Paradox Of Thrift
De paradox van spaarzaamheid, of paradox van besparingen, is een economische theorie die stelt dat persoonlijke besparingen een netto-rem zijn op de economie tijdens een recessie. Deze theorie gaat uit van de veronderstelling dat prijzen niet duidelijk zijn of dat producenten zich niet aanpassen aan veranderende omstandigheden, in tegenstelling tot de verwachtingen van de klassieke micro-economie. De paradox van spaarzaamheid werd gepopulariseerd door de Britse econoom John Maynard Keynes.
Inzicht in de paradox van Thrift
Volgens de Keynesiaanse theorie is de juiste reactie op een economische recessie meer uitgaven, meer risico nemen en minder besparingen. Keynesianen geloven dat een verzonken economie niet op volledige capaciteit produceert omdat sommige productiefactoren (land, arbeid en kapitaal) werkloos zijn.
Keynesianen beweren ook dat consumptie of uitgaven economische groei stimuleren. Dus, hoewel het voor individuen en huishoudens logisch is om de consumptie in moeilijke tijden te verminderen, is dit het verkeerde recept voor de grotere economie. Een terugval in de totale consumentenuitgaven zou bedrijven kunnen dwingen om nog minder te produceren, wat de recessie verdiept. Deze ontkoppeling tussen individuele en groepsrationaliteit is de basis van de besparingsparadox. Een voorbeeld hiervan werd gezien tijdens de Grote Recessie die de financiële crisis van 2008 volgde. In die tijd steeg het spaarquote voor het gemiddelde Amerikaanse huishouden van 2, 9 procent naar 5 procent. De Federal Reserve heeft de rentetarieven verlaagd om de uitgaven in de Amerikaanse economie te stimuleren.
De eerste conceptuele beschrijving van de Paradox of Thrift is mogelijk geschreven in "The Fable of the Bees" van Bernard Mandeville (1714). Mandeville pleitte voor hogere uitgaven als de sleutel tot welvaart, in plaats van besparingen. Keynes schreef Mandeville voor het concept in zijn boek "The General Theory of Employment, Interest, and Money" (1936).
Belangrijkste leerpunten
- De paradox van spaarzaamheid is een economische theorie die beweert dat persoonlijke besparingen schadelijk kunnen zijn voor de algemene economische groei. Het is gebaseerd op een circulaire stroom van de economie waarin huidige uitgaven toekomstige uitgaven aansturen.
- Het roept op tot een verlaging van de rentetarieven om het uitgavenniveau tijdens een economische recessie te verhogen.
- Critici van de theorie stellen dat het de wet van Say negeert, die investeringen in kapitaalgoederen vereist voordat een bestedingsniveau kan worden bereikt, en geen rekening houdt met inflatie of deflatie in prijzen.
Economisch circulair model
Keynes hielp het zogenaamde "circulaire stromingsmodel" van de economie nieuw leven inblazen. Deze theorie stelt dat een toename van de huidige uitgaven de toekomstige uitgaven stimuleert. De huidige bestedingen leiden immers tot meer inkomsten voor de huidige producenten. Die producenten zetten hun nieuwe inkomsten rationeel in, soms breiden ze hun activiteiten uit en nemen nieuwe werknemers aan; deze nieuwe werknemers verdienen nieuwe inkomsten, die vervolgens kunnen worden uitgegeven.
Om de lopende uitgaven te stimuleren, bepleitte Keynes lagere rentes om de huidige spaarrente te verlagen. Als lage rentetarieven niet leiden tot meer lenen en uitgeven, zei Keynes, zou de overheid zich bezighouden met tekortuitgaven om de leemte op te vullen.
Problemen met Paradox of Thrift
Het circulaire stromingsmodel negeert de les van Say's wet, waarin staat dat goederen moeten worden geproduceerd voordat ze kunnen worden geruild. Kapitaalmachines, die een hoger productieniveau genereren, vereisen extra besparingen en investeringen. Het circulaire stromingsmodel werkt alleen in een kader zonder kapitaalgoederen.
Ook negeert de theorie het potentieel voor inflatie of deflatie. Als hogere lopende uitgaven ervoor zorgen dat de toekomstige prijzen evenredig stijgen, blijven de toekomstige productie en werkgelegenheid ongewijzigd. Evenzo, als de huidige spaarzaamheid tijdens een recessie de toekomstige prijzen doet dalen, hoeft de toekomstige productie en werkgelegenheid niet te dalen zoals Keynes voorspelde.
Ten slotte negeert de Paradox of Thrift de mogelijkheid dat gespaarde inkomsten door banken worden uitgeleend. Wanneer sommige personen hun spaargeld verhogen, neigen de rentetarieven te dalen en verstrekken banken aanvullende leningen.
Keynes beantwoordde deze bezwaren door te beweren dat de wet van Say verkeerd was en dat de prijzen te rigide zijn om efficiënt aan te passen. Economen blijven verdeeld over plakkerige prijzen. Het wordt algemeen aanvaard dat Keynes de wet van Say verkeerd weergeeft in zijn weerlegging.
Voorbeelden van Paradox of Thrift
Ivan bezit een fabriek die componenten voor computers produceert. De fabriek is een van de grootste werkgevers van de stad XYZ. Hij was van plan zijn productiecapaciteit uit te breiden door meer machines te installeren en nieuwe werknemers aan te nemen. Een recessie slaat echter toe en Ivan keert terug naar de spaarmodus. Hij ontslaat werknemers en stopt met het bedienen van de machine 's nachts. Werkloze fabrieksarbeiders, die geen inkomen hebben om uit te geven, beginnen ook te sparen, waardoor de vraag naar goederen geproduceerd door de fabriek van Ivan afneemt. De werkloze fabrieksarbeiders dragen ook bij aan de totale uitgaven van de stad aan sociale uitkeringen en de economie wordt zwak.
Een ander voorbeeld van de spaarparadox tijdens de Grote Recessie was het geval van 25- tot 29-jarigen die bij hun ouders kwamen wonen. Het percentage van dergelijke mensen steeg van 14 procent in 2005 tot 19 procent in 2011. Hoewel de verhuizing gezinnen hielp geld te besparen op huur en andere uitgaven, veroorzaakte het naar schatting een schadevergoeding van maar liefst $ 25 miljard per jaar voor de economie.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.