Institutionele handelaren versus detailhandelaren: wat is het verschil?

Handelen in effecten kan net zo eenvoudig zijn als op de koop- of verkoopknop op een elektronische handelsaccount drukken. Geavanceerdere handelaren kunnen echter kiezen voor complexere transacties door een limietprijs in te stellen voor een bloktransactie die over vele makelaars wordt verdeeld en over meerdere dagen wordt verhandeld. De verschillen liggen in het type handelaar en er zijn twee basistypen: retail en institutioneel.

Detailhandelaren, vaak individuele handelaren genoemd, kopen of verkopen effecten voor persoonlijke rekeningen. Institutionele handelaren kopen en verkopen effecten voor rekeningen die zij beheren voor een groep of instelling. Pensioenfondsen, beleggingsfondsen, verzekeringsmaatschappijen en exchange-traded funds (ETF's) zijn veel voorkomende institutionele handelaren.

Verschillende voordelen die institutionele handelaren ooit genoten ten opzichte van particuliere beleggers, zijn verdwenen. De toegankelijkheid van geavanceerde online brokerages, de mogelijkheid om in te ruilen en meer diverse effecten (zoals opties) te ontvangen, realtime gegevens en de brede beschikbaarheid van investeringsgegevens en analyses hebben de kloof verkleind.

De kloof is echter niet helemaal dicht. Instellingen hebben nog steeds tal van voordelen, zoals toegang tot meer effecten (IPO's, futures, swaps), de mogelijkheid om te onderhandelen over handelskosten en de garantie van de beste prijs en uitvoering.

Belangrijkste leerpunten

• Institutionele handelaren kopen en verkopen effecten voor rekeningen die zij beheren voor een groep of instelling.
• Detailhandelaren kopen of verkopen effecten voor persoonlijke rekeningen.
• Online brokerages en andere factoren hebben de kloof tussen institutionele en detailhandelaren verkleind.

Institutionele handelaren

Institutionele handelaren kunnen beleggen in effecten die doorgaans niet beschikbaar zijn voor detailhandelaren, zoals forwards en swaps. De complexe aard en soorten transacties ontmoedigen of verbieden doorgaans individuele handelaren. Ook worden institutionele handelaren vaak gevraagd om te beleggen in IPO's.

Institutionele handelaren verhandelen meestal blokken van ten minste 10.000 aandelen en kunnen de kosten minimaliseren door transacties door te sturen naar de beurzen, onafhankelijk of via een tussenpersoon.

Ze onderhandelen over basispuntkosten voor elke transactie en vereisen de beste prijs en uitvoering. Er worden geen marketing- of distributiekostenratio's in rekening gebracht.

Vanwege het grote volume kunnen institutionele handelaren grote invloed hebben op de aandelenkoers van een effect. Om deze reden kunnen ze soms transacties tussen verschillende makelaars of in de tijd verdelen om geen materiële impact te hebben.

Hoe groter het institutionele fonds, hoe hoger de marktkapitalisatie. Het is moeilijker om veel geld in kleinere aandelen te laten werken omdat ze misschien geen meerderheidsaandeelhouders willen zijn of de liquiditeit zodanig willen verlagen dat er niemand is die de andere kant van de transactie kan nemen.

Detailhandelaren

Detailhandelaren beleggen doorgaans in aandelen, obligaties, opties en futures, en ze hebben minimale tot geen toegang tot IPO's. De meeste transacties worden gedaan in ronde partijen (100 aandelen), maar detailhandelaren kunnen elk aantal aandelen tegelijkertijd verhandelen.

De kosten om transacties te doen zijn meestal hoger voor detailhandelaren omdat ze via een makelaar moeten gaan die vaak een vast bedrag per transactie in rekening brengt naast marketing- en distributiekosten.

Het aantal aandelen dat door detailhandelaren wordt verhandeld, is meestal te weinig om de prijs van het effect te beïnvloeden.

In tegenstelling tot institutionele handelaren, zullen detailhandelaren eerder geneigd zijn te beleggen in small-capaandelen omdat ze lagere prijspunten hebben, waardoor ze veel verschillende effecten in een voldoende aantal aandelen kunnen kopen om een ​​gediversifieerde portefeuille te bereiken.