Gemakskosten
Een gebruiksvergoeding is een vergoeding die door een begunstigde wordt vastgesteld wanneer een consument betaalt met een elektronische betaalkaart in plaats van met contant geld, cheque of automatische overdracht (ACH). Gemakskosten kunnen een vast dollarbedrag of een percentage van het transactiebedrag zijn (meestal 2% tot 3%) en moeten vooraf aan de consument worden bekendgemaakt. Soorten betalingen waarbij de begunstigde doorgaans een gemakstoeslag in rekening brengt, zijn hypotheekbetalingen, betalingen van onroerende voorheffing, collegegeld en belastingen.
Gemakskosten verklaard
Gemakskosten kunnen de begunstigde helpen om een deel van de kosten te dekken die zijn opgelegd via elektronische betalingsverwerking. Verkopers nemen verwerkingskosten in het algemeen op als een uitgave en beschouwen ze als marketingkosten die helpen om meer klanten naar hun winkel te brengen. Daarom vereisen de meeste verkopers meestal geen gemakskosten. Gemakskosten worden gereguleerd door de staatswetten en ook door netwerkverwerkers die het gebruik ervan verder beperken, omdat ze in sommige staten of onder bepaalde contractovereenkomsten illegaal kunnen zijn.
Gemakskosten
Over het algemeen betaalt een betaler gemakskosten op termijnbetalingen of wat als niet-standaardtransacties kan worden beschouwd, zoals hypotheekbetalingen, betalingen van onroerende voorheffing, collegegeld en belastingen.
Stel dat u de IRS per creditcard wilt betalen. De IRS accepteert creditcardbetalingen via verschillende betalingsverwerkingsbedrijven en ze brengen allemaal gemakskosten in rekening. De ene kan 1, 88% in rekening brengen met een minimum van $ 2, 75, terwijl een andere 2.35% in rekening brengt met een minimum van $ 3, 50. Dus als u de IRS $ 2.000 moet verzenden en u met creditcard wilt betalen, moet u mogelijk een gemakstoeslag betalen van 0.0188 × $ 2.000 = $ 37.60.
Regels voor gemakskosten
Sommige mensen vinden het misschien niet erg om gemakskosten te betalen voor het gebruik van een elektronische betaalkaart. Deze praktijk wordt echter gereguleerd door zowel nationale wetgeving als kaartnetwerken. Als een gereguleerde handeling moeten begunstigden voorzichtig zijn bij het instellen van gemakskosten voor klanten en worden gemakskosten niet vaak in rekening gebracht door verkopers.
Handelaarskosten zijn verboden in 10 staten, waaronder Californië, Colorado, Connecticut, Florida, Kansas, Maine, Massachusetts, New York, Oklahoma en Texas. Staten die hen wel toestaan, bieden verkopers de mogelijkheid om hun eigen gemaksvergoedingen met maxima in te stellen, meestal op ongeveer 4%.
Het is voordelig voor een handelaar om gemakskosten in rekening te brengen, omdat het helpt om de kosten te dekken die zijn verbonden aan de kosten per transactie en de bank die de handelaar heeft gekocht. Wanneer een handelaar elektronische betalingen toestaat, moet hij samenwerken met een bank die een handelaar koopt om de betalingen te vergemakkelijken. Dit omvat maandelijkse kosten en transactiekosten die worden aangerekend door de verkopende bank en transactiekosten die worden aangerekend door betalingsverwerkers.
Het in rekening brengen van een gebruiksvergoeding kan helpen om enkele van de kosten voor elektronische betalingsverwerking te dekken. De begunstigden moeten echter ook voorzichtig zijn met de voorwaarden van de overeenkomst. In sommige netwerkverwerkingsnetwerken kunnen geen gemakskosten in rekening worden gebracht. Als gemaksvergoedingen niet zijn toegestaan door een verwerkingsnetwerk, worden deze bekendgemaakt in de overeenkomst van de verwerker met de handelaar-verkrijgende bank, die aldus de gemaksvergoedingsvoorwaarden aan handelaars doorgeeft via gedetailleerde merchant account-overeenkomsten.