Hoe de Sharpe-ratio risico's kan vereenvoudigen

Wanneer u wilt beleggen, moet u zowel naar risico als naar rendement kijken. Hoewel rendement eenvoudig kan worden gekwantificeerd, kan risico dat niet. Tegenwoordig is de standaarddeviatie de meest gebruikte risicomaatstaf, terwijl de Sharpe-ratio de meest gebruikte risico / rendementsmaat is. De Sharpe-ratio bestaat al sinds 1966, maar zijn leven is niet zonder controverse voorbijgegaan. Zelfs de oprichter, Nobelprijswinnaar William Sharpe, heeft toegegeven dat de verhouding niet zonder problemen is. (Zie ook: Risico en diversificatie .)

De Sharpe-ratio is een goede maatstaf voor het risico voor grote, gediversifieerde, liquide beleggingen, maar voor anderen, zoals hedgefondsen, kan deze alleen worden gebruikt als een van een aantal risico / rendementsmaatregelen.

Waar het faalt

Het probleem met de Sharpe-ratio is dat deze wordt geaccentueerd door investeringen die geen normale rendementsverdeling hebben. Het beste voorbeeld hiervan zijn hedgefondsen. Velen van hen gebruiken dynamische handelsstrategieën en opties die plaats maken voor scheefheid en kurtosis in hun verdeling van het rendement.

Veel hedgefondsstrategieën produceren kleine positieve rendementen met af en toe een groot negatief rendement. Bijvoorbeeld, een eenvoudige strategie om diepe out-of-the-money opties te verkopen, neigt ertoe kleine premies te verzamelen en niets uit te betalen totdat de "grote" hits. Totdat een groot verlies plaatsvindt, zou deze strategie een zeer hoge Sharpe-ratio laten zien. (Zie ook: Option Spread Strategies .)

Bijvoorbeeld, volgens Hal Lux in zijn artikel over institutionele beleggers uit 2002 "Risico wordt risicovoller", had Long-Term Capital Management (LTCM) een zeer hoge Sharpe-ratio van 4, 35 voordat het in 1998 implodeerde. Net zoals in de natuur, is de beleggingswereld niet immuun voor langdurige rampen, bijvoorbeeld als een overstroming van 100 jaar. Zonder dit soort evenementen zou niemand in iets anders beleggen dan aandelen.

Hedgefondsen die illiquide zijn, en veel daarvan, lijken ook minder volatiel te zijn, wat handig is voor hun Sharpe-ratio's. Voorbeelden hiervan zijn fondsen op basis van dergelijke brede categorieën als onroerend goed of private equity, of meer esoterische gebieden zoals achtergestelde emissies van door hypotheken gedekte effecten of catastrofeobligaties. Omdat er voor veel effecten in het hedgefonds-universum geen liquide markten zijn, hebben fondsbeheerders een belangenconflict bij het waarderen van hun effecten. De Sharpe-ratio kan de illiquiditeit niet meten, wat in het voordeel van de fondsbeheerders werkt. (Zie ook: Massive Hedge Fund Failures .)

Volatiliteit Plus

Volatiliteit neigt ook in brokken - met andere woorden, volatiliteit neigt tot volatiliteit. Denk terug aan de ineenstorting van de LTCM of de Russische schuldencrisis in de late jaren '90. De hoge volatiliteit bleef enige tijd op de markten nadat deze gebeurtenissen plaatsvonden. Volgens Joel Chernoff in zijn artikel uit 2001 "Waarschuwing: gevaar verborgen in die heggen", treden er vaak om de vier jaar grote volatiliteitsgebeurtenissen op.

Seriële correlatie kan ook een Sharpe-ratio overschatten als deze aanwezig is in maand-tot-maandrendementen. Volgens Andrew Lo in "The Statistics of Sharpe Ratios" (2002) kan dit effect ervoor zorgen dat de ratio tot 65% wordt overschat. Dit komt omdat seriële correlatie een afvlakkend effect heeft op de verhouding.

Bovendien hebben duizenden hedgefondsen zelfs geen volledige bedrijfscyclus doorgemaakt. Voor degenen die dat hebben gedaan, hebben velen een verandering van managers of een verandering in strategieën ervaren. Dit zou geen verrassing moeten zijn, want de hedgefonds-industrie is een van de meest dynamische in de beleggingswereld. Dat geeft het beleggende publiek echter niet veel troost wanneer hun favoriete hedgefonds, dat een mooie Sharpe-ratio heeft, plotseling op een dag opblaast. Zelfs als de manager en de strategie hetzelfde blijven, kan de omvang van het fonds alles veranderen - wat zo goed werkte toen een hedgefonds $ 50 miljoen groot was, zou zijn vloek op $ 500 miljoen kunnen zijn.

Een betere muizenval

Dus is er een eenvoudiger antwoord op het meten van risico en rendement?

Hoewel de Sharpe-ratio de meest bekende risico / rendementsmaat is, zijn er andere ontwikkeld. De Sortino-ratio is er een van. Het is vergelijkbaar met de Sharpe-ratio, maar de noemer is uitsluitend gericht op de neerwaartse volatiliteit, de volatiliteit die de meeste beleggers aangaat. Marktneutrale fondsen beweren in staat te zijn om hun beleggers alle positieve maar beperkte voordelen te bieden. Als dat het geval is, zou de Sortino-ratio hen helpen die claim te valideren. Hoewel de Sortino-ratio meer gefocust is dan de Sharpe-ratio, heeft deze helaas dezelfde problemen. (Zie ook: het gebruik en de limieten van volatiliteit en inzicht in volatiliteitsmetingen .)

Gevolgtrekking

Het is duidelijk dat de Sharpe-ratio een van uw risico- / rendementsmetingen kan zijn. Het zal zeker beter werken voor een investering die liquide is en normaal rendementen heeft, zoals de S&P 500 Spiders. Als het gaat om hedgefondsen, hebt u echter meer dan één maatregel nodig. Morningstar gebruikt nu bijvoorbeeld een aantal metingen: scheefheid, kurtosis, Sortino-ratio, positieve maanden, negatieve maanden, slechtste maand en maximale opname. Met dit soort informatie kan een belegger een beter beeld krijgen van een investering en wat hij kan verwachten voor de toekomst.

Vergeet niet, zoals Harry Kat, hoogleraar risicobeheer en directeur van het Alternative Investment Research Centre aan de Cass Business School in Londen, zei: "Risico is één woord, maar het is niet één nummer."