Expansionary Policy
Uitbreidingsbeleid is een vorm van macro-economisch beleid dat tot doel heeft economische groei te stimuleren. Uitbreidingsbeleid kan bestaan uit monetair beleid of fiscaal beleid (of een combinatie van beide). Het is onderdeel van het algemene beleidsvoorschrift van de Keynesiaanse economie, dat moet worden gebruikt tijdens economische vertragingen en recessies om het nadeel van economische cycli te matigen.
Belangrijkste leerpunten
- Uitbreidingsbeleid is een macro-economisch beleid dat ernaar streeft de totale vraag te stimuleren door monetaire en fiscale stimulansen.
- Uitbreidingsbeleid is bedoeld om economische neergang en recessies te voorkomen of te matigen.
- Hoewel populair, kan expansief beleid aanzienlijke kosten en risico's met zich meebrengen, waaronder macro-economische, micro-economische en politieke economie.
Expansionary Policy
Uitbreidingsbeleid begrijpen
De basisdoelstelling van expansief beleid is om de totale vraag te stimuleren om tekorten in de particuliere vraag te compenseren. Het is gebaseerd op de ideeën van de Keynesiaanse economie, met name het idee dat de belangrijkste oorzaak van recessies een tekort is aan de totale vraag. Uitbreidingsbeleid is bedoeld om bedrijfsinvesteringen en consumentenuitgaven te stimuleren door geld in de economie te injecteren, hetzij door directe overheidstekorten of verhoogde leningen aan bedrijven en consumenten.
Vanuit een fiscaal beleidsperspectief voert de overheid expansief beleid uit door middel van budgetteringsinstrumenten die mensen meer geld bieden. Het verhogen van de uitgaven en het verlagen van belastingen om begrotingstekorten te produceren, betekent dat de overheid meer geld in de economie steekt dan het opneemt. Expansief fiscaal beleid omvat belastingverlagingen, overdrachtsbetalingen, kortingen en verhoogde overheidsuitgaven voor projecten zoals infrastructuurverbeteringen.
Het kan bijvoorbeeld discretionaire overheidsuitgaven verhogen, waardoor de economie meer geld krijgt via overheidscontracten. Bovendien kan het belastingen verlagen en een groter bedrag overlaten aan de mensen die vervolgens geld uitgeven en beleggen.
Expansief monetair beleid werkt door de geldhoeveelheid sneller dan normaal uit te breiden of door de korte rente te verlagen. Het wordt vastgesteld door centrale banken en komt tot stand door open-markttransacties, reserveverplichtingen en rentetarieven. De Amerikaanse Federal Reserve hanteert een expansief beleid wanneer het de referentiefonds of de disconteringsvoet verlaagt, de vereiste reserves voor banken verlaagt of staatsobligaties op de open markt koopt. Kwantitatieve versoepeling, of QE, is een andere vorm van expansief monetair beleid.
Wanneer bijvoorbeeld het tarief van de federale benchmark wordt verlaagd, nemen de kosten van het lenen bij de centrale bank af, waardoor banken meer toegang krijgen tot contant geld dat op de markt kan worden uitgeleend. Wanneer de reserveverplichtingen afnemen, kunnen banken een groter deel van hun kapitaal lenen aan consumenten en bedrijven. Wanneer de centrale bank schuldinstrumenten koopt, wordt kapitaal rechtstreeks in de economie geïnjecteerd.
De risico's van expansief monetair beleid
Uitbreidingsbeleid is een populair hulpmiddel voor het beheer van periodes met lage groei in de conjunctuur, maar brengt ook risico's met zich mee. Deze risico's omvatten macro-economische, micro-economische en politieke economie.
Om te bepalen wanneer een expansief beleid moet worden gevoerd, hoeveel te doen en wanneer te stoppen, is een geavanceerde analyse vereist en zijn er grote onzekerheden. Te veel uitbreiden kan bijwerkingen veroorzaken zoals een hoge inflatie of een oververhitte economie. Er is ook een tijdspanne tussen wanneer een beleidswijziging wordt doorgevoerd en wanneer deze zich een weg baant door de economie.
Dit maakt actuele analyses bijna onmogelijk, zelfs voor de meest doorgewinterde economen. Voorzichtige centrale bankiers en wetgevers moeten weten wanneer ze de groei van de geldhoeveelheid moeten stoppen of zelfs de koers moeten omdraaien en moeten overschakelen naar een tegenstrijdig beleid, dat het tegenovergestelde van expansief beleid zou moeten omvatten, zoals het verhogen van de rente.
Zelfs onder ideale omstandigheden dreigt een expansief fiscaal en monetair beleid micro-economische verstoringen door de economie te veroorzaken. Eenvoudige economische modellen beschrijven vaak de effecten van expansief beleid als neutraal voor de structuur van de economie, alsof het in de economie geïnjecteerde geld gelijkmatig en onmiddellijk over de economie wordt verdeeld.
In de praktijk werkt het monetaire en fiscale beleid beide door nieuw geld te distribueren naar specifieke personen, bedrijven en industrieën die het nieuwe geld vervolgens uitgeven en verspreiden naar de rest van de economie. In plaats van de totale vraag uniform te stimuleren, betekent dit dat expansief beleid altijd een effectieve overdracht van koopkracht en rijkdom van de eerdere ontvangers naar de latere ontvangers van het nieuwe geld inhoudt.
Bovendien is een expansief beleid, net als elk overheidsbeleid, potentieel kwetsbaar voor informatie- en stimuleringsproblemen. De verdeling van het geld dat door expansief beleid in de economie wordt geïnjecteerd, kan uiteraard politieke overwegingen met zich meebrengen. Problemen zoals het zoeken naar huur en problemen met de hoofdagent komen gemakkelijk voor wanneer grote hoeveelheden overheidsgeld voor het oprapen liggen. En per definitie houdt expansief beleid, zowel fiscaal als monetair, de verdeling in van grote sommen publiek geld.
Voorbeelden van expansiebeleid
Een belangrijk voorbeeld van expansief beleid is de reactie na de financiële crisis van 2008 toen centrale banken over de hele wereld de rentetarieven tot bijna nul verlaagden en belangrijke stimuleringsuitgavenprogramma's uitvoerden. In de Verenigde Staten omvatte dit de Amerikaanse Recovery and Reinvestment Act en meerdere kwantitatieve versoepelingsrondes door de Amerikaanse Federal Reserve. Amerikaanse beleidsmakers hebben biljoenen dollars uitgegeven en uitgeleend aan de Amerikaanse economie om de totale binnenlandse vraag te ondersteunen en het financiële systeem te ondersteunen.
In een recenter voorbeeld hebben de dalende olieprijzen vanaf 2014 tot het tweede kwartaal van 2016 ervoor gezorgd dat veel economieën langzamer zijn gegaan. Canada werd vooral hard getroffen in de eerste helft van 2016, met bijna een derde van zijn hele economie in de energiesector. Hierdoor daalde de bankwinst, waardoor Canadese banken kwetsbaar werden voor faillissement.
Om deze lage olieprijzen tegen te gaan, voerde Canada een expansief monetair beleid door de rentetarieven binnen het land te verlagen. Het expansieve beleid was bedoeld om de economische groei in eigen land te stimuleren. Het beleid betekende echter ook een daling van de netto rentemarges voor Canadese banken, waardoor de bankwinsten werden gedrukt. (Zie "Wat zijn enkele voorbeelden van expansief monetair beleid?" Voor meer informatie.)
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.