Repo-overeenkomst (Repo)
Een repo-overeenkomst (repo) is een vorm van kortlopende leningen voor dealers in staatseffecten. In het geval van een repo, verkoopt een dealer overheidseffecten aan beleggers, meestal op een overnight-basis, en koopt ze de volgende dag terug tegen een iets hogere prijs. Dat kleine prijsverschil is de impliciete rentevoet. Repo's worden meestal gebruikt om kapitaal op korte termijn aan te trekken. Ze zijn ook een veelgebruikt instrument voor open-markttransacties van centrale banken.
Voor de partij die het effect verkoopt en ermee instemt het in de toekomst terug te kopen, is het een repo; voor de partij aan de andere kant van de transactie die het effect koopt en ermee instemt in de toekomst te verkopen, is het een omgekeerde terugkoopovereenkomst.
Belangrijkste leerpunten
- Een terugkoopovereenkomst, of 'repo', is een kortlopende overeenkomst om effecten te verkopen om ze tegen een iets hogere prijs terug te kopen.
- Degene die de repo verkoopt, leent effectief en de andere partij leent, aangezien de geldschieter het impliciete belang bij het verschil in prijzen van initiatie tot terugkoop wordt gecrediteerd.
- Repo's en reverse repo's worden dus gebruikt voor het lenen en uitlenen op korte termijn, vaak met een looptijd van 's nachts tot 48 uur.
- De impliciete rentevoet op deze overeenkomsten staat bekend als de reporente, een proxy voor de risicovrije rentevoet.
Heraankoop overeenkomst
Inzicht in terugkoopovereenkomsten
Terugkoopovereenkomsten worden over het algemeen als veilige beleggingen beschouwd omdat het betreffende effect als onderpand fungeert, en daarom zijn bij de meeste overeenkomsten Amerikaanse staatsobligaties betrokken. Geklasseerd als een geldmarktinstrument, functioneert een terugkoopovereenkomst in feite als een kortlopende, door onderpand gedekte, rentedragende lening. De koper fungeert als een kredietgever op korte termijn, terwijl de verkoper fungeert als een kredietnemer op korte termijn. De verkochte effecten zijn het onderpand. Zo worden de doelstellingen van beide partijen, beveiligde financiering en liquiditeit, bereikt.
Terugkoopovereenkomsten kunnen plaatsvinden tussen verschillende partijen. De Federal Reserve sluit terugkoopovereenkomsten om de geldhoeveelheid en bankreserves te reguleren. Individuen gebruiken deze overeenkomsten normaal gesproken om de aankoop van schuldbewijzen of andere beleggingen te financieren. Terugkoopovereenkomsten zijn strikt kortlopende beleggingen en hun looptijd wordt de "koers", de "looptijd" of de "looptijd" genoemd.
Ondanks de overeenkomsten met onderpandleningen zijn repo's feitelijke aankopen. Aangezien de koper echter slechts tijdelijk eigenaar is van het effect, worden deze overeenkomsten vaak behandeld als leningen voor fiscale en boekhoudkundige doeleinden. In het geval van faillissement kunnen repo-beleggers in de meeste gevallen hun onderpand verkopen. Dit is een ander onderscheid tussen repo- en onderpandleningen; in het geval van de meeste onderpandleningen zouden failliete beleggers worden onderworpen aan een automatisch verblijf.
Termijn versus open terugkoopovereenkomsten
Het belangrijkste verschil tussen een looptijd en een open repo ligt in de hoeveelheid tijd tussen de verkoop en de terugkoop van de effecten.
Repo's met een gespecificeerde vervaldatum (meestal de volgende dag of week) zijn terugkoopovereenkomsten. Een dealer verkoopt effecten aan een tegenpartij met de overeenkomst dat hij ze tegen een hogere prijs op een specifieke datum zal terugkopen. In deze overeenkomst krijgt de tegenpartij het gebruik van de effecten voor de duur van de transactie en ontvangt de rente die wordt vermeld als het verschil tussen de oorspronkelijke verkoopprijs en de terugkoopprijs. De rente is vast en de rente wordt op de vervaldag door de dealer betaald. Een term repo wordt gebruikt om contanten te beleggen of activa te financieren wanneer de partijen weten hoe lang ze dit moeten doen.
Een open repo-overeenkomst (ook bekend als on-demand repo) werkt op dezelfde manier als een termijnrepo behalve dat de dealer en de tegenpartij akkoord gaan met de transactie zonder de vervaldatum in te stellen. In plaats daarvan kan de transactie door beide partijen worden beëindigd door de andere partij hiervan voorafgaand aan een afgesproken dagelijkse deadline op de hoogte te stellen. Als een open repo niet wordt beëindigd, wordt deze automatisch elke dag omgedraaid. De rente wordt maandelijks betaald en de rentevoet wordt periodiek bijgesteld in onderling overleg. De rentevoet op een open repo ligt over het algemeen dicht bij de rentevoet van de federale fondsen. Een open repo wordt gebruikt om contanten te beleggen of activa te financieren wanneer de partijen niet weten hoe lang ze dit moeten doen. Maar bijna alle open overeenkomsten sluiten binnen een of twee jaar.
De betekenis van de tenor
Repo's met langere looptijden worden meestal als een hoger risico beschouwd. Tijdens een langere looptijd kunnen meer factoren van invloed zijn op de kredietwaardigheid van de inkoper en zullen renteschommelingen waarschijnlijk een effect hebben op de waarde van het teruggekochte actief.
Het is vergelijkbaar met de factoren die de rentetarieven van obligaties beïnvloeden. In normale omstandigheden op de kredietmarkt levert een obligatie met een langere looptijd een hogere rente op. Lange-termijn obligatieaankopen zijn weddenschappen dat de rentevoeten niet substantieel zullen stijgen tijdens de looptijd van de obligatie. Op een langere duur is het waarschijnlijker dat er een staartgebeurtenis zal plaatsvinden, waardoor de rentetarieven boven de voorspelde bereiken stijgen. Als er een periode van hoge inflatie is, zal de rente die is betaald op obligaties voorafgaand aan die periode in reële termen minder waard zijn.
Hetzelfde principe is van toepassing op repo's. Hoe langer de looptijd van de repo, des te waarschijnlijker dat de waarde van de onderpandeffecten zal schommelen vóór de terugkoop, en dat zakelijke activiteiten van invloed zijn op het vermogen van de terugnemer om het contract na te komen. Tegenpartijkredietrisico is in feite het primaire risico van repo's. Zoals bij elke lening draagt de schuldeiser het risico dat de schuldenaar de hoofdsom niet kan terugbetalen. Repo's functioneren als onderpandschuld, die het totale risico vermindert. En omdat de repoprijs de waarde van onderpand overschrijdt, blijven deze overeenkomsten wederzijds voordelig voor kopers en verkopers.
Soorten terugkoopovereenkomsten
Er zijn drie hoofdtypen terugkoopovereenkomsten.
- Het meest voorkomende type is een repo van derden (ook bekend als een tri-party repo ). In deze regeling voert een clearingagent of bank de transacties tussen de koper en verkoper uit en beschermt de belangen van elk van hen. Het houdt de effecten aan en zorgt ervoor dat de verkoper contant geld ontvangt bij het begin van de overeenkomst en dat de koper geld overmaakt ten voordele van de verkoper en de effecten aflevert op de vervaldag. De primaire clearingbanken voor repo's met drie partijen in de Verenigde Staten zijn JPMorgan Chase en Bank of New York Mellon. Naast het in bewaring nemen van de bij de transactie betrokken effecten, waarderen deze clearingagenten ook de effecten en zorgen zij ervoor dat een specifieke marge wordt toegepast. Ze regelen de transactie in hun boeken en helpen dealers bij het optimaliseren van onderpand. Wat clearingbanken niet doen, is echter optreden als matchmakers; deze agenten vinden geen dealers voor geldbeleggers of omgekeerd en handelen niet als makelaar. Doorgaans verrekenen clearingbanken repo's vroeg op de dag, hoewel een vertraging in de afwikkeling meestal betekent dat miljarden dollars intraday-krediet elke dag aan dealers worden verstrekt. Deze overeenkomsten vormen meer dan 90% van de markt voor repo-overeenkomsten, die vanaf 2016 ongeveer $ 1, 8 biljoen bezat.
- In een gespecialiseerde leveringsreposo vereist de transactie een obligatie-garantie aan het begin van de overeenkomst en op de vervaldag. Dit soort overeenkomsten is niet erg gebruikelijk.
- In een repo in bewaring ontvangt de verkoper contant geld voor de verkoop van het effect, maar houdt het op een effectenrekening voor de koper. Dit type overeenkomst komt nog minder vaak voor, omdat het risico bestaat dat de verkoper insolvent wordt en de lener mogelijk geen toegang heeft tot het onderpand.
Nabije en verre benen
Net als veel andere uithoeken van de financiële wereld, hebben repo-overeenkomsten te maken met terminologie die elders niet gebruikelijk is. Een van de meest voorkomende termen in de reporuimte is de 'poot'. Er zijn verschillende soorten poten: het gedeelte van de repo-transactie waarbij het effect in eerste instantie wordt verkocht, wordt soms de 'startpoot' genoemd, "Terwijl de terugkoop die volgt de" nauwe poot "is. Deze voorwaarden worden soms ook ingeruild voor respectievelijk" bijna-poot "en" verre poot ". In de buurt van een repotransactie wordt het effect verkocht. In het achterste deel wordt het teruggekocht.
De betekenis van de herhalingsratio
Wanneer centrale banken van de overheid effecten van particuliere banken terugkopen, doen zij dat tegen een discontovoet, ook wel de repo-rente genoemd. Net als prime rates worden repo-tarieven vastgesteld door centrale banken. Het repo-tariefsysteem stelt regeringen in staat om de geldhoeveelheid binnen economieën te beheersen door beschikbare middelen te verhogen of te verlagen. Een daling van de repo-tarieven moedigt banken aan om effecten terug te verkopen aan de overheid in ruil voor contanten. Dit verhoogt de beschikbare geldhoeveelheid voor de algemene economie. Omgekeerd kunnen centrale banken door het verhogen van repo-tarieven de geldhoeveelheid effectief verminderen door banken te ontmoedigen deze effecten door te verkopen.
Om de werkelijke kosten en baten van een terugkoopovereenkomst te bepalen, moet een koper of verkoper die geïnteresseerd zijn in deelname aan de transactie drie verschillende berekeningen overwegen:
1) Contant betaald bij de eerste verkoop van effecten
2) Contant te betalen bij de terugkoop van het effect
3) Impliciete rentevoet
De contanten die worden betaald bij de initiële verkoop van effecten en de contanten die worden betaald bij de terugkoop zijn afhankelijk van de waarde en het type effect dat bij de terugkoop betrokken is. In het geval van een obligatie moeten beide waarden bijvoorbeeld rekening houden met de schone prijs en de waarde van de opgebouwde rente voor de obligatie.
Een cruciale berekening in een repo-overeenkomst is de impliciete rentevoet. Als de rente niet gunstig is, is een repo-overeenkomst misschien niet de meest efficiënte manier om toegang te krijgen tot contanten op korte termijn. Een formule die kan worden gebruikt om de reële rente te berekenen, staat hieronder:
Rentevoet = [(toekomstige waarde / huidige waarde) - 1] x jaar / aantal dagen tussen opeenvolgende benen
Zodra de reële rentevoet is berekend, zal een vergelijking van de rentevoet met die van andere soorten financiering onthullen of de terugkoopovereenkomst een goede deal is. Over het algemeen bieden repo-overeenkomsten als beveiligde vorm van leningen betere voorwaarden dan geldkredietovereenkomsten op de geldmarkt. Vanuit het perspectief van een reverse repo-deelnemer kan de overeenkomst ook extra inkomsten genereren over overtollige kasreserves.
Risico's van Repo
Repo-overeenkomsten worden over het algemeen gezien als kredietrisicolimiteerde instrumenten. Het grootste risico in een repo is dat de verkoper het einde van de overeenkomst mogelijk niet nakomt door de effecten die hij op de vervaldag heeft verkocht niet terug te kopen. In deze situaties kan de koper van het effect het effect vervolgens liquideren om te proberen de contanten terug te vorderen die het in eerste instantie heeft uitgekeerd. Waarom dit een inherent risico is, is echter dat de waarde van het effect is gedaald sinds de oorspronkelijke verkoop, en het kan de koper dus geen andere optie hebben dan het effect aan te houden dat het nooit op de lange termijn wilde behouden. of om het met verlies te verkopen. Anderzijds is er ook bij deze transactie een risico voor de kredietnemer; als de waarde van het effect boven de overeengekomen voorwaarden komt, mag de schuldeiser het effect niet terug verkopen.
Er zijn mechanismen ingebouwd in de terugkoopovereenkomst om dit risico te helpen beperken. Veel repo's zijn bijvoorbeeld over-onderpand. In veel gevallen, als het onderpand in waarde daalt, kan een margestorting van kracht worden om de kredietnemer te vragen de aangeboden effecten te wijzigen. In situaties waarin het waarschijnlijk lijkt dat de waarde van het effect kan stijgen en de schuldeiser het niet terug kan verkopen aan de kredietnemer, kan onderpand worden gebruikt om het risico te beperken.
Over het algemeen is het kredietrisico voor repo-overeenkomsten afhankelijk van vele factoren, waaronder de voorwaarden van de transactie, de liquiditeit van het effect, de specifieke kenmerken van de betrokken tegenpartijen en nog veel meer.
De financiële crisis en de repomarkt
Na de financiële crisis van 2008 concentreerden beleggers zich op een bepaald type repo dat bekend staat als repo 105. Er werd gespeculeerd dat deze repo's een rol hadden gespeeld in de pogingen van Lehman Brothers om de afnemende financiële gezondheid van de crisis te verbergen. In de jaren onmiddellijk na de crisis is de repomarkt in de VS en in het buitenland aanzienlijk gekrompen. De laatste jaren is het echter hersteld en blijft het groeien.
De crisis bracht in het algemeen problemen met de repomarkt aan het licht. Sinds die tijd heeft de Fed ingegrepen om systeemrisico's te analyseren en te beperken. De Fed identificeerde ten minste drie aandachtspunten:
1) Het vertrouwen van de tri-party repomarkt op het intraday-krediet dat de clearingbanken verstrekken
2) Een gebrek aan effectieve plannen om het onderpand te liquideren wanneer een dealer in gebreke blijft
3) Een tekort aan levensvatbare risicobeheerpraktijken
Vanaf eind 2008 hebben de Fed en andere toezichthouders nieuwe regels opgesteld om deze en andere problemen aan te pakken. Een van de effecten van deze regelgeving was een verhoogde druk op banken om hun veiligste activa, zoals Treasuries, te behouden. Ze worden gestimuleerd om ze niet uit te lenen via repo-overeenkomsten. Volgens Bloomberg was de impact van de regelgeving aanzienlijk: tot eind 2008 bedroeg de geschatte waarde van de op deze manier geleende wereldwijde effecten bijna $ 4 biljoen. Sinds die tijd ligt het cijfer echter dichter bij $ 2 biljoen. Verder heeft de Fed in toenemende mate terugkoopovereenkomsten (of omgekeerde terugkoopovereenkomsten) gesloten om tijdelijke schommelingen in bankreserves te compenseren.
Ondanks de wijzigingen in de regelgeving in het afgelopen decennium blijven er echter systeemrisico's voor de reporuimte. De Fed blijft zich zorgen maken over het in gebreke blijven van een grote repo-dealer die kan leiden tot een brandverkoop bij geldfondsen die vervolgens een negatieve impact kan hebben op de bredere markt. De toekomst van de reporuimte kan gepaard gaan met voortdurende regelgeving om de acties van deze transactoren te beperken, of het kan zelfs uiteindelijk een verschuiving in de richting van een centraal clearinghouse-systeem inhouden. Voorlopig blijven terugkoopovereenkomsten echter een belangrijk middel om leningen op korte termijn te vergemakkelijken.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.