Wat meet de standaarddeviatie in een portfolio?

Standaarddeviatie is een wiskundige meting van de gemiddelde variantie. Het is een prominente functie in statistieken, economie, boekhouding en financiën. Voor een gegeven gegevensset meet de standaardafwijking hoe gespreide getallen van een gemiddelde waarde zijn. De standaarddeviatie kan worden berekend door de vierkantswortel van de variantie te nemen, die zelf het gemiddelde is van de kwadratenverschillen van het gemiddelde.

Als het gaat om beleggen in beleggingsfondsen of hedgefondsen, kijken analisten meer naar standaarddeviatie dan elke andere risicometing. Door de standaarddeviatie van het jaarlijkse rendement van een portefeuille te nemen, kunnen analisten de consistentie waarmee rendementen worden gegenereerd beter meten. Beleggingsfondsen met een lange staat van dienst met consistente rendementen vertonen een lage standaarddeviatie. Op groei gerichte of opkomende marktfondsen zullen echter waarschijnlijk meer volatiliteit zien en een hogere standaarddeviatie hebben. Ze dragen daarom ook meer risico.

De consistentie van standaarddeviatie

Een van de redenen voor de wijdverbreide populariteit van standaardafwijkingsmetingen is hun consistentie. Niet alleen betekent één standaardafwijking van het gemiddelde hetzelfde, of u het nu gaat over het bruto binnenlands product (BBP), de opbrengst van gewassen of de lengte van honden, het wordt altijd berekend in dezelfde eenheden als de gegevensset. U hoeft nooit een extra meeteenheid uit de formule te interpreteren.

Stel bijvoorbeeld dat een beleggingsfonds de volgende jaarlijkse rendementen behaalt over een periode van vijf jaar: 4 procent, 6 procent, 8, 5 procent, 2 procent en 4 procent. De gemiddelde waarde of gemiddelde is 4, 9 procent. De standaarddeviatie is 2, 46 procent, wat betekent dat elke individuele jaarwaarde gemiddeld 2, 46 procent verwijderd is van het gemiddelde. Elke waarde wordt uitgedrukt in een percentage en nu is de relatieve volatiliteit gemakkelijker te vergelijken tussen vergelijkbare beleggingsfondsen.

Vanwege de consistente wiskundige eigenschappen ligt 68 procent van de waarden in elke gegevensset binnen één standaarddeviatie van het gemiddelde en 95 procent ligt binnen twee standaarddeviaties van het gemiddelde. Als alternatief kunt u met 95 procent zekerheid schatten dat het jaarlijkse rendement niet groter is dan het bereik dat wordt gecreëerd binnen twee standaarddeviaties van het gemiddelde.

Bollinger Bands

Bij beleggen worden standaardafwijkingen voornamelijk gebruikt onder het mom van Bollinger-bands. Bollinger-bands, ontwikkeld door John Bollinger in de jaren 1980, zijn een reeks lijnen die kunnen helpen trends in een bepaalde beveiliging te identificeren. Centraal staat het exponentieel voortschrijdend gemiddelde (EMA), dat de gemiddelde prijs van het effect over een vastgesteld tijdsbestek weergeeft. Aan weerszijden van deze lijn staan ​​banden die een tot drie standaarddeviaties van het gemiddelde afstellen. Deze buitenbanden oscilleren met het voortschrijdend gemiddelde volgens veranderende prijsactie.

Naast tal van andere nuttige toepassingen worden Bollinger-banden gebruikt als een indicator voor marktvolatiliteit. Wanneer een beveiliging een periode van grote volatiliteit heeft meegemaakt, zijn de banden vrij breed. Naarmate de volatiliteit afneemt, worden de banden smaller en liggen ze dichter bij de EMA. Zelfs de meest bereikgebonden grafieken ervaren van tijd tot tijd korte schommelingen van de volatiliteit, bijvoorbeeld na winstrapporten of productreleases. In deze kaarten borrelen normaal gesproken smalle Bollinger-banden plotseling op om de piek in activiteit op te vangen. Zodra de dingen weer tot rust komen, worden de banden smaller. Omdat veel beleggingstechnieken afhankelijk zijn van veranderende trends, kan het bijzonder nuttig zijn om in één oogopslag zeer volatiele aandelen te identificeren.

Andere gegevens om te overwegen

Hoewel belangrijk, moeten standaardafwijkingen niet worden beschouwd als een uiteindelijke meting van de waarde van een individuele investering of een portefeuille. Bijvoorbeeld, een beleggingsfonds dat elk jaar tussen de 5 en 7 procent rendement heeft, heeft een lagere standaarddeviatie dan een concurrerend fonds dat elk jaar tussen de 6 procent en 16 procent retourneert, maar het is duidelijk een inferieure keuze met alle andere dingen gelijk .

Het is belangrijk op te merken dat standaardafwijking alleen de spreiding van het jaarlijkse rendement voor een beleggingsfonds laat zien, wat niet noodzakelijkerwijs toekomstige consistentie met deze meting impliceert. Economische factoren zoals rentewijzigingen kunnen altijd de prestaties van een beleggingsfonds beïnvloeden. Bij de beoordeling van het risico verbonden aan een beleggingsfonds is standaardafwijking geen op zichzelf staand antwoord. Standaarddeviatie toont bijvoorbeeld alleen consistentie of inconsistentie van het rendement, maar laat niet zien hoe goed het fonds presteert ten opzichte van zijn benchmark, die wordt gemeten als bèta.

Een andere potentiële zwakte van het vertrouwen op standaarddeviatie om het risico voor een portefeuille te meten, is dat deze uitgaat van een klokvormige verdeling van gegevenswaarden. Dit betekent dat de vergelijking aangeeft dat dezelfde waarschijnlijkheid bestaat voor het behalen van waarden boven het gemiddelde of onder het gemiddelde. Veel portefeuilles vertonen deze neiging niet, en hedgefondsen zijn vooral scheef in de ene of de andere richting.

Hoe meer effecten in een portefeuille worden gehouden, en hoe gevarieerder de verschillende soorten effecten, des te waarschijnlijker is de standaarddeviatie niet geschikt. Evenals bij elk statistisch model zijn grote gegevenssets betrouwbaarder dan kleine gegevenssets. Het gemiddelde van 4, 9 procent en de standaarddeviatie van 2, 46 procent in het bovenstaande voorbeeld zijn niet zo betrouwbaar als dezelfde waarden geproduceerd uit 50 verschillende berekeningen in plaats van vijf.

(Zie voor gerelateerde informatie: Wat is het verschil tussen standaardafwijking en gemiddelde afwijking? )