Roklengte (zoomlijn) theorie
De roklengtetheorie is een bijgelovig idee dat roklengtes een voorspeller zijn van de richting van de aandelenmarkt. Volgens de theorie, als korte rokken in populariteit groeien, betekent dit dat de markten omhoog gaan. Als langere roklengtes in de modewereld aan het winnen zijn, betekent dit dat de markten naar beneden gaan. De roklengtetheorie wordt ook de hemline-indicator of de "blote knieën, bullmarkt" -theorie genoemd.
Belangrijkste leerpunten
- De roklengtetheorie suggereert dat rokzoomlijnen hoger zijn wanneer de economie beter presteert, en langer tijdens neergang.
- Tot zijn verdienste was de hemline-indicator nauwkeurig in 1987, toen ontwerpers net voor de crash van de markt overschakelden van minirokjes tot vloerrokjes. Een soortgelijke verandering vond ook plaats in 1929,
- Slechts weinigen vertrouwen echter op de geldigheid van de theorie als een nauwkeurige voorspeller van markten en het wordt beschouwd als marktverantwoordelijk.
De roklengte-theorie begrijpen
Het idee achter de roklengte-theorie is dat kortere rokken de neiging hebben om te verschijnen in tijden waarin het algemene consumentenvertrouwen en de opwinding hoog zijn, wat betekent dat de markten bullish zijn. De theorie zegt daarentegen dat lange rokken meer worden gedragen in tijden van angst en algemene somberheid, wat aangeeft dat dingen bearish zijn.
Voor het eerst voorgesteld in 1925 door George Taylor van de Wharton School of Business, stelt de Hemline Index voor dat rokzoomlijnen hoger zijn wanneer de economie beter presteert. Korte rokjes waren bijvoorbeeld in zwang in de jaren negentig, toen de technische bubbel toenam.
Roklengte-theorie is een leuke theorie om over te praten, maar het zou onpraktisch en gevaarlijk zijn om er volgens te investeren.
The Case for Skirt Length Theory
Hoewel beleggers in het geheim misschien in een dergelijke theorie geloven, geven de meeste serieuze analisten en beleggers de voorkeur aan marktfundamentals en economische gegevens boven hemlines. Het argument voor de roklengte-theorie is echt gebaseerd op twee punten in de geschiedenis.
In de jaren 1920 - of de "Roaring Twenties" - leidde de economische kracht van de VS tot een periode van duurzame groei van persoonlijke rijkdom voor het grootste deel van de bevolking. Dit leidde op zijn beurt tot nieuwe ondernemingen op alle gebieden, waaronder entertainment en mode. Mode die een decennium eerder sociaal schandalig zou zijn geweest, zoals rokken die boven de knieën eindigden, was helemaal woedend.
Toen kwam de crash van 1929 en de Grote Depressie, die nieuwe modes zag afnemen en sterven ten gunste van de goedkopere en duidelijkere modes die hen voorafgingen.
Dit patroon leek zich in de jaren tachtig te herhalen toen mini-rokken populair werden samen met de miljonairboom die Reaganomics vergezelde. De slinger van mode zwaaide terug naar langere rokken in de late jaren '80, ruwweg samenvallend met de beurscrash van 1987. De timing van deze incidenten, laat staan de sterkte van de potentiële correlatie, is echter twijfelachtig.
Hoewel er misschien een verdedigbaar proefschrift is rond perioden van aanhoudende economische groei die leidt tot krachtigere modekeuzes, is het geen praktisch beleggingsthema om mee samen te werken. Zelfs benchmarking roklengte in Noord-Amerika zou een uitdagende onderneming zijn. De tijd die wordt besteed aan het controleren van kledingzaken om de lengte van best verkopende rokken vast te stellen, zou meer tijd vergen dan het is de moeite waard om te overwegen dat het verre van bewezen is of de hemline-indicator leidend of achterblijft.
Andere onconventionele economische indicatoren
De Men's Underwear Index is slechts een van de vele onconventionele economische indicatoren die sinds de komst van marktvolgorde zijn voorgesteld.
Enkele andere onconventionele economische indicatoren die zijn gepromoot, zijn onder meer:
- Herenondergoed : de Men's Underwear Index is een onconventionele economische indicator, al lang geprezen door de voormalige Fed-voorzitter Alan Greenspan, die beweert te meten hoe goed de economie presteert op basis van de verkoop van herenondergoed. Deze maatregel suggereert dat dalingen in de verkoop van herenondergoed wijzen op een slechte algemene staat van de economie, terwijl een stijging van de ondergoedverkoop een verbetering van de economie voorspelt.
- Kapsels : Paul Mitchell-oprichter John Paul Dejoria suggereert dat klanten in goede economische tijden om de zes weken salons bezoeken voor kapsels, terwijl in slechte tijden de knipfrequenties dalen tot elke acht weken.
- Stomerij : een andere favoriete Greenspan-theorie, deze indicator suggereert dat stomerij zakt tijdens slechte economische tijden, omdat mensen alleen kleding naar de schoonmakers brengen wanneer ze absoluut moeten wanneer de budgetten krap zijn.
- Fastfood : veel analisten zijn van mening dat consumenten tijdens financiële neergang veel meer kans hebben om goedkopere fastfoodopties te kopen, terwijl klanten zich in een opleving van de economie eerder richten op gezonder eten en eten in leukere restaurants.