Optimaal gebruik van financiële leverage in een bedrijfskapitaalstructuur

Een bedrijf heeft financieel kapitaal nodig om zijn bedrijf te runnen. Voor de meeste bedrijven wordt financieel kapitaal opgehaald door obligaties uit te geven en gewone aandelen te verkopen. De hoeveelheid schuld en eigen vermogen die de kapitaalstructuur van een bedrijf vormt, heeft vele implicaties voor risico en rendement. Daarom moet het bedrijfsmanagement een grondig en voorzichtig proces gebruiken om de beoogde kapitaalstructuur van een bedrijf tot stand te brengen. De kapitaalstructuur is hoe een onderneming haar activiteiten en groei financiert door verschillende financieringsbronnen te gebruiken.

Empirisch gebruik van financiële hefboomwerking

Financiële leverage is de mate waarin vastrentende effecten en preferente aandelen worden gebruikt in de kapitaalstructuur van een bedrijf. Financiële hefboomwerking heeft waarde vanwege het rentebelastingschild dat wordt geboden door de Amerikaanse wet op de vennootschapsbelasting. Het gebruik van financiële leverage heeft ook waarde wanneer de activa die worden gekocht met het vreemd vermogen meer verdienen dan de kosten van de schuld die werd gebruikt om ze te financieren. Onder beide omstandigheden verhoogt het gebruik van financiële hefboomwerking de winst van het bedrijf. Dat gezegd hebbende, als het bedrijf niet voldoende belastbare inkomsten heeft om af te schermen, of als de bedrijfswinst onder een kritieke waarde ligt, zal financiële hefboomwerking de waarde van het eigen vermogen verlagen en dus de waarde van het bedrijf verlagen.

Gezien het belang van de kapitaalstructuur van een bedrijf, is de eerste stap in het besluitvormingsproces van het kapitaal voor het management van een bedrijf om te beslissen hoeveel extern kapitaal het nodig heeft om zijn bedrijf te runnen. Zodra dit bedrag is bepaald, moet het management de financiële markten onderzoeken om de voorwaarden te bepalen waaronder het bedrijf kapitaal kan aantrekken. Deze stap is cruciaal voor het proces omdat de marktomgeving het vermogen van het bedrijf om obligaties of gewone aandelen uit te geven tegen een aantrekkelijk niveau of kosten kan beperken. Dat gezegd hebbende, nadat deze vragen zijn beantwoord, kan het management van een bedrijf het juiste kapitaalstructuurbeleid ontwerpen en een pakket financiële instrumenten samenstellen dat aan beleggers moet worden verkocht. Door dit systematische proces te volgen, moet het financieringsbesluit van het management worden geïmplementeerd volgens zijn strategisch langetermijnplan en hoe het bedrijf in de loop van de tijd wil groeien.

Het gebruik van financiële hefboom varieert sterk per bedrijfstak en bedrijfstak. Er zijn veel industriële sectoren waarin bedrijven met een hoge financiële hefboomwerking opereren. Winkels, luchtvaartmaatschappijen, supermarkten, nutsbedrijven en bankinstellingen zijn klassieke voorbeelden. Helaas heeft het buitensporige gebruik van financiële hefboomwerking door veel bedrijven in deze sectoren een cruciale rol gespeeld bij het dwingen van veel bedrijven om een ​​faillissement aan te vragen voor hoofdstuk 11. Voorbeelden hiervan zijn RH Macy (1992), Trans World Airlines (2001), Great Atlantic & Pacific Tea Co. (A&P) (2010) en Midwest Generation (2012). Bovendien was buitensporig gebruik van financiële hefboomwerking de belangrijkste boosdoener die leidde tot de Amerikaanse financiële crisis tussen 2007 en 2009. De ondergang van Lehman Brothers (2008) en een groot aantal andere financiële instellingen met een grote hefboomwerking zijn belangrijke voorbeelden van de negatieve gevolgen die eraan verbonden zijn met het gebruik van zeer hefboom kapitaalstructuren.

Financiële hefboom in de structuur van het bedrijfskapitaal

Overzicht van de stelling van Modigliani en Miller over de structuur van het bedrijfskapitaal

De studie van de optimale kapitaalstructuur van een bedrijf dateert uit 1958, toen Franco Modigliani en Merton Miller hun Nobelprijs winnende werk 'De kosten van kapitaal, corporatefinanciën en de theorie van investeringen' publiceerden. Als een belangrijk uitgangspunt van hun werk, Modigliani en Miller illustreerde dat onder omstandigheden waarin vennootschapsbelasting en noodkosten niet aanwezig zijn in de zakelijke omgeving, het gebruik van financiële hefboomwerking geen invloed heeft op de waarde van de onderneming. Deze visie, bekend als de Irrelevance Proposition-stelling, is een van de belangrijkste stukken van de academische theorie die ooit is gepubliceerd.

Helaas vereist de Irrelevance-stelling, net als de meeste Nobelprijswinnende werken in de economie, enkele onpraktische veronderstellingen die moeten worden aanvaard om de theorie in een echte omgeving toe te passen. Als erkenning van dit probleem hebben Modigliani en Miller hun stelling van Irrelevance Proposition uitgebreid met de impact van vennootschapsbelasting en de potentiële impact van noodkosten, voor het bepalen van de optimale kapitaalstructuur voor een bedrijf. Hun herziene werk, universeel bekend als de Trade-off Theory of capital structure, beweert dat de optimale kapitaalstructuur van een bedrijf het voorzichtige evenwicht moet zijn tussen de belastingvoordelen die gepaard gaan met het gebruik van vreemd vermogen en de kosten verbonden aan de potentieel voor faillissement voor het bedrijf. Tegenwoordig is het uitgangspunt van de Trade-off Theory de basis die het bedrijfsmanagement moet gebruiken om de optimale kapitaalstructuur voor een bedrijf te bepalen.

Impact van financiële leverage op prestaties

Misschien is de beste manier om de positieve impact van financiële leverage op de financiële prestaties van een bedrijf te illustreren, een eenvoudig voorbeeld te geven. De Return on Equity (ROE) is een populaire basis die wordt gebruikt bij het meten van de winstgevendheid van een bedrijf, omdat het de winst die een bedrijf in een fiscaal jaar genereert, vergelijkt met het geld dat de aandeelhouders hebben geïnvesteerd. Het doel van elk bedrijf is immers om de rijkdom van de aandeelhouders te maximaliseren, en de ROE is de maatstaf voor het rendement van de investering van de aandeelhouder.

In de onderstaande tabel is een winst- en verliesrekening voor bedrijf ABC gegenereerd uitgaande van een kapitaalstructuur die bestaat uit 100 procent eigen vermogen. Het ingezamelde kapitaal was $ 50 miljoen. Omdat alleen eigen vermogen werd uitgegeven om dit bedrag te verhogen, is de totale waarde van het eigen vermogen ook $ 50 miljoen. Volgens dit type structuur zal de ROE van het bedrijf naar verwachting tussen de 15, 6 en 23, 4 procent vallen, afhankelijk van het niveau van de winst vóór belastingen van het bedrijf.

Ter vergelijking: wanneer de kapitaalstructuur van bedrijf ABC opnieuw wordt ontworpen om te bestaan ​​uit 50 procent vreemd vermogen en 50 procent eigen vermogen, neemt de ROE van het bedrijf dramatisch toe tot een bereik dat tussen 27, 3 en 42, 9 procent ligt.

Zoals u kunt zien in de onderstaande tabel, kan financiële hefboomwerking worden gebruikt om de prestaties van een bedrijf dramatisch beter te laten lijken dan wat kan worden bereikt door alleen te vertrouwen op het gebruik van financiering met eigen vermogen.

Aangezien het management van de meeste bedrijven sterk afhankelijk is van ROE om de prestaties te meten, is het van vitaal belang om de componenten van ROE te begrijpen om beter te begrijpen wat de statistiek overbrengt.

Een populaire methode voor het berekenen van ROE is het gebruik van het DuPont-model. In zijn meest simplistische vorm legt het DuPont-model een kwantitatieve relatie tussen het nettoresultaat en het eigen vermogen, waarbij een hoger veelvoud betere prestaties weerspiegelt. Het DuPont-model breidt echter ook de algemene ROE-berekening uit met drie van zijn onderdelen. Deze onderdelen omvatten de winstmarge van het bedrijf, de omzet van activa en de vermogensmultiplicator. Dienovereenkomstig is deze uitgebreide DuPont-formule voor ROE als volgt:

Rendement op eigen vermogen = Netto-inkomenEquity = Netto-inkomstenSales × SalesAssets × AssetsEquity \ begin {uitgelijnd} \ text {Rendement op eigen vermogen} & = \ frac {\ text {Netto-inkomen}} {\ text {Equity}} \\ & = \ frac {\ text {Netto inkomen}} {\ text {Sales}} \ times \ frac {\ text {Sales}} {\ text {Assets}} \ times \ frac {\ text {Assets}} {\ text {Equity }} \\ \ end {uitgelijnd} Rendement op eigen vermogen = EquityNet Inkomen = SalesNet Inkomen × Activa Verkoop × EquityAssets

Op basis van deze vergelijking illustreert het DuPont-model dat de ROE van een bedrijf alleen kan worden verbeterd door de winstgevendheid van het bedrijf te verhogen, door de operationele efficiëntie te verhogen of door de financiële hefboom te vergroten.

Meting van het financiële hefboomrisico

Corporate management heeft de neiging om financiële hefboomwerking te meten met behulp van solvabiliteitsratio's op korte termijn. Zoals de naam al aangeeft, worden deze ratio's gebruikt om het vermogen van de onderneming om aan haar verplichtingen op korte termijn te voldoen te meten. Twee van de meest gebruikte kortetermijnsolvabiliteitsratio's zijn de huidige verhouding en de zuur-testverhouding. Beide ratio's vergelijken de vlottende activa van de onderneming met haar kortlopende verplichtingen. Hoewel de huidige ratio een geaggregeerde risicometriek biedt, biedt de zuurtestratio een betere beoordeling van de samenstelling van de vlottende activa van de onderneming om te voldoen aan haar huidige verplichtingen, aangezien voorraad wordt uitgesloten van vlottende activa.

Kapitalisatieratio's worden ook gebruikt om de financiële leverage te meten. Hoewel veel kapitalisatieratio's in de branche worden gebruikt, zijn twee van de meest populaire statistieken de schuld / kapitalisatieratio op lange termijn en de totale schuld / kapitalisatieratio. Het gebruik van deze ratio's is ook erg belangrijk voor het meten van financiële leverage. Het is echter gemakkelijk om deze ratio's te vervalsen als het management de activa van de onderneming huurt zonder de waarde van de activa op de balans van de onderneming te kapitaliseren. Bovendien kan het management in een marktomgeving waar de kortetermijnleningen laag zijn, ervoor kiezen om kortetermijnschuld te gebruiken om zowel de kapitaalbehoeften op korte als op lange termijn te financieren. Daarom moeten kortetermijnkapitalisatiemetrieken ook worden gebruikt om een ​​grondige risicoanalyse uit te voeren.

Dekkingsratio's worden ook gebruikt om de financiële leverage te meten. De rentedekkingsratio, ook bekend als de tijd-rente-verdiende ratio, is misschien wel de meest bekende risicometriek. De rentedekkingsratio is erg belangrijk omdat deze aangeeft dat een bedrijf voldoende bedrijfsresultaat vóór belastingen heeft om de kosten van haar financiële lasten te dekken. De fondsen-van-operaties-tot-totale-schuldratio en de vrijwerkende-kasstroom-tot-totale-schuldratio zijn ook belangrijke risicometingen die door het bedrijfsmanagement worden gebruikt.

Factoren die worden meegenomen in het besluitvormingsproces van de kapitaalstructuur

Bij het vaststellen van de kapitaalstructuur van een bedrijf moet met veel kwantitatieve en kwalitatieve factoren rekening worden gehouden. Ten eerste is een bedrijf met een hoge en relatief stabiele verkoopactiviteit vanuit verkoopstandpunt beter in staat om financiële leverage te benutten, in vergelijking met een bedrijf dat een lagere en volatielere omzet heeft.

Ten tweede, in termen van bedrijfsrisico, kan een bedrijf met minder operationele leverage de neiging hebben om meer financiële leverage op zich te nemen dan een bedrijf met een hoge mate van operationele leverage.

Ten derde zullen snelgroeiende bedrijven wat betreft groei waarschijnlijk meer afhankelijk zijn van het gebruik van financiële hefboomwerking, omdat dit soort bedrijven meestal meer kapitaal nodig hebben dan hun trage tegenhangers.

Ten vierde, vanuit het oogpunt van belastingen, heeft een bedrijf dat zich in een hogere belastingschijf bevindt de neiging om meer schulden te gebruiken om te profiteren van de voordelen van de rentebelasting.

Ten vijfde heeft een minder winstgevend bedrijf de neiging om meer financiële hefboomwerking te gebruiken, omdat een minder winstgevend bedrijf doorgaans niet sterk genoeg is om zijn bedrijfsactiviteiten te financieren met intern gegenereerde fondsen.

De beslissing over de kapitaalstructuur kan ook worden aangepakt door te kijken naar een groot aantal interne en externe factoren. Ten eerste, vanuit het oogpunt van management, hebben bedrijven die worden geleid door agressieve leiders de neiging om meer financiële hefboomwerking te gebruiken. In dit opzicht is hun doel om financiële hefboomwerking te gebruiken niet alleen om de prestaties van het bedrijf te verbeteren, maar ook om hun controle over het bedrijf te helpen verzekeren.

Ten tweede, wanneer de tijden goed zijn, kan kapitaal worden aangetrokken door aandelen of obligaties uit te geven. In slechte tijden geven kapitaalverschaffers echter meestal de voorkeur aan een beveiligde positie, die op zijn beurt meer nadruk legt op het gebruik van vreemd vermogen. Met dit in gedachten, heeft het management de neiging om de kapitaalsamenstelling van het bedrijf te structureren op een manier die flexibiliteit biedt bij het aantrekken van toekomstig kapitaal in een steeds veranderende marktomgeving.

Het komt neer op

In wezen gebruikt het bedrijfsmanagement financiële hefboomwerking voornamelijk om de winst per aandeel van het bedrijf te verhogen en het rendement op eigen vermogen te verhogen. Met deze voordelen komt echter een grotere variabiliteit van de inkomsten en het potentieel voor een toename van de kosten van financiële nood, misschien zelfs faillissement. Met dit in gedachten moet het management van een bedrijf rekening houden met het bedrijfsrisico van de onderneming, de fiscale positie van de onderneming, de financiële flexibiliteit van de kapitaalstructuur van de onderneming en de mate van agressiviteit van de onderneming bij het bepalen van de optimale kapitaalstructuur.