Soorten herbalanceringsstrategieën

Herbalancering is een essentieel onderdeel van het portfoliobeheerproces. Beleggers die de hulp van een professional zoeken, hebben doorgaans een gewenst niveau van systematische risicoblootstelling en daarom heeft hun portfoliomanager de verantwoordelijkheid om het beleggingsbezit aan te passen aan de beperkingen en voorkeuren van de klant.

Hoewel strategieën voor het opnieuw in evenwicht brengen van de portefeuille transactiekosten en belastingverplichtingen met zich meebrengen, zijn er verschillende voordelen verbonden aan het handhaven van de gewenste doelverdeling.

Waarom opnieuw in evenwicht?

In de eerste plaats beschermt portefeuilleherverdeling de belegger tegen overmatige blootstelling aan ongewenste risico's. Ten tweede zorgt herbalancering ervoor dat de portefeuilleposities binnen het expertisegebied van de beheerder blijven.

Stel dat een gepensioneerde 75% van zijn portefeuille heeft belegd in risicovrije activa, de rest in aandelen. Als de aandelenbeleggingen een drievoudige waarde hebben, wordt 50% van de portefeuille nu toegewezen aan risicovolle aandelen. Een individuele portefeuillemanager die gespecialiseerd is in vastrentende beleggingen zou niet langer gekwalificeerd zijn om de portefeuille te beheren omdat de allocatie buiten zijn expertisegebied is verschoven. Om deze ongewenste verschuivingen te voorkomen, moet de portefeuille regelmatig opnieuw in evenwicht worden gebracht.

Het toenemende aandeel van de portefeuille dat aan aandelen wordt toegewezen, verhoogt ook het algehele risico tot een niveau dat hoger ligt dan wat normaal door een gepensioneerde wordt gewenst. (Zie voor meer informatie "Uw portfolio opnieuw in evenwicht brengen om op koers te blijven.")

Er zijn verschillende basale herbalanceringsopties die particuliere of institutionele beleggers kunnen gebruiken om een ​​optimaal beleggingsproces te creëren.

Kalender opnieuw in evenwicht brengen

Het opnieuw in evenwicht brengen van de kalender is de meest rudimentaire benadering van het opnieuw in evenwicht brengen. Deze strategie omvat eenvoudigweg het analyseren van de beleggingen in de portefeuille op vooraf bepaalde tijdsintervallen en het aanpassen aan de oorspronkelijke toewijzing op een gewenste frequentie. Maandelijkse en driemaandelijkse evaluaties hebben meestal de voorkeur omdat wekelijkse herbalancering te duur zou zijn, terwijl een jaarlijkse aanpak te veel drift in de tussentijdse portefeuille mogelijk maakt. De ideale frequentie van herbalancering moet worden bepaald op basis van tijdsdruk, transactiekosten en toegestane drift.

Een groot voordeel van het opnieuw in evenwicht brengen van de kalender ten opzichte van het opnieuw in evenwicht brengen van de formule is dat het aanzienlijk minder tijd kost voor de belegger, aangezien de laatste methode een continu proces is.

Percentage herverdeling van de portefeuille

Een voorkeurs maar toch iets intensievere aanpak om te implementeren, omvat een herbalansschema dat is gericht op de toegestane percentagesamenstelling van een actief in een portefeuille. Elke activaklasse of individuele beveiliging krijgt een streefgewicht en een bijbehorend tolerantiebereik.

Een allocatiestrategie kan bijvoorbeeld de vereiste omvatten om 30% te houden in aandelen van opkomende markten, 30% in binnenlandse blue chips en 40% in staatsobligaties met een corridor van +/- 5% voor elke activaklasse. Kortom, opkomende markten en binnenlandse blue chip-bedrijven kunnen beide schommelen tussen 25% en 35%, terwijl 35% tot 45% van de portefeuille moet worden toegewezen aan staatsobligaties. Wanneer het gewicht van een bedrijf buiten de toegestane band springt, wordt de gehele portefeuille opnieuw in evenwicht gebracht om de oorspronkelijke doelsamenstelling weer te geven.

Deze twee technieken voor het opnieuw in evenwicht brengen, de kalender- en corridormethode, staan ​​bekend als constant-mixstrategieën omdat de gewichten van de bedrijven niet veranderen.

Het bepalen van het bereik van de corridors hangt af van de intrinsieke kenmerken van individuele activaklassen, aangezien verschillende effecten unieke eigenschappen bezitten die de beslissing beïnvloeden. Transactiekosten, prijsvolatiliteit en correlatie met andere portefeuillebelangen zijn de drie belangrijkste variabelen bij het bepalen van de bandgrootte. Intuïtief zullen hogere transactiekosten een groter toelaatbaar bereik vereisen om de impact van dure handelskosten te minimaliseren.

Hoge volatiliteit daarentegen heeft het tegenovergestelde effect op de optimale corridorbanden; risicovollere effecten moeten worden beperkt tot een smal bereik om ervoor te zorgen dat ze niet over of ondervertegenwoordigd zijn in de portefeuille. Ten slotte kunnen effecten of activaklassen die sterk zijn gecorreleerd met andere aangehouden beleggingen acceptabel breed zijn, omdat hun koersbewegingen parallel lopen met andere activa binnen de portefeuille.

(Een risicovolle beveiliging kan het risico in het algemeen verminderen. Om te weten hoe het werkt, raadpleegt u "Uw portefeuille veiliger maken met risicovolle investeringen.")

Portefeuilleverzekering met constant aandeel

Een derde evenwichtsherstel, de constant-proportionele portefeuilleverzekeringsstrategie (CPPI), gaat ervan uit dat naarmate de welvaart van beleggers toeneemt, ook hun risicotolerantie toeneemt. Het uitgangspunt van deze techniek komt voort uit de voorkeur om een ​​minimale veiligheidsreserve aan te houden in contanten of risicovrije staatsobligaties. Wanneer de waarde van de portefeuille toeneemt, worden meer fondsen belegd in aandelen, terwijl een daling van de waarde van de portefeuille resulteert in een kleinere positie ten opzichte van risicovolle activa. Het handhaven van de veiligheidsreserve, of deze nu zal worden gebruikt om een ​​universiteitskost te financieren of als aanbetaling op een woning moet worden gedaan, is de belangrijkste vereiste voor de belegger.

Voor CPPI-strategieën kan de hoeveelheid geld die in aandelen wordt belegd, worden bepaald met de formule:

$ Stock-investeringen = M × (TA − F) waarbij: M = investeringsmultiplicator (meer risico = hoger M) TA = totale portefeuille-activa F = toegestane bodem (minimale veiligheidsreserve) \ begin {uitgelijnd} & \ $ \ text {Stock Investeringen} = M \ times (TA - F) \\ & \ textbf {where:} \\ & M = \ text {Investeringsmultiplicator (meer risico = hoger} M) \\ & TA = \ text {Total portfolio assets} \\ & F = \ text {Toegestane bodem (minimale veiligheidsreserve)} \\ \ end {uitgelijnd} $ Aandeleninvesteringen = M × (TA − F) waar: M = Investeringsmultiplicator (Meer risico = Hoger M) TA = Totaal portefeuille-activaF = Toegestane vloer (minimale veiligheidsreserve)

Veronderstel bijvoorbeeld dat een persoon een beleggingsportefeuille van $ 300.000 heeft en waarvan $ 150.000 moet worden opgeslagen om het universitaire collegegeld van haar dochter te betalen. De investeringsmultiplicator is 1, 5.

Aanvankelijk is het bedrag van de fondsen belegd in aandelen $ 225.000 [1, 5 * ($ 300.000-150.000)], terwijl de rest is toegewezen aan risicovrije effecten. Als de markt met 20% daalt, zal de waarde van het aandelenbezit worden teruggebracht tot $ 180.000 ($ 225.000 * 0, 8), terwijl de waarde van de vastrentende belangen op $ 75.000 blijft om een ​​totale portefeuillewaarde van $ 255.000 te produceren. De portefeuille zou dan opnieuw in evenwicht moeten worden gebracht met behulp van de vorige formule en nu zou slechts $ 157.500 worden toegewezen aan risicovolle investeringen [1.5 * (255.000-150.0000)].

CPPI rebalancing moet worden gebruikt in combinatie met rebalancing en portfolio-optimalisatiestrategieën, omdat het geen details geeft over de frequentie van rebalancing en alleen aangeeft hoeveel aandelen in een portefeuille moeten worden aangehouden in plaats van een overzicht van de activaklassen te geven, samen met hun ideaal gangen. Een andere bron van problemen met de CPPI-benadering betreft het dubbelzinnige karakter van "M", dat per investeerder zal verschillen.

Het komt neer op

Herbalancering van de portefeuille biedt bescherming en discipline voor elke beleggingsbeheerstrategie op retail- en professioneel niveau. De ideale strategie zal een evenwicht vinden tussen de algehele behoeften van het opnieuw in evenwicht brengen met de expliciete kosten verbonden aan de gekozen strategie.