Hoe het Triffin-dilemma valuta beïnvloedt

In oktober 1959 zat een professor van Yale voor het Gemengd Economisch Comité van het Congres en kondigde rustig aan dat het Bretton Woods-systeem gedoemd was. De dollar kon niet overleven als de reservevaluta van de wereld zonder de Verenigde Staten te verplichten steeds groeiende tekorten te maken. Deze sombere wetenschapper was de in België geboren Robert Triffin, en hij had gelijk. Het Bretton Woods-systeem stortte in 1971 in en vandaag speelt de rol van de dollar als reservemunt de Verenigde Staten met het grootste tekort op de lopende rekening ter wereld.
TUTORIAL: The Federal Reserve: Inleiding
Gedurende een groot deel van de 20e eeuw was de Amerikaanse dollar de valuta bij uitstek. Centrale banken en investeerders kochten zowel dollars als valutareserves, en met goede reden. De VS hadden een stabiel politiek klimaat, ondervonden niet de verwoestingen van wereldoorlogen zoals Europa en hadden een gestaag groeiende economie die groot genoeg was om schokken op te vangen.
Door "ermee in te stemmen" zijn valuta als reservemunt te gebruiken, speldt een land zijn handen achter zijn rug. Om de wereldeconomie in beweging te houden, moet het mogelijk grote hoeveelheden valuta in omloop brengen en de inflatie thuis opdrijven. Hoe populairder de reservemunt is ten opzichte van andere valuta's, hoe hoger de wisselkoers en hoe minder concurrerende binnenlandse exportbedrijven. Dit veroorzaakt een handelstekort voor het valuta-uitgevende land, maar maakt de wereld gelukkig. Als het reservemuntland in plaats daarvan besluit zich te concentreren op het binnenlandse monetaire beleid door niet meer valuta uit te geven, is de wereld ongelukkig. (Lees voor meer informatie over de relatie tussen handel en valuta: Wereldhandel en de valutamarkt.)
Reserve Valuta Paradox
Door reservevaluta te worden, krijgen landen een paradox. Ze willen de "rentevrije" lening die wordt gegenereerd door de verkoop van valuta aan buitenlandse overheden, en de mogelijkheid om snel kapitaal aan te trekken, vanwege de grote vraag naar in obligaties luidende obligaties. Tegelijkertijd willen ze kapitaal en monetair beleid kunnen gebruiken om ervoor te zorgen dat de binnenlandse industrieën concurrerend zijn op de wereldmarkt, en om ervoor te zorgen dat de binnenlandse economie gezond is en geen grote handelstekorten vertoont. Helaas kunnen beide ideeën - goedkope bronnen van kapitaal en positieve handelsbalansen - niet echt tegelijkertijd gebeuren.
Dit is het Triffin-dilemma, genoemd naar Robert Triffin, een econoom die in zijn boek 'Gold and the Dollar Crisis: The Future of Convertibility' over de naderende ondergang van het Bretton Woods-systeem schreef. Hij wees erop dat de jaren van het pompen van dollars in de wereldeconomie door middel van naoorlogse programma's, zoals het Marshall-plan, het steeds moeilijker maakte om vast te houden aan de gouden standaard. Om de norm te handhaven, moest het land zowel internationaal vertrouwen wekken door een overschot op de lopende rekening te hebben, terwijl het ook een tekort op de lopende rekening had door onmiddellijke toegang tot goud te bieden.
Het uitgeven van een reservevaluta betekent dat monetair beleid niet langer alleen een binnenlandse uitgifte is - het is internationaal. Regeringen moeten een evenwicht vinden tussen de wens om de werkloosheid laag en de economische groei stabiel te houden en haar verantwoordelijkheid om monetaire beslissingen te nemen die andere landen ten goede komen. De status van de reservevaluta vormt dus een bedreiging voor de nationale soevereiniteit.
Nog een reservevaluta
Wat zou er gebeuren als een andere valuta, zoals de Chinese yuan, de favoriete reservemunt ter wereld zou worden? De dollar zou waarschijnlijk in waarde dalen ten opzichte van andere valuta's, wat de export zou kunnen stimuleren en het handelstekort zou kunnen verminderen. Het grotere probleem zou echter een toename van de financieringskosten zijn, omdat de vraag naar een constante stroom dollars afneemt, wat een ernstige impact zou kunnen hebben op het vermogen van de VS om zijn schulden af ​​te lossen of binnenlandse programma's te financieren. China daarentegen zal snel een financieel systeem moeten moderniseren, lang geweekt om zijn exportgestuurde industrieën te beschermen, door valutamanipulatie. De vraag naar yuan-convertibiliteit betekent dat de centrale bank van China de regelgeving met betrekking tot in yuan luidende obligaties zou moeten versoepelen
Er is nog een mogelijkheid om de druk te verminderen waarmee landen worden geconfronteerd bij het proberen de status van reservevaluta te handhaven: een nieuw internationaal monetair systeem. Dit is geen nieuw idee, dat al tientallen jaren als potentiële oplossing wordt aangeboden. Een mogelijkheid is het speciale trekkingsrecht, het type reserveactief dat wordt beheerd door een wereldwijde instelling, zoals het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Hoewel dit geen valuta is, vertegenwoordigt het wel een claim van andere landen op deviezen. Een radicaler idee zou zijn om een ​​mondiale valuta te creëren, een concept dat door John Maynard Keynes wordt gepusht, met een waarde op basis van goud of op basis van de mechanisaties van een wereldwijde centrale bank. Dit is waarschijnlijk de complexere oplossing die beschikbaar is en levert problemen op met betrekking tot soevereiniteit, stabiliteit en administratie. Hoe kun je tenslotte een organisatie aansprakelijk stellen die vrijwillig is? (Voor meer informatie over IMF, bekijk: Een inleiding tot het Internationaal Monetair Fonds (IMF) .)
Het komt neer op
Op de korte termijn is het vooruitzicht van een reservevaluta die de dollar vervangt, slank tot niemand. Ondanks de economische en politieke problemen waarmee de Verenigde Staten te kampen hebben, is de status van "veilige haven" moeilijk te verslaan, vooral gezien de benarde situatie van de euro. Het is moeilijk te achterhalen wat er precies zou gebeuren als de dollar zou worden ingehaald door een andere valuta, en het is even moeilijk om te voorspellen wat budgettaire en bezuinigingsmaatregelen in Europa en de Verenigde Staten de komende jaren met de wereldeconomie zullen doen.