Hoe werkt de aandelenmarkt?

Als de gedachte om te beleggen in de aandelenmarkt u bang maakt, bent u niet de enige. Personen met zeer beperkte ervaring in aandelenbeleggen zijn ofwel doodsbang voor horrorverhalen dat de gemiddelde belegger 50% van zijn portefeuillewaarde verliest - bijvoorbeeld in de twee bearmarkten die zich al in dit millennium hebben voorgedaan - of worden bedrogen door "hot tips" die de belofte van enorme beloningen dragen, maar zelden vruchten afwerpen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de slinger van investeringssentiment heen en weer schommelt tussen angst en hebzucht.

De realiteit is dat beleggen in de aandelenmarkt risico's met zich meebrengt, maar wanneer deze op een gedisciplineerde manier worden benaderd, is dit een van de meest efficiënte manieren om het eigen vermogen op te bouwen. Terwijl de waarde van iemands huis meestal het grootste deel van het vermogen van de gemiddelde persoon uitmaakt, hebben de meeste welgestelden en zeer rijken over het algemeen het grootste deel van hun rijkdom belegd in aandelen. Laten we, om de werking van de aandelenmarkt te begrijpen, eerst ingaan op de definitie van een aandeel en zijn verschillende typen.

Belangrijkste leerpunten

• Aandelen, of aandelen van een bedrijf, vertegenwoordigen eigendom van de onderneming, die aandeelhouders stemrecht geven, evenals een restvordering op bedrijfswinsten in de vorm van kapitaalwinsten en dividenden.
• Op aandelenmarkten komen individuele en institutionele beleggers samen om aandelen op een openbare locatie te kopen en verkopen. Tegenwoordig bestaan ​​deze uitwisselingen als elektronische marktplaatsen.
• Aandelenkoersen worden bepaald door vraag en aanbod op de markt wanneer kopers en verkopers bestellingen plaatsen. Orderstroom en bid-ask spreads worden vaak onderhouden door specialisten of market makers om een ​​geordende en eerlijke markt te garanderen.

Definitie van 'Stock'

Een aandeel of aandeel (ook bekend als het 'eigen vermogen' van een bedrijf) is een financieel instrument dat staat voor eigendom in een bedrijf of bedrijf en een evenredige claim vertegenwoordigt op zijn activa (wat het bezit) en inkomsten (wat het genereert in winst).

Aandelenbezit houdt in dat de aandeelhouder een deel van het bedrijf bezit dat gelijk is aan het aantal aandelen dat wordt gehouden als een percentage van de totale uitstaande aandelen van het bedrijf. Een natuurlijke persoon of entiteit die 100.000 aandelen bezit van een bedrijf met 1 miljoen uitstaande aandelen, zou er een aandeel van 10% in hebben. De meeste bedrijven hebben uitstaande aandelen die miljoenen of miljarden tegenkomen.

Gewone en preferente aandelen

Hoewel er twee hoofdtypen aandelen zijn - gewoon en geprefereerd - is de term 'aandelen' synoniem met gewone aandelen, omdat hun gecombineerde marktwaarde en handelsvolumes vele grootten groter zijn dan die van preferente aandelen.

Het belangrijkste onderscheid tussen de twee is dat gewone aandelen meestal stemrecht hebben waardoor de gewone aandeelhouder inspraak heeft in bedrijfsvergaderingen (zoals de jaarlijkse algemene vergadering of AVA) - waar zaken zoals verkiezing van de raad van bestuur of benoeming van auditors worden gestemd - terwijl preferente aandelen over het algemeen geen stemrecht hebben. Preferente aandelen worden zo genoemd omdat ze de voorkeur hebben boven de gewone aandelen in een bedrijf om dividenden en activa te ontvangen in geval van een liquidatie.

Gewone aandelen kunnen verder worden geclassificeerd in termen van hun stemrechten. Hoewel het uitgangspunt van gewone aandelen is dat ze gelijke stemrechten zouden moeten hebben - één stem per gehouden aandeel - hebben sommige bedrijven dubbele of meerdere aandelenklassen met verschillende stemrechten verbonden aan elke klasse. In een dergelijke tweeklasse-structuur kunnen aandelen van klasse A bijvoorbeeld 10 stemmen per aandeel hebben, terwijl aandelen van categorie B 'onderstemmen' slechts één stem per aandeel hebben. Aandelenstructuren van twee of meerdere klassen zijn ontworpen om de oprichters van een bedrijf in staat te stellen zijn fortuinen en strategische richting te beheersen.

Waarom een ​​bedrijf aandelen uitgeeft

De bedrijfsgigant van vandaag is waarschijnlijk van start gegaan als een kleine particuliere entiteit die enkele decennia geleden door een visionaire oprichter werd opgericht. Denk aan Jack Ma die in 1999 Alibaba Group Holding Limited (BABA) vanuit zijn appartement in Hangzhou, China incueert, of Mark Zuckerberg die in 2004 de vroegste versie van Facebook, Inc. (FB) oprichtte vanuit zijn studentenkamer aan de Harvard University. Technologiegiganten zoals deze zijn binnen enkele decennia een van de grootste bedrijven ter wereld geworden.

Groeien in zo'n hectisch tempo vereist echter toegang tot een enorme hoeveelheid kapitaal. Om de overgang te maken van een idee dat in het brein van een ondernemer naar een werkend bedrijf ontkiemt, moet hij of zij een kantoor of fabriek leasen, werknemers inhuren, apparatuur en grondstoffen kopen en een verkoop- en distributienetwerk opzetten, waaronder andere dingen. Deze middelen vereisen aanzienlijke hoeveelheden kapitaal, afhankelijk van de schaal en reikwijdte van het opstarten van een bedrijf.

Kapitaal vergroten

Een startup kan dergelijk kapitaal aantrekken door aandelen te verkopen (aandelenfinanciering) of geld te lenen (schuldfinanciering). Schuldfinanciering kan een probleem zijn voor een start-up, omdat deze mogelijk weinig activa heeft om een ​​lening te verpanden - vooral in sectoren zoals technologie of biotechnologie, waar een bedrijf weinig materiële activa heeft - plus de rente op de lening zou een financiële last opleggen de vroege dagen, wanneer het bedrijf mogelijk geen inkomsten of inkomsten heeft.

Aandelenfinanciering is daarom de voorkeursroute voor de meeste startups die kapitaal nodig hebben. De ondernemer kan in eerste instantie geld ontvangen van persoonlijke besparingen, evenals vrienden en familie, om het bedrijf van de grond te krijgen. Naarmate het bedrijf groeit en de kapitaalvereisten groter worden, kan de ondernemer zich wenden tot angel-investeerders en risicokapitaalondernemingen.

Notering aandelen

Wanneer een bedrijf zich vestigt, heeft het mogelijk toegang nodig tot veel grotere hoeveelheden kapitaal dan het kan zijn door lopende activiteiten of een traditionele banklening. Dit kan door aandelen aan het publiek te verkopen via een beursgang (IPO). Dit verandert de status van de onderneming van een particuliere onderneming waarvan de aandelen worden gehouden door enkele aandeelhouders in een beursgenoteerde onderneming waarvan de aandelen zullen worden gehouden door een groot aantal leden van het grote publiek. De beursgang biedt ook vroege investeerders in het bedrijf de mogelijkheid om een ​​deel van hun belang te verzilveren, waarbij vaak zeer mooie beloningen worden behaald.

Zodra de aandelen van het bedrijf aan een beurs zijn genoteerd en de handel daarin begint, zal de prijs van deze aandelen fluctueren wanneer beleggers en handelaren hun intrinsieke waarde beoordelen en opnieuw beoordelen. Er zijn veel verschillende ratio's en statistieken die kunnen worden gebruikt om aandelen te waarderen, waarvan de meest populaire maatregel waarschijnlijk de koers / winstverhouding is. De voorraadanalyse valt ook vaak in een van de twee kampen: fundamentele analyse of technische analyse.

Wat is een beurs?

Beurzen zijn secundaire markten, waar bestaande eigenaars van aandelen transacties kunnen aangaan met potentiële kopers. Het is belangrijk om te begrijpen dat de beursgenoteerde bedrijven niet regelmatig hun eigen aandelen kopen en verkopen (bedrijven kunnen aandelen terugkopen of nieuwe aandelen uitgeven, maar dit zijn geen dagelijkse activiteiten en vinden vaak buiten plaats van het kader van een uitwisseling). Dus als u een aandeel op de aandelenmarkt koopt, koopt u het niet van het bedrijf, maar koopt u het van een andere bestaande aandeelhouder. Evenzo, wanneer u uw aandelen verkoopt, verkoopt u ze niet terug aan het bedrijf, maar verkoopt u ze aan een andere belegger.

De eerste aandelenmarkten verschenen in Europa in de 16e en 17e eeuw, voornamelijk in havensteden of handelscentra zoals Antwerpen, Amsterdam en Londen. Deze vroege beurzen waren echter meer verwant aan obligatiebeurzen omdat het kleine aantal bedrijven geen aandelen uitgaf. In feite werden de meeste vroege bedrijven beschouwd als semi-openbare organisaties, omdat ze door hun overheid moesten worden gecharterd om zaken te kunnen doen.

Aan het einde van de ^18e eeuw begonnen aandelenmarkten te verschijnen in Amerika, met name de New York Stock Exchange (NYSE), waardoor aandelen konden worden verhandeld (de eer van de eerste effectenbeurs in Amerika gaat naar de Philadelphia Stock Exchange [PHLX], dat nog steeds bestaat). De NYSE werd opgericht in 1792 met de ondertekening van de Buttonwood Agreement door 24 effectenmakelaars en handelaren in New York City. Voorafgaand aan deze officiële oprichting, zouden handelaren en makelaars onofficieel bijeenkomen onder een knoopsboom op Wall Street om aandelen te kopen en verkopen.

De komst van moderne aandelenmarkten luidde een tijdperk van regulering en professionalisering in waardoor kopers en verkopers van aandelen er nu op kunnen vertrouwen dat hun transacties tegen eerlijke prijzen en binnen een redelijke termijn zullen doorgaan. Tegenwoordig zijn er veel beurzen in de VS en over de hele wereld, waarvan vele elektronisch met elkaar zijn verbonden. Dit betekent op zijn beurt dat markten efficiënter en meer liquide zijn.

Er bestaat ook een aantal los gereguleerde vrijhandelsbeurzen, ook wel bulletinboards genoemd, die worden aangeduid met de afkorting OTCBB. OTCBB-aandelen zijn doorgaans risicovoller omdat ze bedrijven vermelden die niet voldoen aan de strengere noteringscriteria van grotere beurzen. Voor grotere beurzen kan het bijvoorbeeld nodig zijn dat een bedrijf een bepaalde tijd in bedrijf is geweest voordat het wordt genoteerd en dat het voldoet aan bepaalde voorwaarden met betrekking tot bedrijfswaarde en winstgevendheid. In de meeste ontwikkelde landen zijn effectenbeurzen zelfregulerende organisaties (SRO's), niet-gouvernementele organisaties die de bevoegdheid hebben om industriële voorschriften en normen te creëren en te handhaven. De prioriteit voor beurzen is het beschermen van beleggers door het opstellen van regels die ethiek en gelijkheid bevorderen. Voorbeelden van dergelijke SRO's in de VS zijn individuele beurzen, evenals de National Association of Securities Dealers (NASD) en de Financial Industry Regulatory Authority (FINRA).

Hoe aandelenprijzen worden ingesteld

De koersen van aandelen op een aandelenmarkt kunnen op een aantal manieren worden bepaald, maar de meest gebruikelijke manier is via een veilingproces waarbij kopers en verkopers biedingen en aanbiedingen doen om te kopen of verkopen. Een bieding is de prijs waartegen iemand wenst te kopen, en een aanbieding (of vraag) is de prijs waartegen iemand wenst te verkopen. Wanneer het bod en de vraag samenvallen, wordt er geruild.

De totale markt bestaat uit miljoenen beleggers en handelaren, die mogelijk verschillende ideeën hebben over de waarde van een specifiek aandeel en dus de prijs waartegen ze het willen kopen of verkopen. De duizenden transacties die plaatsvinden wanneer deze investeerders en handelaren hun bedoelingen omzetten in acties door een aandeel te kopen en / of verkopen, veroorzaken hierin per minuut schommelingen in de loop van een handelsdag. Een effectenbeurs biedt een platform waar dergelijke handel gemakkelijk kan worden uitgevoerd door kopers en verkopers van aandelen aan elkaar te matchen. Voor de gemiddelde persoon om toegang tot deze beurzen te krijgen, zou ze een effectenmakelaar nodig hebben. Deze effectenmakelaar fungeert als tussenpersoon tussen de koper en de verkoper. Het verkrijgen van een effectenmakelaar wordt meestal gedaan door een account aan te maken bij een gerenommeerde winkelmakelaar.

Vraag en aanbod op de aandelenmarkt

De aandelenmarkt biedt ook een fascinerend voorbeeld van de wetten van vraag en aanbod op het werk in realtime. Voor elke aandelentransactie moet er een koper en een verkoper zijn. Vanwege de onveranderlijke wetten van vraag en aanbod, als er meer kopers voor een specifieke voorraad zijn dan er verkopers zijn, zal de aandelenkoers omhoog gaan. Omgekeerd, als er meer verkopers van de aandelen zijn dan kopers, zal de prijs dalen.

De spread tussen vraag en biedprijs - het verschil tussen de biedprijs voor een aandeel en de vraag- of biedprijs - vertegenwoordigt het verschil tussen de hoogste prijs die een koper bereid is te betalen of voor een aandeel en de laagste prijs tegen die een verkoper de voorraad aanbiedt. Een handelstransactie vindt plaats wanneer een koper de vraagprijs accepteert of een verkoper de biedprijs neemt. Als kopers verkopers overtreffen, zijn ze misschien bereid hun biedingen te verhogen om de aandelen te verwerven; verkopers zullen er daarom hogere prijzen voor vragen, waardoor de prijs omhoog gaat. Als verkopers het aantal kopers overtreffen, zijn ze misschien bereid om lagere biedingen voor de voorraad te accepteren, terwijl kopers ook hun biedingen verlagen, waardoor de prijs effectief wordt verlaagd.

Kopers afstemmen op verkopers

Sommige aandelenmarkten vertrouwen op professionele handelaren om continu biedingen en aanbiedingen te handhaven, omdat een gemotiveerde koper of verkoper elkaar op een bepaald moment niet kan vinden. Deze staan ​​bekend als specialisten of market makers. Een tweezijdige markt bestaat uit het bod en het bod, en de spread is het prijsverschil tussen het bod en het bod. Hoe nauwer de koersverdeling en hoe groter de biedingen en aanbiedingen (het aantal aandelen aan elke kant), hoe groter de liquiditeit van het aandeel. Bovendien, als er veel kopers en verkopers zijn tegen opeenvolgende hogere en lagere prijzen, zou de markt goede diepgang hebben. Aandelenmarkten van hoge kwaliteit hebben over het algemeen de neiging om kleine bid-ask spreads, een hoge liquiditeit en een goede diepte te hebben. Evenzo hebben individuele aandelen van hoge kwaliteit, grote bedrijven meestal dezelfde kenmerken.

Het op elkaar afstemmen van kopers en verkopers van aandelen op een beurs werd aanvankelijk handmatig gedaan, maar dit gebeurt nu steeds vaker via geautomatiseerde handelssystemen. De handmatige methode van handelen was gebaseerd op een systeem dat bekend staat als "open protest", waarbij handelaren verbale en handsignaalcommunicatie gebruikten om grote blokken aandelen in de "handelskuil" of de bodem van een beurs te kopen en verkopen.

Bij de meeste beurzen is het open protestsysteem echter vervangen door elektronische handelssystemen. Deze systemen kunnen kopers en verkopers veel efficiënter en sneller matchen dan mensen, wat resulteert in aanzienlijke voordelen zoals lagere handelskosten en snellere uitvoering van de handel.

Voordelen van beursnotering

Tot voor kort was het ultieme doel voor een ondernemer om zijn of haar bedrijf te laten noteren op een gereputeerde effectenbeurs zoals de New York Stock Exchange (NYSE) of Nasdaq, vanwege de duidelijke voordelen, waaronder:

• Een beursnotering betekent gemakkelijke liquiditeit voor aandelen die door de aandeelhouders van het bedrijf worden gehouden.
• Het stelt het bedrijf in staat om extra fondsen te werven door meer aandelen uit te geven.
• Het hebben van beursgenoteerde aandelen maakt het gemakkelijker om aandelenoptieplannen op te zetten die nodig zijn om getalenteerde werknemers aan te trekken.
• Beursgenoteerde bedrijven hebben een grotere zichtbaarheid op de markt; analistendekking en vraag van institutionele beleggers kunnen de aandelenprijs opdrijven.
• Beursgenoteerde aandelen kunnen door de onderneming als valuta worden gebruikt om acquisities te doen waarbij een deel of de gehele vergoeding in voorraad wordt betaald.

Deze voordelen betekenen dat de meeste grote bedrijven openbaar zijn in plaats van privé; zeer grote particuliere bedrijven zoals Cargill, de gigant in voedsel en landbouw, het industriële conglomeraat Koch Industries en doe-het-zelf meubelhandel Ikea zijn eerder uitzondering dan norm.

Problemen met beursnotering

Maar er zijn enkele nadelen aan een beursnotering, zoals:

• Aanzienlijke kosten in verband met notering op een beurs, zoals noteringskosten en hogere kosten in verband met compliance en rapportage.
• Lastige voorschriften, die het vermogen van een bedrijf om zaken te doen kunnen beperken.
• De focus op de korte termijn van de meeste investeerders, waardoor bedrijven moeten proberen hun kwartaalwinstramingen te overtreffen in plaats van een langetermijnbenadering van hun bedrijfsstrategie te volgen.

Veel gigantische startups (ook bekend als "eenhoorns" omdat startups met een waarde van meer dan $ 1 miljard vroeger uitzonderlijk zeldzaam waren) zoals Uber (november 2018 waardering = $ 76 miljard) en Airbnb (juni 2018 waardering = 31 miljard) kiezen ervoor om vermeld te worden op een uitwisseling in een veel later stadium dan startups van een decennium of twee geleden. Hoewel deze vertraagde notering deels kan worden toegeschreven aan de hierboven genoemde nadelen, zou de belangrijkste reden kunnen zijn dat goed beheerde startups met een aantrekkelijk zakelijk aanbod toegang hebben tot ongekende hoeveelheden kapitaal van soevereine vermogensfondsen, private equity en venture capitalists. Een dergelijke toegang tot ogenschijnlijk onbeperkte hoeveelheden kapitaal zou een beursgang en beursnotering een veel minder urgente kwestie voor een startup maken.

Om onbekende redenen daalt het aantal beursgenoteerde bedrijven in de VS ook - van 8.090 in 1996 tot 4.336 in 2017 - volgens een artikel van de Financial Times waarin gegevens van de Wereldbank worden genoemd.

Investeren in aandelen

Talrijke onderzoeken hebben aangetoond dat aandelen over een langere periode beleggingsresultaten genereren die superieur zijn aan die van alle andere beleggingscategorieën. Aandelenrendementen komen voort uit meerwaarden en dividenden. Een meerwaarde treedt op wanneer u een aandeel verkoopt tegen een hogere prijs dan de prijs waartegen u het hebt gekocht. Een dividend is het winstaandeel dat een bedrijf aan zijn aandeelhouders uitkeert. Dividenden zijn een belangrijk onderdeel van aandelenrendementen - sinds 1926 hebben dividenden bijna een derde van het totale aandelenrendement bijgedragen, terwijl kapitaalwinsten tweederde hebben bijgedragen, volgens S&P Dow Jones Indices.

Terwijl de allure van het kopen van een aandeel vergelijkbaar met een van de legendarische FAANG kwintet - Facebook, Apple Inc. (AAPL), Amazon.com, Inc. (AMZN), Netflix, Inc. (NFLX) en Google-moeder Alphabet Inc. (GOOGL ) in een zeer vroeg stadium is een van de meest verleidelijke vooruitzichten van beleggen in aandelen, in werkelijkheid zijn dergelijke huizenruns maar weinig tussen. Beleggers die voor de hekken willen zwaaien met de aandelen in hun portefeuilles, moeten een hogere risicotolerantie hebben; dergelijke beleggers zullen het grootste deel van hun rendement willen halen uit kapitaalwinsten in plaats van dividenden. Aan de andere kant kunnen beleggers die conservatief zijn en de inkomsten uit hun portefeuilles nodig hebben, kiezen voor aandelen met een lange geschiedenis van aanzienlijke dividenden.

Marktkapitalisatie en sector

Hoewel aandelen op een aantal manieren kunnen worden geclassificeerd, zijn twee van de meest voorkomende op basis van marktkapitalisatie en per sector.

Marktkapitalisatie verwijst naar de totale marktwaarde van de uitstaande aandelen van een bedrijf en wordt berekend door deze aandelen te vermenigvuldigen met de huidige marktprijs van één aandeel. Hoewel de exacte definitie afhankelijk van de markt kan variëren, worden large-capbedrijven over het algemeen beschouwd als bedrijven met een marktkapitalisatie van $ 10 miljard of meer, terwijl mid-capbedrijven bedrijven zijn met een marktkapitalisatie tussen $ 2 miljard en $ 10 miljard, en small-capbedrijven vallen tussen $ 300 miljoen en $ 2 miljard.

De industriestandaard voor aandelenclassificatie per sector is de Global Industry Classification Standard (GICS), die in 1999 door MSCI en S&P Dow Jones Indices is ontwikkeld als een efficiënt hulpmiddel om de breedte, diepte en evolutie van industriesectoren vast te leggen. GICS is een indelingssysteem met vier niveaus dat uit 11 sectoren en 24 industriegroepen bestaat. De 11 sectoren zijn:

• Energie
• materialen
• Industrials
• Discretionair voor consumenten
• Nietjes voor consumenten
• Gezondheidszorg
• financials
• Informatie Technologie
• Communicatiediensten
• Gereedschap
• Onroerend goed

Deze sectorclassificatie maakt het voor beleggers gemakkelijk om hun portefeuilles aan te passen aan hun risicotolerantie en beleggingsvoorkeur. Conservatieve beleggers met inkomensbehoeften kunnen bijvoorbeeld hun portefeuilles wegen in sectoren waarvan de aandelen een betere prijsstabiliteit hebben en aantrekkelijke dividenden bieden - zogenaamde "defensieve" sectoren zoals basisconsumptiegoederen, gezondheidszorg en nutsbedrijven. Agressieve beleggers geven misschien de voorkeur aan meer volatiele sectoren zoals informatietechnologie, financiën en energie.

Beursindexen

Naast individuele aandelen houden veel beleggers zich bezig met aandelenindexen (ook wel indexen genoemd). Indices vertegenwoordigen geaggregeerde prijzen van een aantal verschillende aandelen, en de beweging van een index is het netto-effect van de bewegingen van elke afzonderlijke component. Als mensen het hebben over de aandelenmarkt, bedoelen ze vaak een van de belangrijkste indices, zoals de Dow Jones Industrial Average (DJIA) of de S&P 500.

De DJIA is een prijsgewogen index van 30 grote Amerikaanse bedrijven. Vanwege zijn wegingsschema en dat het slechts uit 30 aandelen bestaat - als er vele duizenden zijn om uit te kiezen - is het niet echt een goede indicator van hoe de aandelenmarkt het doet. De S&P 500 is een marktkapitalisatie-index van de 500 grootste bedrijven in de VS en is een veel validere indicator. Indices kunnen breed zijn, zoals de Dow Jones of S&P 500, of ze kunnen specifiek zijn voor een bepaalde industrie of marktsector. Beleggers kunnen indices indirect verhandelen via futuresmarkten, of via exchange traded funds (ETF's), die handelen als aandelen op beurzen.

Een marktindex is een populaire maatstaf voor de prestaties van de aandelenmarkt. De meeste marktindexen zijn gewogen op basis van marktkapitalisatie - wat betekent dat het gewicht van elk indexbestanddeel evenredig is aan de marktkapitalisatie ervan, hoewel een paar zoals de Dow Jones Industrial Average (DJIA) prijsgewogen zijn. Naast de DJIA omvatten andere veel bekeken indices in de VS en internationaal:

• S&P 500
• Nasdaq composiet
• Russell Indices (Russell 1000, Russell 2000)
• TSX Composite (Canada)
• FTSE Index (VK)
• Nikkei 225 (Japan)
• Dax Index (Duitsland)
• CAC 40 Index (Frankrijk)
• CSI 300 Index (China)
• Sensex (India)

Grootste aandelenbeurzen

Beurzen bestaan ​​al meer dan twee eeuwen. De eerbiedwaardige NYSE vindt zijn oorsprong in 1792 toen twee dozijn makelaars in Lower Manhattan bijeenkwamen en een overeenkomst ondertekenden om effecten in commissie te verhandelen; in 1817 brachten de New York effectenmakelaars die onder de overeenkomst opereerden enkele belangrijke wijzigingen aan en reorganiseerden zich als de New York Stock and Exchange Board.

Hoe de aandelenmarkt werkt

De NYSE en Nasdaq zijn de twee grootste beurzen ter wereld, gebaseerd op de totale marktkapitalisatie van alle beursgenoteerde bedrijven. Het aantal Amerikaanse beurzen is de afgelopen jaren gegroeid, waarbij IEX Group in augustus 2016 de 13e werd. De onderstaande tabel geeft de 15 grootste beurzen wereldwijd weer, gerangschikt naar totale marktkapitalisatie van hun beursgenoteerde bedrijven.

Bron: World Federation of Exchanges