Economische stimulans
Economische stimulans bestaat uit pogingen van overheden of overheidsinstanties om een economie financieel te stimuleren. Een economische stimulans is het gebruik van monetaire of fiscale beleidswijzigingen om de groei tijdens een recessie op gang te brengen. Overheden kunnen dit bereiken door tactieken te gebruiken zoals het verlagen van de rente, het verhogen van overheidsuitgaven en kwantitatieve versoepeling, om er maar een paar te noemen.
01:22Inzicht in het schuldenplafond
Economische stimulans verklaard
In de loop van een normale conjunctuurcyclus kunnen overheden proberen het tempo en de samenstelling van de economische groei te beïnvloeden met behulp van verschillende instrumenten die hen ter beschikking staan. Centrale overheden, waaronder de Amerikaanse federale overheid, kunnen fiscale en monetaire beleidsinstrumenten gebruiken om de groei te stimuleren. Evenzo kunnen nationale en lokale overheden ook stimuleringsuitgaven doen door projecten te initiëren of beleidsmaatregelen te nemen die investeringen in de particuliere sector stimuleren.
Economen debatteren verdiensten van economische stimulans
Zoals zoveel dingen in de economie, zijn stimuleringsprogramma's enigszins controversieel. John Maynard Keynes, een Britse econoom uit het begin van de 20e eeuw, wordt meestal geassocieerd met het concept van economische stimulans, soms aangeduid als anticyclische maatregelen. Zijn algemene theorie betoogde dat regeringen in tijden van aanhoudend hoge werkloosheid een tekort zouden moeten hebben in een poging de verdere vraag te stimuleren, de groeicijfers te verhogen en de werkloosheid te verminderen. Door de groei te stimuleren, kunnen tekortuitgaven in sommige omstandigheden zichzelf terugbetalen door hogere belastinginkomsten als gevolg van snellere groei.
Potentiële risico's van economische stimuleringsuitgaven
Keynes heeft verschillende tegenargumenten, waaronder enigszins theoretische debatten over de "Ricardiaanse gelijkwaardigheid" en het concept van verdringing. De eerste, genoemd naar het werk van David Ricardo daterend uit het begin van de 19e eeuw, suggereert dat consumenten beslissingen over overheidsuitgaven internaliseren op een manier die tegenwicht biedt aan de huidige stimuleringsmaatregelen. Met andere woorden, Ricardo betoogde dat consumenten vandaag minder zouden uitgeven als ze geloofden dat ze hogere toekomstige belastingen zouden betalen om overheidstekorten te dekken. Hoewel empirisch bewijs voor de Ricardiaanse gelijkwaardigheid niet duidelijk is, blijft het een belangrijke overweging bij beleidsbeslissingen.
De verdringende kritiek suggereert dat overheidstekorten de particuliere investeringen op twee manieren zullen verminderen. Ten eerste zal de stijgende vraag naar arbeid de lonen verhogen, wat de bedrijfswinsten schaadt. Ten tweede moeten tekorten op korte termijn worden gefinancierd met schulden, wat een marginale renteverhoging tot gevolg zal hebben, waardoor het voor bedrijven duurder wordt om financiering te verkrijgen die nodig is voor hun eigen investeringen.
Aanvullende argumenten tegen stimuleringsuitgaven erkennen dat sommige vormen van stimulering op theoretische basis nuttig kunnen zijn, maar het staat voor praktische uitdagingen. Stimuleringsuitgaven kunnen bijvoorbeeld op het verkeerde moment plaatsvinden als gevolg van vertragingen bij het identificeren en toewijzen van middelen. Ten tweede zijn centrale overheden aantoonbaar minder efficiënt in het toewijzen van kapitaal voor het meest nuttige doel, wat leidt tot verspillende projecten met een laag rendement.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.