Federale besparingen en lening
Een federale spaar- en leninginstelling is een soort spaarzaamheid die van oudsher is gericht op woninghypotheken. Deze bedrijven zijn meestal particuliere bedrijven, die wederzijds eigendom zijn van hun klanten. Ze kunnen echter ook openbaar worden verhandeld.
Hoe een federale spaar- en lening werkt
Federale spaargelden en leningen hebben hun wortels in de bouw- en leningsverenigingen die vóór de Grote Depressie prominent aanwezig waren. Net als hun voorgangers richten S & L's zich op het toegankelijk maken van woningkredieten voor burgers en gezinnen uit de middenklasse.
Veel bouw- en leenverenigingen waren instellingen die onderling werden gehouden, dat wil zeggen eigendom van hun leden. Ze vertrouwden grotendeels op een aandelenaccumulatiemodel waarbij leden zich ertoe verbonden aandelen in de vereniging te kopen en vervolgens het recht hadden om tegen de waarde van die aandelen te lenen om een huis te kopen.
Toen veel van deze instellingen tijdens de depressie begonnen te worstelen, stapten de regeringen van Hoover en Roosevelt echter in om de industrie te reviseren. De overheid verstrekte handvesten voor federale spaargelden en leningen en zette het Federal Home Loan Banking-systeem op om ervoor te zorgen dat deze nieuwe - of, althans gerebrand - kredietverstrekkers voldoende liquiditeit hadden.
Belangrijkste leerpunten
- Federale spaar- en leninginstellingen werden gevormd als gevolg van de regulerende beweging die volgde op de Grote Depressie.
- Deze entiteiten richten zich op goedkope financiering voor hypotheken en op spaar- en betaalrekeningen.
- Als gevolg van de spaar- en kredietcrisis begon het Office of Thrift Supervision deze instellingen van 1989 tot 2011 te reguleren.
- Sinds 2011 worden S & L-deposito's beschermd door de FDIC.
Deposito's in federaal gecharterde S & L's waren verzekerd door de nieuwe Federal Savings & Loan Insurance Corporation (FSLIC), die als doel had deposanten de zekerheid te geven dat ze geen verliezen zouden nemen.
S & Ls versus banken
Federale spaar- en leningbedrijven worden op twee manieren geëxploiteerd. Volgens het model voor wederzijds eigendom is een S&L eigendom van de inleggers en kredietnemers. Als alternatief kan een S&L worden vastgesteld door een groep aandeelhouders die alle aandelen in de spaarzaamheid bezitten.
Dit verschilt van commerciële banken, die doorgaans eigendom zijn van en worden beheerd door een raad van bestuur die door aandeelhouders wordt gekozen. Commerciële banken zijn ook meer gediversifieerd wat betreft hun aanbod. Veel van hun leningen zijn gericht op bedrijven en bouwprojecten. Ze bieden ook vaak een breder scala aan diensten aan consumenten, zoals creditcards en oplossingen voor vermogensbeheer.
S & L's zijn daarentegen veel meer gericht op de woninghypotheekmarkt. Volgens de wet kunnen ze maximaal 20% van hun vermogen lenen voor commerciële leningen. Om in aanmerking te komen voor leningen van de Federal Home Loan Bank, moeten S & L's bovendien aantonen dat 65% van hun activa zijn belegd in woninghypotheken en andere consumentengerelateerde activa.
Geschiedenis van federale besparingen en leningen
De boom na de Tweede Wereldoorlog markeerde de piek van de invloed van de spaarzaamheid, met het totale aantal S & L's dat 6.071 bereikte tegen 1965. Die groei zou echter worden bedreigd, toen het Congres in 1966 de rentetarieven beperkte die S & L's en commerciële banken konden plaatsen op depositorekeningen. Toen de rente in de jaren zeventig steeg, begonnen consumenten hun geld op te nemen en op te nemen in rekeningen met een hoger rendement. Bovendien betekende een stagnerende economie dat spaarlingen minder kredietnemers hadden die in aanmerking konden komen voor een lening.
Om deze uitdagingen aan te gaan, hebben wetgevers begin jaren tachtig wetten aangenomen om S & L's te dereguleren. Ze hadden nu bijvoorbeeld de mogelijkheid om een breder assortiment producten aan te bieden en minder beperkende boekhoudprocedures te gebruiken. Maar in plaats van de problemen van de spaarzaamheid te verlichten, leken de wetten later in het decennium bij te dragen aan meerdere gevallen van wanbeheer en fraude. Tegen 1990 schatte de regering dat S & L-wangedrag het Amerikaanse publiek maar liefst $ 75 miljard had gekost.
In reactie op de groeiende insolventie van de spaar- en kredietsector herstelde de regering in 1989 een sterker toezicht en richtte het Office of Thrift Supervision op. Deze toezichthoudende instantie, zelf een onderdeel van de Treasury Department, heeft bijgedragen aan de veiligheid en stabiliteit van spaargeld en leningen van leden. Het werd in 2011 ontbonden en zijn functies werden onderverdeeld in andere agentschappen. Spaargelden en deposito's van leningen vielen onder de bescherming van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) en blijven dat vandaag ook.
Hoewel S & L's de crisis hebben overleefd, is hun prevalentie aanzienlijk afgenomen sinds hun hoogtepunt in de jaren zestig. Per 31 december 2018 waren er 691 FDIC verzekerde spaarinstellingen.