Hoe wordt risico-aversie gemeten in de moderne portefeuilletheorie (MPT)?

Volgens de moderne portefeuilletheorie (MPT) wordt de mate van risicoaversie bepaald door het extra marginale rendement dat een belegger nodig heeft om meer risico te accepteren. Het vereiste extra marginale rendement wordt berekend als de standaarddeviatie van het rendement op investering (ROI), ook wel de vierkantswortel van de variantie genoemd.

Het algemene niveau van risicoaversie op de markten kan op twee manieren worden gezien: door de risicopremie die wordt beoordeeld op activa boven het risicovrije niveau en door de feitelijke prijsstelling van risicovrije activa, zoals Amerikaanse staatsobligaties. Hoe sterker de vraag naar veilige instrumenten, hoe groter de kloof tussen het rendement van risicovolle versus niet-risicovolle instrumenten. De prijzen voor schatkistobligaties zouden ook moeten stijgen, waardoor de rendementen dalen.

Moderne portefeuilletheorie en -risico

Toen MPT werd geïntroduceerd, leek de definitie van risico of de standaarddeviatie van het gemiddelde onorthodox. In de loop van de tijd is de standaardafwijking waarschijnlijk de meest gebruikte graadmeter voor het beleggingsrisico geworden.

De standaarddeviatie laat zien hoe dramatisch het rendement van een actief over een bepaalde periode schommelt. Een handelsbereik rond de gemiddelde prijs kan worden gecreëerd met behulp van de stijgingen en dalingen zoals gemeten door standaarddeviatie. Beleggers gebruiken deze informatie om mogelijke rendementen voor toekomstige portefeuilles te schatten.

Degenen die meer risicoavers zijn, willen vaak activa met lagere standaardafwijkingen. Een lagere afwijking van het gemiddelde suggereert dat de prijs van het actief minder volatiliteit ervaart en dat de kans op groot verlies lager is. Agressieve beleggers voelen zich comfortabel bij een hogere standaarddeviatie omdat het suggereert dat hogere rendementen ook mogelijk zijn.

De reden dat standaardafwijking zo algemeen wordt geaccepteerd, is dat deze altijd in dezelfde eenheden en verhoudingen wordt uitgedrukt als de onderliggende gegevens. De standaarddeviatie van de hoogte wordt bijvoorbeeld uitgedrukt in voet of inches, terwijl de standaarddeviatie voor aandelenprijzen wordt uitgedrukt in dollarprijs per aandeel. Andere risicostatistieken ontwikkelen zich in overeenstemming met MPT, waaronder bèta, R-kwadraat en omloopsnelheid.

Mogelijke fouten met MPT en risico

Hoewel historisch zeldzaam, is het mogelijk om een ​​beleggingsfonds of beleggingsportefeuille met een lage standaarddeviatie te hebben en toch geld te verliezen. Verliezende periodes op de markt zijn vaak steil en van korte duur; activa met een lage standaardafwijking verliezen doorgaans minder in korte perioden dan andere. Aangezien risico-informatie echter achteruit kijkt, is er geen garantie dat toekomstige rendementen hetzelfde patroon volgen.

Een groter, lastiger probleem is dat standaarddeviatie relatief van aard is. Stel dat een belegger kijkt naar twee evenwichtige beleggingsfondsen. De ene heeft een standaardafwijking van vijf eenheden en de andere een standaardafwijking van 10 eenheden. Zonder andere informatie kan MPT de belegger niet vertellen of vijf laag, gemiddeld of hoog is. Als vijf laag is, kan 10 gemiddeld zijn. Als vijf hoog is, kan 10 extreem hoog zijn. Beleggers die standaarddeviatie gebruiken, moeten de tijd nemen om de juiste context te vinden.

(Zie 'Hoe beleggingsrisico wordt gekwantificeerd' voor meer informatie.)