De twee soorten IPO's

Een eerste openbare aanbieding, of IPO, is een gebruikelijke manier waarop een bedrijf naar de beurs gaat en aandelen verkoopt om financiering aan te trekken. Er zijn twee veel voorkomende soorten IPO's: een vaste prijs en een aanbod voor het bouwen van boeken. Een bedrijf kan beide typen afzonderlijk of gecombineerd gebruiken. Door deel te nemen aan een IPO kan een belegger aandelen kopen voordat deze beschikbaar zijn voor het grote publiek op de aandelenmarkt.

Aanbod met vaste prijs

Onder een vaste prijs bepaalt het beursgenoteerde bedrijf een vaste prijs waartegen zijn aandelen aan beleggers worden aangeboden. De beleggers kennen de aandelenkoers voordat het bedrijf naar de beurs gaat. De vraag van de markten is pas bekend als het probleem is afgesloten. Om deel te nemen aan deze IPO, moet de belegger de volledige aandelenprijs betalen bij het indienen van de aanvraag.

Boeken aanbieden

Onder bookbuilding biedt het bedrijf dat naar de beurs gaat een prijsklasse van 20% op aandelen aan beleggers. Beleggers bieden vervolgens op de aandelen voordat de definitieve prijs wordt verrekend zodra het bieden is gesloten. Beleggers moeten aangeven hoeveel aandelen ze willen kopen en hoeveel ze bereid zijn te betalen. In tegenstelling tot een aanbod met vaste prijs, is er geen vaste prijs per aandeel. De laagste aandelenkoers staat bekend als de bodemprijs, terwijl de hoogste aandelenkoers bekend staat als de koerskoers. De uiteindelijke aandelenprijs wordt bepaald met behulp van biedingen voor beleggers.

Deelnemen aan een IPO

Bij deelname aan een IPO zijn er verschillende details die een belegger moet weten, zoals de emissienaam, het emissietype, de categorie en de prijsklasse, om er enkele te noemen. De naam van het probleem is het bedrijf dat openbaar wordt. Het probleemtype is het type IPO: vaste prijs of boekenbouw. Er zijn drie IPO-categorieën: particuliere beleggers, niet-institutionele beleggers en gekwalificeerde institutionele kopers. De prijsklasse is de prijsklasse die is bepaald voor problemen met het maken van boeken. Niet alle retailmakelaars bieden IPO's aan hun klanten aan, en IPO's worden daarom meestal eerst toegewezen aan gekwalificeerde of institutionele beleggers. IPO's kunnen ook risicovoller zijn dan gevestigde aandelen, omdat ze nog geen prestaties hebben of een geschiedenis van openbaar beschikbare financiële overzichten hebben die kunnen worden geanalyseerd.

Wanneer een bedrijf besluit om naar de beurs te gaan, moet het een investeringsbank inhuren om voor de IPO te zorgen. Hoewel een bedrijf alleen naar de beurs kan gaan, gebeurt het zelden. Een bedrijf kan een of meer investeringsbanken inhuren om zijn IPO af te handelen. Door meer dan één bank in te huren, wordt het risico gespreid over de banken, die hun biedingen voor de IPO plaatsen met de hoeveelheid geld die ze verwachten te verdienen. Dit proces wordt underwriting genoemd.

Wanneer de onderneming naar de beurs gaat en de investeringsbanken overeenstemming bereiken over de verzekering, stellen de banken een registratieverklaring op die moet worden ingediend bij de Amerikaanse Securities and Exchange Commission, of SEC. De verklaring bevat belangrijke financiële informatie over de IPO, waaronder financiële overzichten, namen van de raad van bestuur, juridische kwesties en hoe de financiering moet worden gebruikt. Nadat de SEC het papierwerk heeft gecontroleerd, bepaalt het de datum van de beursgang.