Financieel Reglement: Glass-Steagall to Dodd-Frank

Er zijn verschillende ideeën over het reguleren van de markt. Velen zeggen dat de markt zichzelf moet reguleren, terwijl anderen beweren dat de overheid de financiële markten moet reguleren. Sommigen beweren dat zelfregulering de beste optie is.

In de loop der jaren zijn er veel financiële voorschriften geweest. Deze worden gebruikt om beurscrashes te verminderen, ervoor te zorgen dat de klant eerlijk wordt behandeld en degenen die geneigd zijn het systeem op te lichten af ​​te schrikken. Hier zijn de belangrijke financiële voorschriften van de afgelopen eeuw of zo, en hoe ze de markt en de individuen helpen.

The Banking Act van 1933: The Glass-Steagall Act

29 oktober 1929 staat berucht bekend als Black Tuesday. De grote crash die op die datum plaatsvond, fungeerde als een katalysator voor de grote depressie die miljoenen levens in de VS trof. Terwijl het land vocht om de economie weer op het goede spoor te krijgen, werden veel voorschriften aangenomen om een ​​nieuwe depressie te beteugelen. Een daarvan was de Banking Act van 1933, beter bekend als de Glass-Steagall Act (GSA).

Veel mensen waren het erover eens dat de instorting van de aandelenmarkt, waardoor de Dow van een hoogtepunt van 381.17 op 3 september 1929 naar een dieptepunt van 41.22 op 8 juli 1932 kwam, het gevolg was van banken die overijverig waren met hun beleggingen. Het idee was dat commerciële banken te veel risico namen met hun geld en het geld van hun klanten.

De GSA maakte het moeilijker voor commerciële banken, die geld lenen, om speculatief te beleggen. Banken konden slechts 10% van hun inkomsten uit beleggingen behalen (behalve staatsobligaties). Het doel was om deze banken beperkingen op te leggen om een ​​nieuwe instorting te voorkomen. De verordening kreeg veel terugslag, maar bleef vasthouden tot intrekking in 1999.

De Bankwet van 1935

Onderdeel van de GSA was de oprichting van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). De FDIC werd een permanente structuur in The Banking Act van 1935. Deze belangrijke regelgeving deed echter meer dan dat. Het hielp bij de oprichting van het Federal Open Market Committee (FOMC), de belangrijkste speler in het monetaire beleid, en herstructureerde de bestuursleden van de reservebank en hoe die comités werden geleid.

De effecten hiervan zijn zo diep geworteld in ons huidige geld- en financiële beleid dat het moeilijk is om het systeem te zien functioneren zonder deze handeling. Door deze besturen op te richten, wordt het nemen van geld uit de politiek verwijderd. Dit betekent dat als Republikeinen, Democraten, Onafhankelijke partijen of een andere partij uiteindelijk het Witte Huis gaan besturen, ze het geldbeleid van het land niet kunnen beheersen.

De Federal Deposit Insurance Act van 1950

Hoewel de FDIC werd opgericht in 1933/1935, was de verzekering die we vandaag kennen voor onze deposito's niet volledig ontwikkeld tot 1950. De Federal Deposit Insurance Act van 1950 zorgde ervoor dat de depositoverzekering wordt ondersteund door het volledige vertrouwen en krediet van de Verenigde Staten regering.

Dit wil niet zeggen dat deposito's in 1933 niet verzekerd waren. Ze waren eerder anders verzekerd. In de loop van de tijd is het verzekeringsbedrag veranderd om de inflatie bij te houden. In 1934, toen de oorspronkelijke verzekering van kracht werd, waren mensen gedekt voor $ 2500. Vandaag is dat bedrag verhoogd tot $ 250.000.

Hervorming, herstel en handhaving van financiële instellingen van 1989

In de jaren tachtig maakten de VS een crisis door met sparen en lenen. Deze crisis is een van de grootste financiële schandalen in de Amerikaanse geschiedenis en levert een enorme bijdrage aan de hoge rentetarieven van de jaren tachtig. Gedurende dit decennium, verhuisden mensen hun geld van spaar- en leningsinstellingen, en verhuisden het naar geldmarktfondsen om te ontsnappen aan Verordening Q (een verordening die de hoeveelheid rente beperkt die een deposant kon verdienen bij een spaar- en leningsinstituut). Om spaarders terug te winnen, begonnen de spaargelden en investeringen te investeren in riskantere beleggingen, terwijl ze werden ondersteund door de Federal Savings and Loan Insurance Corporation (de FDIC voor spaar- en kredietinstellingen). Het gevolg was een financiële crisis.

De reactie was om de hervorming, herstel en handhaving van financiële instellingen (FIRREA) uit te voeren. Deze wet hielp de Resolution Trust Corporation op te richten om spaarzaamheid af te sluiten die niet langer solvabel was. Het hielp ook om deposanten terug te betalen die tijdens het proces geld verloren.

Al met al heeft het het spaar- en kredietproces gestroomlijnd en heeft het vormgegeven hoe ons geld vandaag wordt gestort en rente verdient.

Federal Deposit Insurance Corporation Improvement Act van 1991

Onderdeel van de FIRREA was om spaargeld en leningen te hebben die door de FDIC werden gedekt. Deze wet in 1991 heeft geholpen om de macht van de FDIC te versterken door hen in staat te stellen deposito's in spaar- en kredietinstellingen te garanderen. Het stond de FDIC ook toe om van de Schatkist te lenen als ze een grote claim hadden.

Dodd-Frank Act van 2010

De grote recessie is een financiële crisis waar velen van ons bekend mee zijn. Het is de meest recente crisis die heeft geleid tot veel voorschriften, een aanzienlijke terugslag en een drang naar meer macht voor de consument. De grote recessie werd gestimuleerd door de hypotheekcrisis en werd ondanks zijn omvang relatief snel afgesloten.

Een resultaat van de crisis was de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010. De wet omvat een breed scala aan verschillende regels en wetten, die allemaal één doel nastreven: “Het bevorderen van de financiële stabiliteit van de Verenigde Staten door het verbeteren van de verantwoordingsplicht en transparantie in het financiële systeem, om te eindigen "te groot om te falen", om de Amerikaanse belastingbetaler te beschermen door een einde te maken aan reddingsoperaties, om consumenten te beschermen tegen misbruik van financiële diensten en voor andere doeleinden. "

De oprichting van het Bureau voor financiële bescherming van de consument (CFPB) heeft grote gevolgen voor de consument. Deze afdeling is de pleitbezorger voor de consument. Zij zijn de waakhonden om misbruik van de wetgeving te helpen voorkomen en ervoor te zorgen dat de consument er niet van wordt misbruikt.

Het komt neer op

Dit zijn enkele van de belangrijkste voorschriften die de afgelopen eeuw van kracht zijn geworden. Het zijn enkele van de grootste voorschriften die ons monetair beleid, economisch beleid, investeringsbeleid en hoe geld in het algemeen in de Verenigde Staten werkt, hebben vormgegeven. Als consument kunnen we onze financiële adviseurs, bankiers, Federal Reserve en CFPB vertrouwen vanwege het toezicht dat deze voorschriften hebben geboden.

Zelfs als sommige niet werken zoals bedoeld, kunnen ze worden ingetrokken, aangepast of gewijzigd. Het doel van deze voorschriften is uiteindelijk om de economie stabieler te maken en ervoor te zorgen dat de consument de drijvende kracht is. (Lees hier meer over het onderwerp: What Was The Glass-Steagall Act?).