of met boekwaarden die de huidige marktwaardering overschrijden.

Icahn koopt vervolgens agressief een belangrijke positie in het bedrijf en roept op tot de verkiezing van een geheel nieuwe raad van bestuur of de afstoting van activa om meer waarde aan aandeelhouders te leveren. Icahn richt zich publiekelijk op de beloning van CEO's en zegt dat hij gelooft dat veel topmanagers veel te veel betalen en dat hun beloning weinig verband houdt met de aandelenprestaties.

Beginnings

In 1979 was de eerste overwinning van Icahn de overname door een stem bij volmacht van Tappan Company. Kort nadat hij een plaats in het bestuur had gewonnen, bewerkte hij de verkoop van het bedrijf in een transactie die zijn initiële investering verdubbelde. Kort daarna zou hij zich richten op Marshall Fields en Phillips Petroleum, die beide aanzienlijke opbrengsten opleverden toen de bedrijven vochten om zijn controle af te wenden.

TWA was het hoogtepunt van Icahn's vroege inspanningen. In 1985 nam hij de luchtvaartmaatschappij over die ooit werd bestuurd door Howard Hughes. Kort daarna kocht TWA verschillende kleine regionale luchtvaartmaatschappijen, omdat Icahn de efficiëntie van de uitgebreide luchtvaartmaatschappij wilde gebruiken om meer winst te genereren. In 1988 nam hij het bedrijf privé door middel van een $ 650 miljoen aandeleninkoopplan waarmee hij bijna zijn volledige investering van $ 469 miljoen terugkreeg. Dit zadelde TWA ook op met $ 540 miljoen aan schulden. Kort daarna zouden de meest gewaardeerde routes van de luchtvaartmaatschappij worden verkocht aan concurrenten, waardoor de verzwakte onderneming in 1992 hoofdstuk 11 zou verklaren en Icahn het bedrijf aan het begin van het volgende jaar verlaat.

In de tussentijd onderhandelde Icahn over vouchers voor luchtvaartmaatschappijen van het bedrijf in plaats van de $ 190 miljoen die TWA hem verschuldigd was. Omdat de deal de bepaling omvatte dat hij deze tickets niet via reisbureaus kon verkopen, richtte Icahn LaagsteFare.com op, waar hij zowel de tickets verkocht als een revolutie in de reisbranche creëerde.

Reflecties op de TWA-ervaring

De ervaring van Icahn met TWA zou hem ertoe brengen zich primair te concentreren op het zoeken naar winst via onderliggende koersstijgingen, die meestal worden bereikt door de afstoting of rechtstreekse liquidatie van activa. Een ander resultaat is de directe betaling van greenmail aan Icahn. De gebruikte methode begint met de aankoop van een groot aantal aandelen in de onderneming, gevolgd door het voorstel van een leisteenregie, waaronder Icahn en zijn bondgenoten.

Een voorbeeld van zijn manier van werken was zijn overtuiging van USX - de zakelijke afstammeling van de Amerikaanse staalfabriek van Andrew Carnegie - om zijn divisie staalproductie af te splitsen en zich in plaats daarvan te concentreren op de petroleumactiviteiten via Marathon Oil, een bedrijf dat ooit eigendom was van John D. Rockefeller . In 1991, na de oprichting van een tweede klasse USX-aandelen om de staaldivisie te vertegenwoordigen, stegen beide aandelencategorieën met 28%.

De deals van Icahn omvatten ook zijn acteren als katalysator tijdens de strijd tussen Pennzoil en Texaco. Daar verzamelde Icahn meer dan 13% van de voorraad van Texaco en faalde in zijn poging om de controle over het bord te nemen. De definitieve overeenkomst tussen de litigieuze ondernemingen zorgde echter voor een stijging van beide aandelenkoersen, waardoor Icahn een financiële meevaller werd.

Meer recente successen

In een andere beruchte strijd verwierf Icahn een belang van 7, 3% in RJR Nabisco in de late jaren negentig. Hij lanceerde toen een proxy-gevecht om zowel de controle over het bestuur te krijgen als het uiteenvallen van het bedrijf te forceren. Hoewel hij niet succesvol was in deze inspanningen, realiseerde hij de overwinning door een buitengewone winst in zijn investering, aangezien het management van het bedrijf werd ondersteund door investeerders, genoeg om Icahn een toename van $ 100 miljoen in zijn portefeuille te geven.

In een vergelijkbare poging slaagde Icahn er niet in Time Warner te dwingen om haar activiteiten op te splitsen in vier afzonderlijk beursgenoteerde bedrijven, een divisie waarvoor hij in 2006 campagne voerde. Hoewel Icahn werd afgewezen door de andere grote aandeelhouders van dat bedrijf, oogstte hij allebei een grote winst in zijn investering en drukte bedrijf om twee onafhankelijke bestuursleden te kiezen en zich in te zetten voor kostenbesparende maatregelen.

Een ander voorbeeld van de invloed van Icahn op aandelenprijzen was met Netflix in het najaar van 2012. Trouw aan zijn tegendraadse filosofie, verzamelde Icahn meer dan 10% van het bedrijf toen het bijna 52 weken laag was. De "Icahn-lift" stuurde het aandeel met 14% omhoog nadat hij in een gereglementeerde aanvraag zijn belang in het bedrijf openbaarde.

Het komt neer op

Beschrijvingen van Carl Icahn variëren van gierkapitalist tot greenmailer. Hij wordt een gadfly en een aandeelhoudersactivist genoemd. In feite is noch zijn filosofie, noch zijn strategie de afgelopen drie decennia veel veranderd, waarbij hij van een effectenmakelaar is uitgegroeid tot een van de meest invloedrijke spelers van Wall Street.

Soortgelijke investeerders zoals T. Boone Pickens en Saul Steinberg hebben hardbaltactieken gebruikt in hun loop tegen de besturen van ondergewaardeerde openbare bedrijven. De oorlogskist van Icahn is echter niet alleen gegroeid door de accumulatie van zijn winst uit eerdere deals, maar ook door zijn oprichting van een multi-miljard dollar master limited partnership genaamd Icahn Enterprises LP. Dit investeringsvoertuig biedt Icahn extra middelen buiten zijn enorme persoonlijke fortuin om te gebruiken in de strategische investeringen, de krachten achter de 'Icahn-lift'.