Benchmarks gebruiken bij beleggen

Een benchmark is een standaard of maat die kan worden gebruikt om de toewijzing, het risico en het rendement van een bepaalde portefeuille te analyseren. Individuele fondsen en beleggingsportefeuilles zullen over het algemeen standaard benchmarks hebben vastgesteld voor standaardanalyse. Een verscheidenheid aan benchmarks kan ook worden gebruikt om te begrijpen hoe een portefeuille presteert ten opzichte van verschillende marktsegmenten. Beleggers maken vaak gebruik van de S&P 500, Barclays Agg en eenjarige schatkist en bij het analyseren van beleggingen over het risicospectrum.

Wat zit er in een benchmark?

Benchmarks omvatten een portefeuille van onbeheerde effecten die een aangewezen marktsegment vertegenwoordigen. Instellingen beheren deze portefeuilles die indexen worden genoemd. Enkele van de meest voorkomende instellingen die bekend staan ​​voor indexbeheer zijn Standard & Poor's (S&P), Russell en MSCI.

Indexen vertegenwoordigen verschillende beleggingscategorieën. Een benchmark kan brede maatregelen omvatten, zoals de Russell 1000 of specifieke activaklassen zoals Amerikaanse small-cap groeiaandelen, hoogrentende obligaties of opkomende markten. Veel beleggingsfondsen en exchange-traded funds (ETF's) in de beleggingssector gebruiken indexen als basis voor een passieve replicatiestrategie. Beleggen in een passief fonds is in de eerste plaats de enige manier waarop een particuliere belegger in een index kan beleggen. Marktevolutie heeft ook geleid tot de introductie van slimme bèta-indexen die aangepaste indexen bieden die de mogelijkheden van actieve managers evenaren. Slimme bèta-indexen gebruiken geavanceerde methoden om de beste investering in een bepaald marktsegment te identificeren.

Een verscheidenheid aan benchmarks kan ook worden gebruikt om te begrijpen hoe een portefeuille presteert ten opzichte van verschillende marktsegmenten.

Risicobeheer

Om het risico te beheersen, beleggen de meeste mensen in een gediversifieerde portefeuille met verschillende activaklassen, meestal met behulp van aandelen en obligaties. Risicostatistieken kunnen worden gebruikt om de risico's van deze beleggingen te begrijpen. Risico wordt meestal gekenmerkt door variabiliteit en volatiliteit. De omvang van de verandering in portefeuillewaarde meet de volatiliteit. Investeringen, bijvoorbeeld grondstoffen met grotere waardetoename, verhogen de volatiliteit. Variabiliteit meet de frequentie van de waardeverandering. Hoe groter de variabiliteit, hoe groter het risico.

Maatregelen van risico

Verschillende maatregelen worden gebruikt om het portefeuillerisico en de beloning te evalueren, waaronder standaarddeviatie, bèta- en sharpe-ratio.

• Standaarddeviatie is een statistische maat voor de volatiliteit. Een hogere standaarddeviatie duidt op meer volatiliteit en groter risico.
• Beta wordt gebruikt om de volatiliteit te meten ten opzichte van een benchmark. Van een portefeuille met een bèta van 1, 2 wordt bijvoorbeeld verwacht dat deze 120% omhoog of omlaag beweegt voor elke wijziging in de benchmark. Van een portefeuille met een lagere bèta wordt verwacht dat deze minder op en neer beweegt dan de benchmark. Bèta wordt meestal berekend met de S&P 500 als benchmark.
• De Sharpe-ratio is een veelgebruikte maatstaf voor risico-gecorrigeerd rendement. De Sharpe-ratio is het gemiddelde rendement meer verdiend dan een risicovrije belegging, zoals een Amerikaanse staatsobligatie. Een hogere Sharpe-ratio duidt op een superieur algeheel risico-aangepast rendement.

Deze maatregelen worden vaak gerapporteerd bij beheerde beleggingsfondsen en ook door indexaanbieders.

Portefeuilles en benchmarking

Fondsbedrijven gebruiken benchmarks als maatstaf voor de prestaties van een portefeuille ten opzichte van het beleggingsuniversum. Portefeuillebeheerders kiezen doorgaans een benchmark die is afgestemd op hun beleggingsuniversum. Actieve beheerders proberen hun benchmarks te overtreffen en alfa te bieden die verder gaat dan het rendement van een benchmark. Het is echter belangrijk om in gedachten te houden dat een belegger niet noodzakelijkerwijs in alle effecten van een index kan beleggen en dat daarom alle beleggingen gepaard gaan met een aantal bijbehorende vergoedingen die afbreuk doen aan het rendement van een index.

Beleggers kunnen ook individuele indexen gebruiken in combinatie met risicostatistieken om hun portefeuilles te analyseren en portefeuilletoewijzingen te kiezen. Over de hele markt zijn de S&P 500, Barclays Agg en Treasury voor één jaar drie van de meest gebruikelijke benchmarks voor het analyseren en begrijpen van de marktomgeving en verschillende investeringsmogelijkheden.

Over het algemeen zou een belegger de S&P 500 willen gebruiken als een benchmark voor het eigen vermogen, de Barclays Agg als een benchmark voor vastrentende waarden en de eenjarige schatkist als een vergelijking voor hun liquide besparingen. Aandelen, vastrentende waarden en besparingen kunnen allemaal ook meer gedetailleerde opties hebben. Om een ​​geschikte beleggingsbenchmark te helpen bepalen, moet een belegger eerst zijn risico overwegen. Als u bijvoorbeeld bereid bent een gematigde hoeveelheid risico te nemen (uw profiel is een 6 op een schaal van 1-10), kan een geschikte benchmark een toewijzing van 60-40% zijn, waaronder:

• 60% in een Russell 3000 Index-belegging, gericht op een marktuniversum gewogen indexuniversum dat Amerikaanse aandelen met grote, middelgrote en kleine kapitalisatie omvat.
• 40% in een Barclays Aggregate Bond Index-investering, die een universum van Amerikaanse staatsobligaties en bedrijfsobligaties van beleggingskwaliteit omvat.

In dit scenario zou een belegger de Russell 3000 Index gebruiken als benchmark voor het eigen vermogen en de Barclays Agg als benchmark voor vastrentende waarden. Ze willen misschien ook de Sharpe-ratio gebruiken om ervoor te zorgen dat ze optimaal gediversifieerd zijn en de grootste beloning behalen in elke toewijzing voor hun risico.

Uitgebreide risico-overwegingen

Risico is een centraal onderdeel van alle beleggingsbeslissingen. Door eenvoudigweg de prestatie- en risicostatistieken van een index te gebruiken in vergelijking met beleggingen, kan een belegger beter begrijpen hoe hij zijn beleggingen het meest verstandig kan toewijzen. Risiconiveaus variëren meestal tussen beleggingen in aandelen, vastrentende waarden en spaargelden. In de regel zijn de meeste beleggers met een langere tijdhorizon bereid om zwaarder te investeren in beleggingen met een hoger risico. Kortere tijdshorizons of een grotere behoefte aan liquiditeit zullen leiden tot beleggingen met een lager risico in vastrentende en spaarproducten.

Met deze toewijzingen als leidraad kunnen beleggers ook indexen en risicometingen gebruiken om hun portefeuilles in de macro-beleggingsomgeving te volgen. Markten kunnen hun risiconiveau geleidelijk verschuiven, afhankelijk van verschillende factoren. Economische cycli en monetair beleid kunnen leidende variabelen zijn die de risiconiveaus beïnvloeden. Actieve beleggers die geschikte benchmarkinganalysetechnieken gebruiken, kunnen vaak gemakkelijker profiteren van investeringsmogelijkheden naarmate ze evolueren. Het vergelijken van de prestaties en het risico van verschillende benchmarks in een volledige portefeuille of specifiek met mandaten van beleggingsfondsen kan ook belangrijk zijn voor een optimale belegging.

Het komt neer op

Benchmarks zijn hulpmiddelen die op verschillende manieren voor beleggers kunnen worden gebruikt. Alle beheerde fondsen zullen een gevestigde benchmark hebben om de prestaties van het fonds te meten.

Beleggers kunnen ook verder gaan dan standaardgebruik van benchmarking. Het gebruik van indexen om investeringen toe te wijzen aan passieve fondsen met specifieke portefeuilletoewijzingen kan een geavanceerd gebruik van benchmarking zijn. Actieve beleggers kunnen er ook voor kiezen om een ​​reeks benchmarks in het risicospectrum te volgen en deze benchmarks samen met risicokenmerken te analyseren om ervoor te zorgen dat hun beleggingen optimaal worden geplaatst met het laagst mogelijke risico en het hoogst mogelijke rendement. Benchmark- en risicometrische monitoring stelt beleggers ook in staat om potentieel kansen te identificeren voor het verschuiven van portefeuillebeleggingen om te profiteren van marktkansen.

Over het algemeen kan het overwegen van verschillende benchmarks tegelijk met hun risicokenmerken een eenvoudige techniek zijn voor alle soorten beleggers. Het gebruik van benchmarks kan zeer waardevol zijn bij het analyseren van huidige en potentiële investeringen. Het kan ook een effectieve manier zijn om ervoor te zorgen dat de portefeuille van een belegger optimaal gediversifieerd en afgestemd is op zijn doelstellingen.