Welke factoren worden in aanmerking genomen om het kredietrisico te kwantificeren?

De kwantificering van kredietrisico, waarbij meetbare en vergelijkbare cijfers worden toegekend aan de kans op wanbetaling of spreadrisico, is een belangrijke grens in de moderne financiën. De factoren die het kredietrisico beïnvloeden variëren van lenerspecifieke criteria, zoals schuldratio's, tot marktbrede overwegingen zoals economische groei. Het idee is dat verplichtingen objectief kunnen worden gewaardeerd en voorspeld om te helpen beschermen tegen financieel verlies.

Er zijn verschillende belangrijke variabelen waarmee rekening moet worden gehouden: de financiële gezondheid van de kredietnemer; de ernst van de gevolgen van een wanbetaling voor de kredietnemer en de schuldeiser; de omvang van de kredietverlenging; historische trends in standaardtarieven; en verschillende macro-economische overwegingen. Van alle mogelijke factoren worden er consistent drie geïdentificeerd die een sterkere correlatieve relatie hebben met het kredietrisico.

Waarschijnlijkheid van standaard

De waarschijnlijkheid van wanbetaling, soms afgekort als POD of PD, drukt de waarschijnlijkheid uit dat de kredietnemer het financiële vermogen om geplande schuldbetalingen te verrichten niet zal handhaven. Voor individuele kredietnemers wordt de kans op wanbetaling het meest weergegeven als een combinatie van twee factoren: de schuld / batenverhouding en de kredietscore. Ratingbureaus schatten de kans op wanbetaling voor entiteiten die schuldinstrumenten uitgeven, zoals bedrijfsobligaties. Over het algemeen komen hogere POD's overeen met hogere rentetarieven en hogere vereiste aanbetalingen op een lening. Leners kunnen helpen bij het delen van het wanbetalingsrisico door onderpand te verpanden tegen een lening.

Verlies standaard gegeven

Stel je voor twee leners met identieke credit scores en identieke schuld / inkomen ratio's. De eerste sluit een lening van $ 5.000 en de tweede sluit een lening van $ 500.000. Zelfs als de tweede persoon 100 keer het inkomen van de eerste heeft, vormt zijn of haar lening een groter risico. Dit komt omdat de geldschieter veel meer geld verliest in geval van wanbetaling op een lening van $ 500.000. Dit principe ligt ten grondslag aan de verlies gegeven default, of LGD, factor bij het kwantificeren van risico.

Verlies bij wanbetaling lijkt een eenvoudig concept, maar er is eigenlijk geen universeel geaccepteerde methode om LGD te berekenen. De meeste geldschieters berekenen LGD niet voor elke afzonderlijke lening; in plaats daarvan beoordelen ze een volledige portefeuille van leningen en schatten ze de totale blootstelling aan verlies. Verschillende factoren kunnen LGD beïnvloeden, waaronder elk onderpand op de lening en de juridische mogelijkheid om de in gebreke gebleven fondsen na een faillissementsprocedure te vervolgen.

Standaard belichting

Vergelijkbaar in concept met LGD, blootstelling standaard of EAD, is een beoordeling van de totale verliesblootstelling waaraan een geldgever op enig moment wordt blootgesteld. Hoewel EAD bijna altijd wordt gebruikt in verwijzing naar een financiële instelling, is de totale blootstelling een belangrijk concept voor elke persoon of entiteit met uitgebreid krediet. De formule voor EAD wordt normaal berekend door elke kredietverplichting te vermenigvuldigen met een bepaald percentage, aangepast voor specifieke details van elke verplichting.