De geschiedenis van de T-Bill-veiling

Om de formele context te begrijpen die leidde tot de eerste T-Bill-veiling in 1929, moeten we het zien als een reeks gebeurtenissen die beginnen met het einde van de Eerste Wereldoorlog. Oorlog heeft zeker invloed op Wall Street, en de Verenigde Staten droegen een oorlogsschuld van ongeveer $ 25 miljard tussen 1917 en 1919. Om dit aantal te begrijpen, bedroeg de schuld in 1914 slechts ongeveer $ 1 miljard. Factor dat de schuld met een oorlogsbelasting op de Amerikaanse inkomsten van president Woodrow Wilson en een belastingtarief van 73% persoonlijke inkomstenbelasting, het economisch herstel van 1920 voor de VS was somber.

Schuldproblemen
De Verenigde Staten konden de schuld niet betalen door de verkoop van Liberty- en Victory-obligaties en kortlopende schuldinstrumenten die schuldbewijzen worden genoemd. Bovendien kon de Schatkist niet meer uitgeven aan uitgegeven schatkistrente dan wat hij ontving via inkomstenbelastingen, vooral wanneer inkomstenbelastingen de enige inkomsten uit terugbetaling waren en het publiek die tarieven wilde verlagen. Ten slotte kon een economisch herstel niet worden volgehouden, omdat president Harding de Revenue Act van 1921 ondertekende en het toptarief van de inkomstenbelasting verlaagde van 73 tot 58%, in combinatie met een kleine verlaging van de inkomstenbelasting en verhoogde vermogenswinstbelasting van 10 naar 12, 5%. Met lagere inkomsten werd de Schatkist vervolgens gedwongen in een serieuze schuldbeheermodus, vooral op korte termijn.

Tijdens de oorlogsjaren gaf de regering kortlopende, maandelijkse en tweewekelijkse inschrijvingen uit van schuldbewijzen met een looptijd van één jaar of minder. Tegen het einde van de oorlog in 1919 overtrof het uitstaande bedrag van de federale schuld wat comfortabel kon worden terugbetaald. De Schatkist stelde de couponrente vast op een vaste prijs en verkocht de certificaten tegen nominale waarde. De couponrente werd vastgesteld in stappen van 1/8 procent, net boven de geldmarktrente. Dit systeem was echter ernstig gebrekkig omdat instellingen te veel op deze beleggingsopties intekenden. Er deden zich problemen voor omdat de overheid geld uit overschotten betaalde, wetende wat het overschot zou zijn of zelfs zou bestaan.

De geboorte van T-Bills
Formele wetgeving werd ondertekend door president Hoover om een ​​nieuwe zekerheid met nieuwe marktregelingen op te nemen, omdat de Schatkist niet de bevoegdheid had om de huidige financiële structuren te wijzigen. Er werden nulcouponobligaties voorgesteld met een looptijd van maximaal één jaar, uitgegeven tegen een nominale waarde. Nulcouponobligaties zouden binnenkort bekend komen te staan ​​als Treasury Bills vanwege hun kortetermijnkarakter.

De wetgeving veranderde het aanbod van de Schatkist met een vaste prijs in een veilingsysteem op basis van concurrerende biedingen om de laagste markttarieven te verkrijgen. Na veel publiek debat won het publiek het recht om tarieven te bepalen op basis van het concurrerende biedsysteem. Alle deals zouden contant worden afgewikkeld en de overheid zou T-facturen mogen verkopen als er geld nodig was.

Tijdens het eerste aanbod bood de Schatkist $ 100 miljoen aan rekeningen van 90 dagen. De veiling zag beleggers eigenlijk bieden voor $ 224 miljoen aan rekeningen met een gemiddelde prijs van $ 99, 181. Het citeren van rekeningen op drie decimalen maakte deel uit van de aangenomen wetgeving. De regering verdiende nu goedkoop geld om haar operaties te financieren.

T-Bill Progressie
Tegen 1930 verkocht de overheid rekeningen op veilingen in de tweede maand van elk kwartaal om leningen te beperken en rentekosten te verlagen. Alle vier veilingen in 1930 zagen kopers herfinancieren met nieuwere rekeningen. Tegen 1934, en vanwege het succes van eerdere factuurveilingen, werden schuldbewijzen afgeschaft. Tegen het einde van 1934 waren T-facturen de enige kortetermijnfinancieringsmechanismen voor de overheid.

In 1935 ondertekende president Franklin Delano Roosevelt de Baby Bonds Bill waarmee de regering later de serie HH-, EE- en I-obligaties kon uitgeven als andere mechanismen om haar activiteiten te financieren. Vandaag organiseert de Amerikaanse overheid elke maandag of zoals gepland marktveilingen. Vier weken durende 28 dagen T-facturen worden elke maand geveild; T-rekeningen van 13 weken, 91 dagen worden om de drie maanden geveild; en 26-weekse, 182-daagse T-Bills worden elke zes maanden geveild.

Het komt neer op
Wat begon als een vraag of schulden kunnen worden overgedragen aan toekomstige generaties, was een verkeerde benaming in de jaren 1920 toen de overheid, door bekwaam schuldbeheer, een continu overschot produceerde. Ondanks vroege en aanhoudende problemen van overinschrijvingen en inconsistente prijsmechanismen van aanbiedingen met een vaste prijs, heeft de overheid nog steeds haar behoeften gefinancierd. Het hielp wanneer beleggers bereid waren om een ​​nominale waarde te betalen voor een probleem en de geplande duur wachtten om hun couponbetaling te ontvangen. Dit was een lastig probleem omdat de overheid nooit wist of het teveel, te weinig of net genoeg betaalde. De opbrengsten werden uitbetaald met behulp van overtollige belastinginkomsten, maar niemand kon weten of die inkomsten binnen kwamen zoals gepland of dat de economie het zou volhouden in onzekere economische tijden. Eerdere problemen werden geëlimineerd toen het T-Bill-systeem in werking trad. Die markt van vandaag is zonder twijfel een van de grootste verhandelde ter wereld, en sommige beleggers kunnen zelfs Treasuries rechtstreeks van de Fed kopen.