Converteerbare versus omgekeerde converteerbare obligaties

Converteerbare obligaties geven obligatiehouders het recht om hun obligaties op een later tijdstip, tegen een vooraf bepaalde prijs en voor een bepaald aantal aandelen, om te zetten in een andere vorm van schuld of eigen vermogen. Omgekeerde converteerbare obligaties geven de emittent het recht, maar niet de verplichting, om de hoofdsom van de obligatie op een vastgestelde datum om te zetten in aandelen, contanten of een andere vorm van schuld.

Met andere woorden, converteerbare obligaties en omgekeerde converteerbare obligaties bieden beide dezelfde soort conversierechten - maar die rechten behoren toe aan verschillende partijen. Met beide instrumenten is de conversiefunctie in wezen een soort ingebedde afgeleide, bekend als een optie. Het verschil tussen deze twee heeft betrekking op de structuur van de opties die aan de obligatie zijn verbonden.

Hoe converteerbare obligaties werken

Houders van converteerbare obligaties zijn niet verplicht hun obligaties om te zetten in gewone aandelen, maar ze kunnen dit doen als ze dat willen. De conversiefunctie is analoog aan een calloptie die aan de obligatie is gekoppeld.

Als het eigen vermogen of de schuld die ten grondslag ligt aan de conversiefunctie in marktprijs stijgt, worden converteerbare obligaties doorgaans tegen een premie verhandeld. Als de onderliggende schuld of het eigen vermogen in prijs daalt, verliest de conversiefunctie waarde. Maar zelfs als de converteerbare optie van weinig waarde is, heeft de converteerbare houder nog steeds een obligatie die doorgaans coupons en de nominale waarde op de vervaldag zal betalen.

Converteerbare obligaties zijn een flexibele financieringsoptie voor bedrijven en zijn meestal erg handig voor bedrijven met een hoog risico / opbrengstprofiel. Het rendement op dit type obligatie is lager dan een vergelijkbare obligatie zonder de converteerbare optie omdat deze optie de obligatiehouder extra voordeel geeft.

Hoe reverse converteerbare obligaties werken

Net als hun neefjes in converteerbare obligaties, hebben reverse converteerbare obligaties een ingebouwde optie. Maar in dit geval is de ingebedde optie een putoptie die door de emittent van de obligatie op aandelen van een bedrijf wordt gehouden. Met de optie kan de emittent de hoofdsom van de obligatie op een vastgestelde datum aan obligatiehouders "zetten" voor bestaande schulden, contanten of aandelen van een onderliggende onderneming. De onderliggende onderneming kan van de emittent zijn of een geheel andere onderneming, die op geen enkele manier verbonden is met de activiteiten van de emittent.

Emittenten oefenen in het algemeen de optie van de omgekeerde converteerbare obligatie uit als de onderliggende aandelen onder een vaste prijs zijn gedaald, vaak het knock-in niveau genoemd, in welk geval de obligatiehouders het aandeel ontvangen in plaats van de hoofdsom en eventuele aanvullende coupons. Uiteraard kan dit de uitgevende instelling veel geld besparen.

Stel bijvoorbeeld dat XYZ bank een omgekeerde converteerbare obligatie uitgeeft op de eigen schuld van de bank met een ingebouwde putoptie op de aandelen van ABC Corp., een blue chip-bedrijf. De obligatie kan een aangegeven rendement hebben van 10% tot 20%, maar als de aandelen in ABC aanzienlijk in waarde dalen, heeft de bank het recht om de blue-chipaandelen uit te geven aan de obligatiehouder, in plaats van contanten te betalen op de vervaldag van de obligatie.

Omgekeerde converteerbare obligaties hebben meestal een korte looptijd. Het is niet verwonderlijk dat hun rendementen meestal hoger zijn dan een vergelijkbare obligatie zonder de omgekeerde optie - vanwege het risico voor beleggers, die mogelijk worden gedwongen om aandelen in een bedrijf te accepteren in plaats van hun rentebaten en terugbetaling van de hoofdsom.