Vakbonden: helpen of kwetsen ze werknemers?

Werkgevers en werknemers lijken werkgelegenheid vanuit heel verschillende perspectieven te benaderen. Dus hoe kunnen de twee partijen een akkoord bereiken? Het antwoord ligt in vakbonden. Vakbonden spelen al eeuwen een rol in de dialoog tussen werknemers en werkgevers, maar in de laatste decennia zijn veel aspecten van de bedrijfsomgeving veranderd. Met dit in gedachten is het belangrijk om te begrijpen hoe vakbonden in de huidige zakelijke omgeving passen en welke rol vakbonden spelen in de moderne economie.

Wat zijn vakbonden?

Vakbonden zijn organisaties die onderhandelen met bedrijven, bedrijven en andere organisaties namens vakbondsleden. Er zijn vakbonden, die werknemers vertegenwoordigen die een bepaald soort werk verrichten, en industriële vakbonden, die werknemers in een bepaalde industrie vertegenwoordigen. De Amerikaanse Federatie van Labour-Congress of Industrial Organisations (AFL-CIO) is een vakbond, terwijl de United Auto Workers (UAW) een industriële unie is.

Wat doen vakbonden?

Sinds de industriële revolutie worden vakbonden vaak gecrediteerd voor het waarborgen van verbeteringen in arbeidsomstandigheden en lonen. Veel vakbonden werden gevormd in productie- en grondstofbedrijven, bedrijven die actief zijn in staalfabrieken, textielfabrieken en mijnen. In de loop van de tijd hebben vakbonden zich echter verspreid naar andere industrieën. Vakbonden worden vaak geassocieerd met de "oude economie": bedrijven die actief zijn in sterk gereguleerde omgevingen. Tegenwoordig wordt een groot deel van het lidmaatschap gevonden in transport, nutsbedrijven en de overheid. (Meer informatie over de economische geschiedenis vindt u in: Een verkenning van de ontwikkeling van de markt .)

Het aantal vakbondsleden en de diepte waarop vakbonden de economie binnendringen, verschilt van land tot land. Sommige regeringen blokkeren of reguleren de vorming van een vakbond agressief, en anderen hebben hun economie gericht op industrieën waar vakbonden niet traditioneel hebben deelgenomen.

Deregulering van de industrie, toegenomen concurrentie en arbeidsmobiliteit hebben het moeilijker gemaakt voor traditionele vakbonden om te opereren. In de afgelopen decennia hebben vakbonden een beperkte groei doorgemaakt als gevolg van een verschuiving van "oude economie" -industrieën, waarbij vaak productiebedrijven en grote bedrijven betrokken waren, naar kleinere en middelgrote bedrijven buiten productiebedrijven. In het recente verleden hebben potentiële vakbondsleden zich verspreid naar een groter aantal bedrijven. Dit maakt collectief onderhandelen een gecompliceerdere taak, omdat vakbondsleiders moeten samenwerken met een groter aantal managers en het vaak moeilijker hebben om werknemers te organiseren.

De evolutie van de moderne arbeider heeft ook de rol van vakbonden veranderd. De traditionele focus van vakbondsleiders is het vertegenwoordigen van werknemers bij het onderhandelen met managers, maar wanneer ontwikkelde economieën niet langer afhankelijk zijn van productie, vervaagt de lijn tussen manager en werknemer. Ook zorgen automatisering, computers en verhoogde productiviteit van de werknemers ervoor dat minder werknemers nodig zijn om hetzelfde werk te doen.

Welke invloed hebben vakbonden op de arbeidsomgeving?

De kracht van vakbonden berust in hun twee belangrijkste invloedstools: beperking van het arbeidsaanbod en toenemende vraag naar arbeid. Sommige economen vergelijken ze met kartels. Via collectieve onderhandelingen onderhandelen vakbonden over het loon dat werkgevers zullen betalen. Vakbonden vragen om een ​​hoger loon dan het evenwichtsloon (te vinden op het snijvlak van het arbeidsaanbod en de vraag naar arbeid), maar dit kan de uren verlagen die door werkgevers worden gevraagd. Aangezien een hoger loonniveau neerkomt op minder werk per dollar, hebben vakbonden vaak problemen bij het onderhandelen over hogere lonen en zullen ze zich in plaats daarvan vaak richten op het vergroten van de vraag naar arbeid. Vakbonden kunnen verschillende technieken gebruiken om de vraag naar arbeid en dus naar lonen te verhogen. Vakbonden kunnen en doen de volgende technieken:

• Streven naar minimumloonstijgingen. Minimumloon verhoogt de arbeidskosten voor werkgevers die laaggeschoolde werknemers gebruiken. Dit verkleint de kloof tussen het loon van laaggeschoolde en hooggeschoolde werknemers; hoogopgeleide werknemers worden vaker vertegenwoordigd door een vakbond.
• Verhoog de marginale productiviteit van zijn werknemers. Dit wordt vaak gedaan door middel van training.
• Ondersteun beperkingen op ingevoerde goederen door middel van quota en tarieven. Dit verhoogt de vraag naar binnenlandse productie en daarmee naar binnenlandse arbeid.
• Lobbyen voor strengere immigratieregels. Dit beperkt de groei van het arbeidsaanbod, vooral van laaggeschoolde werknemers uit het buitenland. Vergelijkbaar met het effect van verhogingen van het minimumloon, verhoogt een beperking van het aanbod van laaggeschoolde werknemers hun loon. Dit maakt hooggeschoolde arbeiders aantrekkelijker.

Vakbonden hebben een unieke juridische positie, en in zekere zin werken ze als een monopolie omdat ze immuun zijn voor antitrustwetten. Omdat vakbonden het arbeidsaanbod van een bepaald bedrijf of bedrijfstak controleren of er veel invloed op kunnen uitoefenen, kunnen vakbonden werknemers van buiten de vakbond beperken om het loon te drukken. Ze kunnen dit doen omdat wettelijke richtlijnen een bepaald niveau van bescherming bieden aan vakbondsactiviteiten.

Wat kunnen vakbonden doen tijdens onderhandelingen?

Wanneer vakbonden de lonen van vakbondsleden willen verhogen of andere concessies willen vragen aan werkgevers, kunnen ze dat doen via collectieve onderhandelingen. Collectieve onderhandelingen zijn een proces waarbij werknemers (via een vakbond) en werkgevers elkaar ontmoeten om de werkomgeving te bespreken. Vakbonden zullen hun argument voor een bepaalde kwestie presenteren, en werkgevers moeten beslissen of ze de eisen van de werknemers toegeven of tegenargumenten indienen. De term "onderhandelen" kan misleidend zijn, omdat het doet denken aan twee mensen die onderhandelen over een rommelmarkt. In werkelijkheid is het doel van de vakbond in collectieve onderhandelingen om de status van de werknemer te verbeteren en tegelijkertijd de werkgever in bedrijf te houden. De onderhandelingsrelatie is continu, in plaats van slechts een eenmalige affaire.

Als vakbonden niet in staat zijn om te onderhandelen of niet tevreden zijn met de resultaten van collectieve onderhandelingen, kunnen ze een werkonderbreking of staking in gang zetten. Het bedreigen van een staking kan even voordelig zijn als daadwerkelijk staken, op voorwaarde dat de mogelijkheid van een staking door werkgevers haalbaar wordt geacht. De effectiviteit van een daadwerkelijke staking hangt af van of de werkstilstand werkgevers kan dwingen toe te geven aan eisen. Dit is niet altijd het geval, zoals in 1984 toen de National Union of Mineworkers, een in het Verenigd Koninkrijk gevestigde vakbond, een staking beval die na een jaar geen concessies opleverde en werd afgeblazen.

Werken vakbonden?

Of vakbonden de arbeidsmarkt positief of negatief beïnvloeden, hangt af van wie je het vraagt. Vakbonden zeggen dat ze helpen bij het verhogen van de lonen, het verbeteren van de arbeidsomstandigheden en het creëren van prikkels voor werknemers om permanente bijscholing te leren. Unielonen zijn over het algemeen hoger dan niet-uniale lonen wereldwijd. Volgens een studie uit 2013, door het Bureau of Labor Statistics, "lonen voor werknemers in de particuliere sector gemiddeld $ 18, 36 per uur, terwijl die voor niet-particuliere werknemers in de industrie gemiddeld $ 14, 81 per uur." Ook bleek uit de studie dat vakbondswerkers meer toegang hebben tot werknemersvoordelen dan niet-vakbondswerkers.

Critici bestrijden de claims van de vakbonden door te wijzen op veranderingen in de productiviteit en een concurrerende arbeidsmarkt als een van de belangrijkste redenen voor loonaanpassingen.

Als het arbeidsaanbod sneller toeneemt dan de arbeidsvraag, zal er een overvloed aan beschikbare werknemers zijn, wat de lonen kan drukken (volgens de wet van vraag en aanbod). Vakbonden kunnen mogelijk voorkomen dat werkgevers banen elimineren door de dreiging van een staking of staking, waardoor de productie wordt stilgelegd, maar deze techniek werkt niet noodzakelijkerwijs. Arbeid is, net als elke andere productiefactor, een kost die werkgevers in rekening brengen bij het produceren van goederen en diensten. Als werkgevers hogere lonen betalen dan hun concurrenten, zullen ze eindigen met duurdere producten, die minder waarschijnlijk door consumenten worden gekocht.

Verhogingen van vakbondslonen kunnen ten koste gaan van niet-vakbondswerkers, die niet hetzelfde niveau van vertegenwoordiging bij het management hebben. Zodra een vakbond door de regering is geratificeerd, wordt het beschouwd als een vertegenwoordiger van de werknemers, ongeacht of alle werknemers daadwerkelijk deel uitmaken van de vakbond. Bovendien kunnen vakbonden, als voorwaarde voor de tewerkstelling, vakbondsrechten aftrekken van loonstrookjes van werknemers zonder voorafgaande toestemming.

Of vakbonden een primaire oorzaak waren van een daling van de vraag naar arbeidskrachten door industrieën in de "oude economie" staat ter discussie. Hoewel vakbonden de lonen naar boven hebben gedwongen in vergelijking met niet-vakbondsleden, heeft dit niet noodzakelijkerwijs tot gevolg gehad dat deze industrieën minder werknemers in dienst hadden. In de Verenigde Staten zijn de "oude economie" -industrieën een aantal jaren achteruitgegaan naarmate de economie zich verplaatst van de zware industrie. (Zie de Economics Basics Tutorial voor meer informatie over economische termen en theorieën.)

Het komt neer op

Vakbonden hebben ongetwijfeld hun stempel gedrukt op de economie en blijven belangrijke krachten die de zakelijke en politieke omgeving bepalen. Ze bestaan ​​in een breed scala van industrieën, van zware productie tot de overheid, en helpen werknemers bij het verkrijgen van betere lonen en arbeidsomstandigheden.