Inzicht in aanbodzijde-economie

Supply-side economie is bij sommigen beter bekend als "Reaganomics" of het "trickle-down" -beleid van 40e Amerikaanse president Ronald Reagan. Hij maakte het controversiële idee populair dat grotere belastingverlagingen voor investeerders en ondernemers prikkels geven om te sparen en te beleggen, en economische voordelen opleveren die naar de totale economie druppelen. In dit artikel geven we een samenvatting van de basistheorie achter economie aan de aanbodzijde.

Net als de meeste economische theorieën probeert de aanbodzijde-economie zowel macro-economische fenomenen te verklaren als - op basis van deze verklaringen - beleidsvoorschriften aan te bieden voor stabiele economische groei. Over het algemeen kent de aanbodzijde-theorie drie pijlers: belastingbeleid, regelgevingsbeleid en monetair beleid.

Het enige idee achter alle drie pijlers is echter dat productie (dwz het "aanbod" van goederen en diensten) het belangrijkst is bij het bepalen van de economische groei. De aanbodzijde-theorie wordt doorgaans in schril contrast geplaatst met de Keynesiaanse theorie, die onder andere het idee omvat dat de vraag kan wankelen, dus als een achterblijvende consumentenvraag de economie in een recessie sleept, moet de overheid ingrijpen met fiscale en monetaire stimuli.

Dit is het enige grote onderscheid: een pure Keynesiaan gelooft dat consumenten en hun vraag naar goederen en diensten belangrijke economische factoren zijn, terwijl een aanbodsider van mening is dat producenten en hun bereidheid om goederen en diensten te creëren het tempo van economische groei bepalen.

Inzicht in aanbodzijde-economie

Het argument dat aanbod zijn eigen vraag creëert

In de economie bekijken we de vraag- en aanbodcurves. De onderstaande grafiek illustreert een vereenvoudigd macro-economisch evenwicht: geaggregeerde vraag en geaggregeerd aanbod kruisen elkaar om de algehele output en prijsniveaus te bepalen. (In dit voorbeeld kan de output bruto binnenlands product zijn en kan het prijsniveau de consumentenprijsindex zijn.)

De onderstaande grafiek illustreert het uitgangspunt aan de aanbodzijde: een toename van het aanbod (dwz de productie van goederen en diensten) zal de productie verhogen en de prijzen verlagen.

De aanbodzijde gaat eigenlijk verder en beweert dat de vraag grotendeels irrelevant is. Het zegt dat overproductie en onderproductie geen duurzame fenomenen zijn. Aanbieders zeggen dat wanneer bedrijven tijdelijk "overproduceren", overtollige inventaris wordt gecreëerd, de prijzen vervolgens zullen dalen en consumenten hun aankopen zullen verhogen om het overtollige aanbod te compenseren.

Dit komt in wezen neer op het geloof in een verticale (of bijna verticale) aanbodcurve, zoals weergegeven in de onderstaande tabel.

In de onderstaande grafiek illustreren we de impact van een toename van de vraag: de prijzen stijgen, maar de output verandert niet veel.

Onder een dergelijke dynamiek - waar het aanbod verticaal is - is het enige dat de productie verhoogt (en dus economische groei) een verhoogde productie van het aanbod van goederen en diensten, zoals hieronder geïllustreerd:

Supply-side theorie
Alleen een toename van het aanbod (productie) verhoogt de output

Drie pijlers

De drie pijlers aan de aanbodzijde volgen uit dit uitgangspunt. Wat betreft het belastingbeleid pleiten aanbodsiders voor lagere marginale belastingtarieven. Wat betreft een lagere marginale inkomstenbelasting, geloven aanbodsiders dat lagere tarieven werknemers ertoe zullen aanzetten werk te verkiezen boven vrije tijd (tegen de marge). Met betrekking tot lagere vermogenswinstbelasting zijn zij van mening dat lagere tarieven beleggers ertoe aanzetten productief kapitaal in te zetten. Tegen bepaalde tarieven zou een aanbodsider zelfs beweren dat de overheid de totale belastinginkomsten niet zou verliezen omdat lagere tarieven meer dan gecompenseerd zouden worden door een hogere belastinginkomstenbasis - vanwege meer werkgelegenheid en productiviteit.

Wat betreft het regelgevingsbeleid, hebben aanbodsiders de neiging zich te verenigen met traditionele politieke conservatieven - degenen die liever een kleinere overheid en minder interventie op de vrije markt hebben. Dit is logisch omdat aanbodsiders - hoewel ze misschien erkennen dat de overheid tijdelijk kan helpen door aankopen te doen - niet denken dat deze geïnduceerde vraag een recessie kan redden of een duurzame invloed op de groei kan hebben.

De derde pijler, het monetaire beleid, is vooral controversieel. Met het monetaire beleid verwijzen we naar het vermogen van de Federal Reserve om de hoeveelheid in omloop zijnde dollars te verhogen of te verlagen (dwz wanneer meer dollars meer aankopen door consumenten betekenen, waardoor liquiditeit ontstaat). Een Keynesiaan heeft de neiging te denken dat monetair beleid een belangrijk instrument is om de economie aan te passen en om te gaan met zakelijke cycli, terwijl een aanbodzijde niet denkt dat monetair beleid economische waarde kan creëren.

Hoewel beide het erover eens zijn dat de regering een drukpers heeft, gelooft de Keynesiaan dat deze drukpers kan helpen economische problemen op te lossen. Maar de aanbodsider denkt dat de overheid (of de Fed) waarschijnlijk alleen problemen zal veroorzaken met haar drukpers door ofwel (a) te veel inflatoire liquiditeit te creëren met expansief monetair beleid, of (b) niet voldoende "de wielen te smeren" van handel met voldoende liquiditeit als gevolg van een strak monetair beleid. Een strikte leverancier is daarom bezorgd dat de Fed per ongeluk de groei kan belemmeren.

Wat heeft goud ermee te maken ">

Aangezien aanbodsiders het monetaire beleid niet beschouwen als een instrument dat economische waarde kan creëren, maar eerder een te beheersen variabele, pleiten zij voor een stabiel monetair beleid of een beleid van zachte inflatie gekoppeld aan economische groei - bijvoorbeeld 3-4% groei van de geldhoeveelheid per jaar. Dit principe is de sleutel om te begrijpen waarom aanbodsiders vaak pleiten voor een terugkeer naar de gouden standaard, wat op het eerste gezicht misschien vreemd lijkt (en de meeste economen beschouwen dit aspect waarschijnlijk als dubieus). Het idee is niet dat goud bijzonder speciaal is, maar eerder dat goud de meest voor de hand liggende kandidaat is als een stabiele 'waardeopslag'. Supply-siders beweren dat als de VS de dollar aan goud zou koppelen, de valuta stabieler zou zijn en minder verstorende resultaten het gevolg zouden zijn van valutaschommelingen.

Als beleggingsthema zeggen theoretici aan de aanbodzijde dat de prijs van goud - omdat het een relatief stabiele waardeopslag is - beleggers een "leidende indicator" of signaal geeft voor de koers van de dollar. Goud wordt inderdaad meestal gezien als een inflatiehedge. En hoewel het historische record nauwelijks perfect is, heeft goud vaak vroege signalen over de dollar gegeven. In de onderstaande grafiek vergelijken we de inflatie op jaarbasis in de Verenigde Staten (de stijging van jaar tot jaar in de consumentenprijsindex) met de hoog-laag-gemiddelde prijs van goud. Een interessant voorbeeld is 1997-1998 toen goud begon te dalen voor deflatoire druk (lagere CPI-groei) in 1998.

Het komt neer op

Supply-side economie heeft een kleurrijke geschiedenis. Sommige economen zien aanbodzijde als een nuttige theorie. Andere economen zijn het zo volkomen oneens met de theorie dat ze het afdoen als niets bijzonders nieuw of controversieel als een geactualiseerde kijk op de klassieke economie. Op basis van de drie hierboven besproken pijlers, kunt u zien hoe de aanbodzijde niet kan worden gescheiden van de politieke gebieden, omdat dit een verminderde rol voor de overheid en een minder progressief belastingbeleid impliceert.