Inleiding tot het internationale vissereffect

Het International Fisher Effect (IFE) is een wisselkoersmodel dat in de jaren dertig is ontworpen door de econoom Irving Fisher. Het is gebaseerd op huidige en toekomstige risicovrije nominale rentetarieven in plaats van pure inflatie, en het wordt gebruikt om huidige en toekomstige contante valutaprijsbewegingen te voorspellen en te begrijpen. Om dit model in zijn puurste vorm te laten werken, wordt ervan uitgegaan dat de risicovrije aspecten van kapitaal tussen landen die een bepaald valutapaar vormen, vrij moeten kunnen zweven.

Fisher-effect achtergrond

De beslissing om een ​​puur rentemodel te gebruiken in plaats van een inflatiemodel of een combinatie komt voort uit de veronderstelling van Fisher dat de reële rentetarieven niet worden beïnvloed door veranderingen in de verwachte inflatiepercentages, omdat beide in de loop van de tijd gelijk worden door marktarbitrage; inflatie is ingebed in de nominale rente en verwerkt in marktprognoses voor een valutaprijs. Aangenomen wordt dat contante valutaprijzen natuurlijk gelijkheid zullen bereiken met perfecte bestellende markten. Dit staat bekend als het Fisher-effect, niet te verwarren met het International Fisher-effect. Monetair beleid beïnvloedt het Fisher-effect omdat het de nominale rentevoet bepaalt.

Fisher geloofde dat het pure rentemodel meer een leidende indicator was die toekomstige contante valutaprijzen 12 maanden in de toekomst voorspelt. Het kleine probleem met deze veronderstelling is dat we in de loop van de tijd nooit met zekerheid de contante prijs of de exacte rentevoet kunnen weten. Dit staat bekend als ongedekte rentepariteit. De vraag voor moderne studies is: werkt het International Fisher Effect nu valuta's vrij kunnen zweven? Van de jaren 1930 tot de jaren 1970 hadden we geen antwoord omdat landen hun wisselkoersen beheersten voor economische en handelsdoeleinden. Dit roept de vraag op: is geloofwaardigheid gegeven aan een model dat niet echt volledig is getest? De overgrote meerderheid van de onderzoeken concentreerde zich slechts op één natie en vergeleek die natie met de Amerikaanse valuta.

Het Fisher-effect versus de IFE

Het Fisher Effect-model zegt dat de nominale rentevoeten het reële rendement en de verwachte inflatie weerspiegelen. Het verschil tussen de reële en de nominale rente wordt dus bepaald door de verwachte inflatie. Het geschatte nominale rendement is gelijk aan het reële rendement plus het verwachte inflatiepercentage. Als het reële rendement bijvoorbeeld 3, 5% is en de verwachte inflatie 5, 4%, dan is het geschatte nominale rendement 0, 035 + 0, 054 = 0, 089 of 8, 9%. De precieze formule is:

RRnominal = (1 + RRreal) ∗ (1 + inflatiepercentage) waarbij: RRnominal = nominaal rendementRRreal = reëel rendement \ begin {uitgelijnd} & RR _ {\ text {nominaal}} = \ left (1 + RR _ {\ tekst {real}} \ rechts) * \ links (1+ \ tekst {inflatiepercentage} \ rechts) \\ & \ textbf {waar:} \\ & RR _ {\ text {nominaal}} = \ text {Nominaal rendement } \\ & RR _ {\ text {real}} = \ text {Reëel rendement} \\ \ end {uitgelijnd} RRnominal = (1 + RRreal) ∗ (1 + inflatiepercentage) waarbij: RRnominal = Nominal RendementRRreal = Reëel rendement

die in dit voorbeeld 9, 1% zou bedragen. De IFE neemt dit voorbeeld nog een stap verder om aan te nemen dat waardering of waardevermindering van valutaprijzen evenredig verband houdt met verschillen in nominale rentetarieven. Nominale rentetarieven zouden automatisch verschillen in inflatie weerspiegelen door een koopkrachtpariteit of een systeem zonder arbitrage. (Zie voor gerelateerde informatie: Wat is koopkrachtpariteit? )

De IFE in actie

Stel bijvoorbeeld dat de GBP / USD contante wisselkoers 1, 5339 is en de huidige rentevoet 5% in de VS en 7% in Groot-Brittannië. De IFE voorspelt dat het land met de hogere nominale rente (in dit geval Groot-Brittannië) zijn valuta zal laten devalueren. De verwachte toekomstige contante koers wordt berekend door de contante koers te vermenigvuldigen met een verhouding tussen de buitenlandse rentevoet en de binnenlandse rentevoet: 1, 5339 x (1, 05 / 1, 07) = 1, 5052. De IFE verwacht dat het GBP in waarde daalt ten opzichte van USD (het kost slechts $ 1, 5052 om één GBP te kopen in vergelijking met $ 1, 5339 eerder), zodat beleggers in beide valuta hetzelfde gemiddelde rendement behalen (dat wil zeggen een belegger in USD zal een lagere rentevoet van 5% verdienen) maar zal ook profiteren van de appreciatie van de USD).

Voor de kortere termijn is de IFE over het algemeen onbetrouwbaar vanwege de vele kortetermijnfactoren die van invloed zijn op wisselkoersen en voorspellingen van nominale koersen en inflatie. Internationale Fisher-effecten op de langere termijn zijn iets beter gebleken, maar niet veel. Wisselkoersen compenseren uiteindelijk renteverschillen, maar voorspellingsfouten treden vaak op. Vergeet niet dat we in de toekomst proberen de spotkoers te voorspellen. IFE faalt vooral wanneer koopkrachtpariteit faalt. Dit wordt gedefinieerd als wanneer de kosten van goederen niet in elk land afzonderlijk kunnen worden geruild na correctie voor wisselkoersveranderingen en inflatie. (Zie voor meer informatie: 4 manieren om valutawijzigingen te voorspellen .)

Het komt neer op

Landen veranderen de rentetarieven niet met dezelfde grootte als in het verleden, dus de IFE is niet zo betrouwbaar als vroeger. In plaats daarvan is de focus voor centrale bankiers in de moderne tijd niet een rentedoelstelling, maar eerder een inflatiedoelstelling waarbij de rentetarieven worden bepaald door de verwachte inflatie. Centrale bankiers richten zich op de consumentenprijsindex (CPI) van hun land om prijzen te meten en rentetarieven aan te passen aan de prijzen in een economie. De Fisher-modellen zijn misschien niet praktisch om in uw dagelijkse valutatransacties te implementeren, maar hun nut ligt in hun vermogen om de verwachte relatie tussen rentetarieven, inflatie en wisselkoersen te illustreren. (Zie voor meer informatie: Rentepariteit gebruiken om in forex te handelen .)