Inkomsten genereren met schulden: een bijziend overheidsbeleid?

Het publieke debat over schulden en het verzilveren van schulden is zo oud als de Republiek. James Madison noemde schuld een vloek op het publiek, en eerste minister van Financiën Alexander Hamilton noemde het een zegen op voorwaarde dat de schuld niet te groot was. De moderne term voor het monetiseren van schulden vloeide voort uit de kosten van de Schatkist om de schuld van de Tweede Wereldoorlog te financieren via verhoogde obligatie-emissies.

Historisch gezien heeft de Treasury Department het bedrag van de uitgegeven schuld en looptijden bepaald. In deze hoedanigheid heeft het volledige controle over het monetaire beleid, gedefinieerd als de levering van geld en krediet. De Federal Reserve was de distributeur van alle schulden aan het publiek en ondersteunde de schuldprijzen door de verkoop van obligaties, bankbiljetten en rekeningen. Een botsing vond plaats tussen de twee agentschappen omdat de oorlogsschuld niet tijdig werd gefinancierd.

De Treasury-Fed Accord van 1951 regelde de vraag wie de balans van de Fed controleert door de rollen om te keren. De Fed zou het monetaire beleid beheersen door de schuldprijzen te ondersteunen zonder controle over de schuld die het bezit, en zou kopen wat het publiek niet wil, terwijl de Schatkist zich zou richten op de hoeveelheid uitgifte en categorische looptijden. (Lees meer over de tools die de Fed gebruikt om de rentetarieven en algemene economische omstandigheden te beïnvloeden, lees Monetair beleid formuleren .)

Monetair beleid
Sinds 1951 wordt het monetaire beleid gecontroleerd door de open-markttransacties van de Fed met een beleid alleen voor schatkisten. Dit scheidde de Fed van fiscaal beleid en kredietallocatie en zorgde voor echte onafhankelijkheid. Het bevrijdde de Fed ook van het monetiseren van schulden voor fiscale beleidsdoeleinden en voorkwam samenspanning, zoals overeenkomsten om rentetarieven rechtstreeks aan Treasury-kwesties te koppelen. Het kredietbeleid was ook gescheiden en beperkt tot Treasury, gedefinieerd als het redden van instellingen, het steriliseren van valutatransacties en het overdragen van Fed-activa aan Treasury voor tekortreductie. De minister van Financiën en de controleur van de valuta werden verwijderd van de Federal Reserve Board zodat beleidsbeslissingen gescheiden waren van het fiscale beleid. Vandaag vormen 12 gouverneurs van de Federal Reserve Bank en de voorzitter van de Fed het Federal Open Market Committee dat het rentebeleid en het geldaanbod bepaalt.

Effecten van geldschuld
Monetariserende schulden leiden tot een toename van de geldgroei in relatie tot rentetarieven, maar niet noodzakelijkerwijs tot geldgroei in relatie tot overheidsaankopen of open-markttransacties. Monetariserende schulden doen zich voor wanneer veranderingen in schulden veranderingen in rentetarieven veroorzaken. Maar geldgroei alleen is geen monetarisering van de schuld omdat geldgroei door de jaren heen ebt en stroomt door krimp- en expansiecycli zonder een wijziging van de rentetarieven.

Stel dat er een wash-verkoop plaatsvond waarbij alle uitgegeven schulden werden verkocht zonder inkomsten te genereren. Dit zijn de doelstellingen van het begrotingsbeleid voltooid. Fiscaal beleid is het belasting- en uitgavenbeleid van het huidige presidentiële bestuur. Wat als geldgroei gelijk was aan schulden zonder geld te verdienen? Geldgroei is te vinden in M1, M2 en M3. M1 is geld in omloop, M2 is M1 plus besparingen en termijndeposito's onder $ 100.000 en M3 is M2 plus grote termijndeposito's boven $ 100.000. Open-markttransacties zijn dus de uitgifte van schulden vervangen door geld. (Raadpleeg Wat is geld? Voor meer informatie over de verschillende geldcategorieën. )

Geld verdienen met de schuld kan ook worden gekenmerkt als geldgroei boven de federale schuld of geen geldgroei in relatie tot schuld. Dit laatste voorbeeld wordt het liquiditeitseffect genoemd, waarbij een lage geldgroei leidt tot lage rentetarieven. Beide zullen de snelheid van geld veranderen, gedefinieerd als hoe snel geld circuleert. Gewoonlijk is het doel een schuldgroei gelijk aan snelheid. Hierdoor kan het systeem worden gesynchroniseerd.

Waarom verdient de Fed schulden?
Een betere manier om deze relatie te begrijpen is door te vragen: wat zijn de doelstellingen van de Fed? Zijn ze gericht op groei op snelheid, geldgroei op werkgelegenheid, zoals ooit het geval was, geldgroei gelijk aan het huidige aanbod van geld, rentetargets of inflatie? Inflatiedoelstellingen zijn niet alleen rampzalig gebleken, maar studies tonen aan dat negatieve statistische relaties een niet-synchrone groei-tot-schuldrelatie afdwingen. Veel wegen zijn geprobeerd sinds de Federal Reserve Act van 1913 werd aangenomen die het Federal Reserve System creëerde.

De kwestie van monetisatie en groei-tot-schuld moet worden begrepen in termen van het multiplicatoreffect, hoeveel de geldhoeveelheid toeneemt als reactie op veranderingen in de monetaire basis. Dit is een betere methode om inzicht te krijgen in Fed-bedrijven. Stel dat de Fed de reserveverplichtingen van de banken heeft gewijzigd, de cashratio die banken moeten houden tegen deposito's van klanten. Dit zou de snelheid van de geldgroei in de multiplier en de monetaire basis veranderen en mogelijk een rentewijziging veroorzaken. Zolang de schuld synchroon loopt met deze geldgroei, vindt er geen monetisatie plaats omdat het enige dat werd verhoogd de monetaire basis of de levering van geld en krediet was. Eerdere studies door de jaren heen laten zonder twijfel een statistisch effect zien tussen geldgroei en schuldveranderingen.

Andere vormen van inkomsten
Inkomsten genereren vindt op andere manieren plaats, zoals wanneer geldgroei zich richt op hogere rentetarieven. Dit is geldgroei met gewenste groeidoelstellingen. De enige manier waarop dit kan gebeuren, is om het volwassenheidsniveau te verlagen om de liquiditeit van vastrentende waarden te vergroten. Een toename van de liquiditeit met overeenkomstige verminderingen van schulduitgifte zou een grotere geldhoeveelheid en een onevenwichtige groei van de schuld veroorzaken. De rente zou moeten stijgen om het evenwicht terug te brengen in het systeem. Het probleem doet zich voor wanneer de rente stijgt, de waarde van de uitstaande schuld daalt. Langlopende schulden dalen meer dan kortlopende schulden, dus tekorten ontstaan ​​door een vertraging van de economische activiteit en een toename van de schuld / inkomen ratio's. Deze methode zou de bbp-groei op de korte termijn stimuleren, maar zou een economie op de langere termijn vertragen.

Tijdens tegenstrijdige cycli en lage rentes, nemen geldgroei en schulden meestal tegelijkertijd af. Dit betekent dat overheden de vervallende obligaties, bankbiljetten en rekeningen op de markt moeten betalen. Nieuwe schulden en belastingen zijn nodig om oude schulden af ​​te schaffen en de nieuwe schulden af ​​te lossen. Als de obligatiekoersen niet stijgen en overheden alleen rendementen betalen, zorgt dit voor verdere krimp en een verlenging van de cyclus. De schuld verdrievoudigde tussen 1943 en 1946 omdat beleggers geen obligaties wilden kopen met dalende prijzen. Maar zolang geldgroei gelijk is aan schuld, vindt er geen monetisatie plaats.

Conclusie: inkomsten genereren
Het is belangrijk om te kijken naar de hoeveelheid schuld en de looptijd van de schatkist. Voor het grootste deel werden traditioneel gelijke looptijden aangeboden in de 2-, 10- en 30-jarige obligaties en 13-weken T-rekeningen. Let op veranderingen in deze dynamiek, want geldgroei naar schulden zal veranderen. Bekijk ook de prijzen van deze verschillende instrumenten. U wilt niet dat kortlopende schulden meer betalen dan langlopende schulden. Dit duidt op een grootschalige verandering in de groei / schuldratio.

Wees vooral voorzichtig met de toenemende vraag naar schulden op kortere termijn, omdat dit kapitaal op langere termijn kan verdringen. Dit wordt schuldneutraliteit of de Ricardiaanse gelijkwaardigheid genoemd, genoemd naar David Ricardo, de beroemde econoom uit de 18e eeuw. Schuldneutraliteit kan worden beschouwd als het geval is wanneer de Schatkist meer kortlopende schulden uitgeeft dan langere looptijden. Het doel is tweeledig: tekorten verbergen of, zoals in de afgelopen jaren, de inflatie en de werkloosheid laag houden. Hoewel de uitgegeven nettoschuld mogelijk gelijk is geweest, kunnen de langetermijneffecten verwoestend zijn voor een economie. Houd ten slotte rekening met verklaringen van de Fed, aangezien het monetaire beleid zich alleen kan richten op de geldhoeveelheid of rentetarieven. (Voor een algemeen overzicht van macro-economische factoren, bekijk Macro-economische analyse .)