Volatiliteitsmetingen begrijpen

Bij het overwegen van de volatiliteit van een fonds kan het voor een belegger moeilijk zijn om te beslissen welk fonds de optimale combinatie van risico en rendement biedt. Veel websites bieden verschillende volatiliteitsmaatregelen voor beleggingsfondsen gratis; het kan echter moeilijk zijn om niet alleen te weten wat de cijfers betekenen, maar ook hoe ze te analyseren. Bovendien is de relatie tussen deze cijfers niet altijd duidelijk. Lees verder voor meer informatie over de vier meest voorkomende volatiliteitsmaatstaven en hoe deze worden toegepast in het type risicoanalyse op basis van de moderne portefeuilletheorie.

Optimale portefeuilletheorie en beleggingsfondsen

Een onderzoek naar de relatie tussen portfoliorendementen en risico is de efficiënte grens, een curve die deel uitmaakt van de moderne portefeuilletheorie. De curve wordt gevormd uit een grafiek waarin het rendement en het risico worden weergegeven, aangegeven door volatiliteit, die wordt weergegeven door standaarddeviatie. Volgens de moderne portefeuilletheorie leveren fondsen die op de curve liggen het hoogst mogelijke rendement gezien de hoeveelheid volatiliteit.

Naarmate de standaarddeviatie toeneemt, neemt ook het rendement toe. In de bovenstaande grafiek moet een belegger, zodra het verwachte rendement van een portefeuille een bepaald niveau bereikt, een grote hoeveelheid volatiliteit op zich nemen voor een kleine stijging van het rendement. Het is duidelijk dat portefeuilles met een risico / rendementsverhouding die ver onder de curve zijn uitgezet, niet optimaal zijn, omdat de belegger een grote hoeveelheid instabiliteit op zich neemt voor een klein rendement. Om te bepalen of het voorgestelde fonds een optimaal rendement heeft voor de hoeveelheid verkregen volatiliteit, moet een belegger een analyse maken van de standaarddeviatie van het fonds.

Moderne portefeuilletheorie en volatiliteit zijn niet de enige middelen die beleggers gebruiken om het risico te analyseren dat wordt veroorzaakt door veel verschillende factoren in de markt. En zaken als risicotolerantie en beleggingsstrategie beïnvloeden hoe een belegger zijn of haar blootstelling aan risico bekijkt. Hier zijn vier andere maatregelen. (Zie voor gerelateerde informatie: Wat is uw risicotolerantie ">

1. Standaardafwijking

Zoals met veel statistische metingen, kan de berekening voor standaardafwijking intimiderend zijn, maar omdat het aantal zeer nuttig is voor degenen die weten hoe het te gebruiken, zijn er veel gratis screeningdiensten voor beleggingsfondsen die de standaardafwijkingen van fondsen bieden.

De standaarddeviatie rapporteert in wezen de volatiliteit van een fonds, wat een indicatie is van de neiging van het rendement om in korte tijd drastisch te stijgen of dalen. Een volatiel effect wordt ook als een hoger risico beschouwd omdat de prestaties op elk moment snel in beide richtingen kunnen veranderen. De standaardafwijking van een fonds meet dit risico door de mate te meten waarin het fonds fluctueert ten opzichte van het gemiddelde rendement.

Een fonds met een consistent vierjarig rendement van 3% zou bijvoorbeeld een gemiddelde of gemiddelde van 3% hebben. De standaardafwijking voor dit fonds zou dan nul zijn, omdat het rendement van het fonds in een bepaald jaar niet verschilt van het vierjaarlijkse gemiddelde van 3%. Anderzijds zou een fonds dat in elk van de laatste vier jaar -5%, 17%, 2% en 30% heeft geretourneerd, een gemiddeld rendement van 11% hebben. Dit fonds zou ook een hoge standaarddeviatie vertonen omdat elk jaar het rendement van het fonds verschilt van het gemiddelde rendement. Dit fonds is daarom risicovoller omdat het binnen een korte periode sterk schommelt tussen negatieve en positieve rendementen. (Zie voor gerelateerde informatie: 4 dingen die een aandeel tot een risicovolle weddenschap maken .)

Vergeet niet dat, omdat volatiliteit slechts één indicator is van het risico dat een effect beïnvloedt, een stabiele prestatie uit het verleden van een fonds niet noodzakelijk een garantie is voor toekomstige stabiliteit. Omdat onvoorziene marktfactoren van invloed kunnen zijn op de volatiliteit, kan een fonds met een standaardafwijking die dit jaar bijna gelijk is aan nul het volgende jaar zich anders gedragen.

Om te bepalen hoe goed een fonds het ontvangen rendement voor zijn volatiliteit maximaliseert, kunt u het fonds vergelijken met een ander met een vergelijkbare beleggingsstrategie en vergelijkbare rendementen. Het fonds met de lagere standaarddeviatie zou optimaler zijn omdat het het ontvangen rendement maximaliseert voor de hoeveelheid verworven risico. Overweeg de volgende grafiek:

Met het S&P 500 Fonds B zou de belegger een groter volatiliteitsrisico verwerven dan nodig is om hetzelfde rendement te behalen als Fonds A. Fonds A zou de belegger de optimale risico / rendement-relatie bieden. (Zie voor meer informatie: Het gebruik en de limieten van volatiliteit .)

2. Beta

Terwijl de standaarddeviatie de volatiliteit van een fonds bepaalt op basis van de ongelijkheid van het rendement over een bepaalde periode, vergelijkt bèta, een andere bruikbare statistische maat, de volatiliteit (of het risico) van een fonds met zijn index of benchmark. Een fonds met een bèta die heel dicht bij een ligt, betekent dat de prestaties van het fonds nauw overeenkomen met de index of benchmark. Een bèta groter dan één duidt op grotere volatiliteit dan de algemene markt, en een bèta kleiner dan één duidt op minder volatiliteit dan de benchmark.

Als een fonds bijvoorbeeld een bèta van 1, 05 heeft ten opzichte van de S&P 500, is het fonds 5% meer gestegen dan de index. Daarom zou het fonds naar verwachting met 15% met 15% stijgen als de S&P 500 zou stijgen. Aan de andere kant zou een fonds met een bèta van 2, 4 naar verwachting 2, 4 keer meer bewegen dan de bijbehorende index. Dus als de S&P 500 10% zou stijgen, zou het fonds naar verwachting 24% stijgen, en als de S&P 500 10% zou dalen, zou het fonds naar verwachting 24% verliezen.

Beleggers die verwachten dat de markt bullish is, kunnen kiezen voor fondsen met hoge bèta's, waardoor de kansen van beleggers om de markt te verslaan worden vergroot. Als een belegger verwacht dat de markt in de nabije toekomst bearish zal zijn, zijn de fondsen met bèta's minder dan één een goede keuze, omdat van hen wordt verwacht dat ze minder in waarde dalen dan de index. Als een fonds bijvoorbeeld een bèta had van 0, 5 en de S&P 500 daalde met 6%, zou het fonds naar verwachting slechts 3% dalen.

Bèta is op zichzelf beperkt en kan scheef staan ​​vanwege andere factoren dan het marktrisico dat de volatiliteit van het fonds beïnvloedt. (Zie voor gerelateerde literatuur: Diversiteit opbouwen via bèta .)

3. R-kwadraat

Het R-kwadraat van een fonds toont beleggers of de bèta van een beleggingsfonds wordt afgemeten aan een geschikte benchmark. Het meten van de correlatie van bewegingen van een fonds met die van een index, beschrijft R-kwadraat het niveau van associatie tussen de volatiliteit van het fonds en het marktrisico, of meer specifiek, de mate waarin de volatiliteit van een fonds een gevolg is van de dagelijkse gang van zaken. schommelingen van de totale markt.

R-kwadraatwaarden variëren tussen 0 en 100, waarbij 0 de kleinste correlatie voorstelt en 100 voor volledige correlatie. Als de bèta van een fonds een R-kwadraatwaarde heeft van bijna 100, moet de bèta van het fonds worden vertrouwd. Anderzijds geeft een R-kwadraatwaarde dicht bij 0 aan dat de bèta niet bijzonder nuttig is omdat het fonds wordt vergeleken met een ongepaste benchmark.

Als een obligatiefonds bijvoorbeeld zou worden beoordeeld tegen de S&P 500, zou de R-kwadraatwaarde zeer laag zijn. Een obligatie-index zoals de Lehman Brothers Aggregate Bond Index zou een veel geschiktere benchmark zijn voor een obligatiefonds, dus de resulterende R-kwadraatwaarde zou hoger zijn. Uiteraard zijn de risico's op de aandelenmarkt anders dan die verbonden aan de obligatiemarkt. Als de bèta voor een obligatie zou worden berekend met behulp van een aandelenindex, zou de bèta daarom niet betrouwbaar zijn. (Zie voor meer informatie: R-kwadraat berekenen in Excel .)

Een ongepaste benchmark zal meer scheeftrekken dan alleen bèta. Alpha wordt berekend met bèta, dus als de R-kwadraatwaarde van een fonds laag is, is het ook verstandig om niet te vertrouwen op het cijfer dat voor alpha wordt gegeven. We zullen een voorbeeld doornemen in de volgende sectie.

4. Alpha

Tot nu toe hebben we geleerd hoe we cijfers kunnen onderzoeken die het risico van volatiliteit meten, maar hoe meten we het extra rendement dat u wordt beloond voor het nemen van risico's door andere factoren dan marktvolatiliteit "> beter presteren dan de overeenkomstige benchmark. De berekening van alpha vergelijkt de prestaties van het fonds met die van de voor risico gecorrigeerde rendementen van de benchmark en bepaalt of het fonds beter presteerde dan de markt, gezien dezelfde hoeveelheid risico.

Als een fonds bijvoorbeeld een alfa van één heeft, betekent dit dat het fonds de benchmark met 1% overtrof. Negatieve alfa's zijn slecht omdat ze aangeven dat het fonds achterbleef vanwege de hoeveelheid extra, fondsspecifiek risico dat de beleggers van het fonds liepen.

Het komt neer op

Deze uitleg van deze vier statistische metingen biedt u de basiskennis om ze te gebruiken om het uitgangspunt van de optimale portefeuilletheorie toe te passen, die volatiliteit gebruikt om risico's vast te stellen en een richtlijn biedt om te bepalen hoeveel van de volatiliteit van een fonds een hoger rendementspotentieel heeft . Deze cijfers kunnen moeilijk te begrijpen zijn, dus als u ze gebruikt, is het belangrijk om te weten wat ze betekenen.

Deze berekeningen werken alleen binnen één type risicoanalyse. Als u besluit beleggingsfondsen te kopen, is het belangrijk om op de hoogte te zijn van andere factoren dan volatiliteit die van invloed zijn op en wijzen op het risico van beleggingsfondsen. (Zie voor meer informatie: 5 manieren om het beleggingsfondsrisico te meten .)