Inzicht in de Currency Board versus Central Bank

Net als een centrale bank is een valutabord de monetaire autoriteit van een land die bankbiljetten en munten uitgeeft. Anders dan een centrale bank is een valutabord echter niet de laatste geldschieter, noch is het wat sommigen 'de bank van de overheid' noemen. Een currency board kan alleen werken of parallel werken met een centrale bank, hoewel deze laatste regeling niet gebruikelijk is. Dit weinig bekende type geldsysteem bestaat al even lang als de meer algemeen gebruikte centrale bank en wordt al in vele economieën gebruikt, groot en klein.

Een alternatief voor de centrale bank?

In de conventionele theorie geeft een valutabord lokale bankbiljetten en munten uit die in een vreemde valuta (of grondstof) verankerd zijn, de reservevaluta . De ankervaluta is een sterke, internationaal verhandelde valuta (meestal de Amerikaanse dollar, de euro of het Britse pond), en de waarde en stabiliteit van de lokale valuta is direct gekoppeld aan de waarde en stabiliteit van de buitenlandse ankervaluta. Bijgevolg is de wisselkoers in een currency-board-systeem strikt vastgelegd.

Met een currency board wordt het monetaire beleid van een land niet beïnvloed door de beslissingen van de monetaire autoriteit (volgens de praktijk in een centraal banksysteem), maar wordt het eerder bepaald door vraag en aanbod. Het valutabord geeft eenvoudig bankbiljetten en munten uit en biedt de service om lokale valuta om te zetten in de ankervaluta tegen een vaste wisselkoers. Een orthodox valutabord kan de rente niet proberen te manipuleren door een disconteringsvoet in te stellen; omdat een valutabord niet leent aan banken of de overheid, is het enige middel dat een overheid nodig heeft om de benodigde middelen aan te trekken, door belastingheffing of leningen, niet door meer geld te drukken (een belangrijke oorzaak van inflatie). De rentetarieven in een dergelijk systeem zijn uiteindelijk vergelijkbaar met die van de thuismarkt van de ankervaluta.

Conversies en verplichtingen

Theoretisch moet een valutabord ten minste 100% van de reservevaluta beschikbaar hebben en een langetermijnverbintenis tot de lokale valuta hebben om te kunnen functioneren. Als zodanig is een currency board vereist om een ​​vaste wisselkoers te gebruiken; het moet ook een minimale hoeveelheid reserves aanhouden, zoals bepaald door de wet.

De activa van de anker-valutareserves van een valutabord - die minimaal overeenkomen met 100% van alle lokale bankbiljetten en munten in omloop - zijn doorgaans ofwel laagrentende obligaties en / of andere soorten effecten. De geldbasis in een currency-board-systeem (M0) wordt dus 100% ondersteund door externe reserves. Een valutabord zal meestal iets meer dan 100% van de externe reserves aanhouden om al zijn verplichtingen (uitgegeven bankbiljetten en munten) te dekken.

Een valutabord moet ook volledig zijn toegewijd aan de volledige mogelijkheid om de lokale valuta om te zetten in de ankervaluta. Dit betekent dat er geen beperkingen mogen gelden voor particulieren of bedrijven die de lokaal uitgegeven valuta inruilen voor de anker of transacties met lopende of kapitaalrekening uitvoeren.

Voorbij het laatste redmiddel

In tegenstelling tot een centrale bank houdt een valutabord geen bankdeposito's aan die rente en winst opleveren. Daarom is het valutabord niet de laatste geldschieter van het banksysteem: als een bank failliet gaat, zal het valutabord het niet redden. Hoewel een commerciële bank niet noodzakelijkerwijs verplicht is om zelfs 1% van de reserves aan te houden om verplichtingen te dekken (vraag naar deposito's), hebben sommigen beweerd dat het in een traditioneel currency board-systeem zelden voorkomt dat banken falen.

Waar worden ze gevonden?

Historisch gezien is een valutabord net zo oud als de centrale bank en vindt, net als de laatste, zijn wortels in de Engelse Bank Act van 1844. In de praktijk zijn de meeste valutaborden echter gebruikt in kolonies, met het moederland en de de economieën van het lokale land zijn gebonden.

Met de-kolonisatie kozen veel nieuwe soevereine staten voor een currency board-systeem om kracht en prestige toe te voegen aan hun vers gedrukte valuta. U vraagt ​​zich misschien af ​​waarom dergelijke landen de ankervaluta niet gewoon lokaal gebruikten (in tegenstelling tot het uitgeven van lokale bankbiljetten en munten). Het antwoord is: 1) een land kan profiteren van het verschil tussen de rente op de ankervaluta-reserves en de kosten voor het in omloop houden van bankbiljetten en munten (passiva); 2) om nationalistische redenen geven de gedekoloniseerde landen er de voorkeur aan hun onafhankelijkheid uit te oefenen door de uitgifte van lokale valuta.

Moderne valutaborden

Er is beweerd dat de valutaborden van vandaag in de praktijk niet orthodox zijn, en dat ze op valutaborden lijken, waarbij een combinatie van methoden wordt gebruikt als monetaire autoriteit. Er kan bijvoorbeeld een centrale bank zijn, maar met regels die bepalen hoeveel reserves zij moet aanhouden en het niveau van de vaste wisselkoers; of omgekeerd, een currency board mag geen minimum 100% reserves aanhouden. Tegenwoordig hebben nieuwe onafhankelijke staten zoals Litouwen, Estland en Bosnië valutabord-achtige systemen geïmplementeerd (lokale valuta zijn verankerd aan de euro). Argentinië had een valutabord-achtig systeem (verankerd aan de Amerikaanse dollar) tot 2002, en veel Caribische staten hebben tot op heden dit soort systemen gebruikt.

Hong Kong, misschien wel het bekendste land waarvan de economie een valutabord in dienst heeft, ondervond een financiële crisis in 1997/1998 toen speculatie de rente deed stijgen en de waarde van de Hong Kong-dollar daalde. Gezien wat we nu weten over valutaborden, is het echter moeilijk voor te stellen hoe en waarom de Hongkongse dollar onderworpen zou kunnen worden aan speculatie: de valuta is verankerd tegen een vaste wisselkoers, met ten minste 100% van de geldbasis van de valuta gedekt door externe reserves (in dit geval waren er externe reserves gelijk aan driemaal de M0). De wisselkoers werd vastgesteld op HKD 7, 80 tot USD 1, 00. Analisten beweren echter dat, omdat het valutabord zich overgeeft aan onorthodox gedrag en maatregelen begon te nemen om het monetaire beleid te beïnvloeden en te sturen, beleggers begonnen te speculeren of de Hong Kong Monetary Authority inderdaad haar reserves zou gebruiken, indien nodig geacht. De perceptie dat het valutabord niet langer op een orthodoxe manier zou functioneren, en de bereidheid van het valutabord - in tegenstelling tot zijn vermogen - om de pin van de lokale valuta te verdedigen, waren voldoende om de HK-dollar onder druk te zetten en te laten tuimelen. Toen de economische rol van de HKMA minder gezaghebbend begon te lijken, verloor het valutabord de geloofwaardigheid, waardoor de Hongkongse economie een klap kreeg en de bevoegdheden van haar monetaire autoriteit opnieuw moest evalueren. (Meer informatie over eerdere bankcrises in From Booms To Bailouts: The Banking Crisis of the 1980s .)

Het komt neer op

En dus, welk systeem is beter: het currency board of de centrale bank? Er zijn geen eenvoudige voorbeelden die deze vraag kunnen beantwoorden. In de praktijk verdienen elementen van elk systeem, hoe subtiel ook, erkenning. Elke monetaire autoriteit heeft geloofwaardigheid nodig om te kunnen functioneren. Zodra beleggers het vertrouwen in het systeem beginnen te verliezen, is het systeem - of het nu een valutabord, een centrale bank of zelfs een klein beetje van beide is - mislukt.