De nadelen van gezondheidszorg voor één betaler

Voor sommigen is het het beste idee omdat prijsondersteuning voor de landbouw: een overheid neemt de gezondheidskeuzes van haar burgers over, betaalt alle kosten en minimaliseert al het giswerk. Voor anderen is het een inbreuk op individuele menselijke autonomie, de overdracht van privébeslissingen over gezondheid naar een door de belastingbetaler gefinancierde bureaucratie.

Gezondheidszorg voor één betaler

Een eufemisme voor "door de overheid gerund", "single-betaler" betekent dat in plaats van elke persoon op de markt die zijn of haar eigen gezondheidszorg betaalt, er slechts één betaler is. Een monopsie. In sommige delen van de wereld is een dergelijk systeem zo lang ingeburgerd dat het moeilijk is om een ​​andere manier te bedenken. In andere landen, met name in de Verenigde Staten, is er nog veel discussie over deze kwestie. Het is gemakkelijk om te praten over een fundamenteel 'recht op gezondheidszorg', maar het probleem wordt ingewikkelder wanneer men zich realiseert dat iemand recht geven op bepaalde tijd en middelen betekent dat hij iemand anders verplicht is om hetzelfde te bieden.

Een oud idee

Pleiten voor een single-betaler systeem in de VS is niets nieuws. In de herfst van 1945, net na het einde van de Tweede Wereldoorlog, sprak president Harry Truman, die onlangs werd ingewijd, het Congres toe met een pleidooi voor een nationaal gezondheidszorgsysteem. De American Medical Association was tegen het idee en het vervaagde uiteindelijk.

Incrementele stappen gingen door de decennia heen. Medicare en Medicaid werden opgericht in 1965 en werden in wezen een de facto single-betaler systeem voor bepaalde groepen van de bevolking - senioren, respectievelijk jonge kinderen en de armen.

Teruggebracht in recente tijden

In de moderne tijd gebeurde de sterkste drang om de gezondheidszorg in de grootste economie ter wereld te nationaliseren in 1993. Toen de administratie van haar man maanden oud was, leidde toen First Lady Hillary Clinton de Health Security Act. Aldus algemeen bekend als "Hillarycare", verplichtte het wetsvoorstel alle burgers om zich in te schrijven voor een door de overheid goedgekeurd gezondheidsplan en verbood hen om ooit dat plan te verlaten.

Hillarycare pleitte ook voor de oprichting van een National Health Board, een zevenkoppig panel wiens taak het zou zijn om te bepalen wat “een product of dienst is die niet medisch noodzakelijk of gepast is” [artikel 1141 (a) (1)]. Het wetsvoorstel was de droom van een bureaucraat, omdat het criteria vastlegde voor alles, van een nieuwe belasting op vloei voor sigaretten [artikel 7113 (a)], tot betalingslimieten voor bepaalde medicijnen. Toen prominente leden van de eigen partij van de president de uitvoerbaarheid van het wetsontwerp in twijfel trokken, bleef de steun verzwakken. Het wetsvoorstel stierf officieel enkele weken voor de tussentijdse congresverkiezingen van 1994, wat werd gezien als iets van een referendum over Hillarycare.

Een feit dat vaak wordt gebruikt om het concept van een plan voor één betaler te verdedigen, is dat de VS meer van zijn bruto binnenlands product (BBP) aan gezondheidszorg uitgeeft dan andere landen.

Mexico en Turkije geven elk nauwelijks een derde zoveel uit aan gezondheidszorg, vergeleken met het BBP, net als de Verenigde Staten. Onder landen die geen deel uitmaken van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, kan het aantal nog lager worden. Equatoriaal-Guinea besteedt bijvoorbeeld minder dan een kwart van zijn BBP aan gezondheidszorg dan de Verenigde Staten. Maar de besparingen van 13, 4% van Equatoriaal-Guinea ten opzichte van de VS op gezondheidszorg leveren het land ook 27 jaar minder levensverwachting op en 12 keer de kindersterfte in de VS.

Maar het is waarschijnlijk het meest leerzaam om Amerikaanse uitgaven voor gezondheidszorg te vergelijken met die in de "peer group" van het land - andere ontwikkelde landen. Canada heeft bijvoorbeeld een levensverwachting van 81 jaar, terwijl de VS op 79 jaar zit. En het kindersterftecijfer in Canada per 1.000 levendgeborenen is vijf, tegenover zes in de VS. Toch geeft Canada $ 2.233 minder uit per hoofd van de bevolking aan gezondheidszorg dan de VS.

Is gesocialiseerd echt beter?

Vraag het maar aan inwoners van Canada of het Verenigd Koninkrijk, twee landen die bekend staan ​​om hun universele gezondheidszorgsystemen. Veel Canadezen praten graag over hun 'gratis' gezondheidszorgsysteem en vergeten dat als een gratis lunch niet bestaat, een gratis colonoscopie dat ook niet kan. Noch de salarissen van artsen noch de cardiopulmonale bypass-pompen zijn goedkoop, en het geld om ervoor te betalen moet ergens vandaan komen.

De Canadese uitgaven voor gezondheidszorg bedragen slechts $ 6.000 per hoofd van de bevolking per jaar, vergeleken met de Amerikaanse top met $ 8.233. In Canada wordt bijna alle $ 6.000 via belastingen gefinancierd. Minder dan de helft daarvan komt van inkomstenbelastingen en het grootste deel van de kosten worden gefinancieerd door vennootschaps- en omzetbelasting.

De stijgingen in gezondheidszorguitgaven per hoofd van de bevolking in Canada hebben gelijke tred gehouden met die in de VS, terwijl de uitgaven in de eerste sinds het midden van de jaren '70 bijna zijn verdrievoudigd, van $ 39, 7 miljard naar $ 137, 3 miljard. De Canadese regering erkent niet alleen dat veel van haar burgers lang op zorg moeten wachten, maar heeft onlangs een extra miljard dollar uitgegeven om het probleem te onderzoeken. In de tussentijd is het kijken naar de maanden voorbijgaan een onvermijdelijk onderdeel van de Canadese gezondheidszorg. Als je een nieuwe heup of knie wilt, bereid je dan voor om minstens een half jaar met je oude te leven.

Wachttijden zijn ook een feit van het leven onder gesocialiseerde geneeskunde in het Verenigd Koninkrijk. De National Health Service van het Verenigd Koninkrijk beweert dat u niet langer dan 4, 5 maanden op uw goedgekeurde service moet wachten, maar volgens recente rapporten kunnen patiënten tot 8 maanden wachten op staaroperaties.

De wachttijden in Canada nemen ook toe en stijgen volgens 1993 met 95%. Minstens één Canadese arts heeft erop gewezen dat honden in staat zijn specialisten sneller te zien dan mensen. In de VS zijn dergelijke wachttijden niet eens een probleem.

Het komt neer op

Het was nog niet zo lang geleden dat gezondheidszorg een markt was die niet anders was dan die voor meubels of elektronica: je betaalde zoals je ging, meestal uit eigen zak. Toen leidden stijgende kosten tot het idee van één betaler. Wanneer een andere partij dan een patiënt of een zorgverlener beslissingen in de gezondheidszorg begint te nemen, is het gemakkelijk uit het oog te verliezen wiens belangen voorop moeten staan ​​in een zorgtransactie. Overheden en particuliere verzekeraars hebben vaak tegenstrijdige agenda's met betrekking tot behandeling, maar een zieke doet dat nooit. Hij of zij heeft maar één doel: recuperatie.