Heeft de intrekking van de Glass-Steagall Act bijgedragen aan de financiële crisis van 2008?

De intrekking van de Glass-Steagall Act leverde hooguit een kleine bijdrage aan de financiële crisis. De kern van de crisis van 2008 was onder andere bijna $ 5 biljoen aan in wezen waardeloze hypothecaire leningen. Hoewel de intrekking veel grotere banken toestond, kan dit niet worden toegeschreven aan de crisis.

Omdat niet-bancaire geldschieters de overgrote meerderheid van subprime-hypotheken ontstonden, en de kopers van meer dan de helft van hen in de 10 jaar voorafgaand aan de crisis van 2008 geen banken waren - commercieel of investeringen - maar Fannie Mae en Freddie Mac, wijzend op deze specifieke bankregelgeving is niet gerechtvaardigd.

Sommigen beweren dat de intrekking van de Glass-Steagall-wet van 1933 de financiële crisis heeft veroorzaakt, omdat banken niet langer werden verhinderd als zowel commerciële als investeringsbanken te werken, en door intrekking konden banken aanzienlijk groter worden of 'te groot om te falen'. De crisis zou echter waarschijnlijk ook zijn gebeurd zonder de intrekking van Glass-Steagall.

Glass-Steagall toegepast op banken, en hoewel veel van door hypotheek gedekte derivaten werden gecreëerd en verkocht door banken, werden subprime-hypotheken - de onderliggende activa van de derivaten - oorspronkelijk uitgegeven door niet-bancaire geldschieters, en deze initiële leningen zouden niet voorkomen zijn van Glass-Steagall. Bovendien hebben investeringsbanken zoals Lehman Brothers, Bear Stearns en Goldman Sachs - alle belangrijke spelers in de smelt van de subprime-hypotheek - zich nooit gewaagd aan commercieel bankieren. Ze waren investeringsbanken, net zoals ze waren voordat Glass-Steagall werd ingetrokken.

De hoofdoorzaak van de financiële crisis was de instorting van de subprime-hypotheek. De kern van dat probleem ligt het ministerie van Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling (HUD), dat Fannie Mae en Freddie Mac verplichtte om meer "betaalbare" hypotheken te kopen om geldschieters aan te moedigen leningen te verstrekken aan mensen met een laag inkomen en minderheden. Om de doelstellingen van HUD te bereiken, begonnen kredietverstrekkers beleid in te voeren, zoals het afzien van elke vereiste voor een aanbetaling en het accepteren van werkloosheidsuitkeringen als kwalificerende bron van inkomsten. (Nogmaals, de meerderheid van deze geldschieters waren particuliere hypotheekverstrekkers, geen banken, dus de Glass-Steagall Act was niet op hen van toepassing.) Dit leidde ertoe dat veel mensen hypotheken kregen die ze niet konden betalen, waardoor wanbetaling onvermijdelijk was.

Er waren een aantal factoren die bijdroegen aan de financiële crisis en gedeeltelijke schuld kan worden toegeschreven aan deregulering. De intrekking van de Glass-Steagall Act speelde echter hooguit een ondergeschikte rol in de crisis.