Wat is de gouden standaard?

De gouden standaard is een monetair systeem waarbij de valuta of het papiergeld van een land een waarde heeft die rechtstreeks gekoppeld is aan goud. Met de goudstandaard kwamen landen overeen papiergeld om te zetten in een vaste hoeveelheid goud. Een land dat de goudstandaard gebruikt, stelt een vaste prijs voor goud vast en koopt en verkoopt goud tegen die prijs. Die vaste prijs wordt gebruikt om de waarde van de valuta te bepalen. Als de VS bijvoorbeeld de prijs van goud op $ 500 per ounce stelt, zou de waarde van de dollar 1 / 500ste van een ounce goud zijn.

De gouden standaard wordt momenteel door geen enkele overheid gebruikt. Groot-Brittannië stopte met het gebruik van de gouden standaard in 1931 en de VS volgden in 1933 en verlieten de overblijfselen van het systeem in 1971. De gouden standaard werd volledig vervangen door fiat-geld, een term om valuta te beschrijven die wordt gebruikt vanwege een overheidsorder, of fiat, dat de valuta moet worden geaccepteerd als betaalmiddel. In de VS is de dollar bijvoorbeeld fiat-geld, en voor Nigeria is het de naira.

De aantrekkingskracht van een gouden standaard is dat deze de controle op de uitgifte van geld uit handen van onvolmaakte mensen arresteert. Met de fysieke hoeveelheid goud die als limiet voor die uitgifte fungeert, kan een samenleving een eenvoudige regel volgen om het kwaad van inflatie te voorkomen. Het doel van het monetaire beleid is niet alleen om inflatie te voorkomen, maar ook om deflatie en om een ​​stabiel monetair klimaat te bevorderen waarin volledige werkgelegenheid kan worden bereikt. Een korte geschiedenis van de Amerikaanse goudstandaard is voldoende om aan te tonen dat wanneer een dergelijke eenvoudige regel wordt aangenomen, inflatie kan worden vermeden, maar strikte naleving van die regel kan economische instabiliteit veroorzaken, zo niet politieke onrust.

Waar een $ 10 miljoen munt kopen

Gouden standaardsysteem versus Fiat-systeem

Zoals de naam suggereert, verwijst de term gouden standaard naar een monetair systeem waarin de waarde van valuta is gebaseerd op goud. Een fiat-systeem is daarentegen een monetair systeem waarin de waarde van valuta niet is gebaseerd op fysieke goederen, maar in plaats daarvan dynamisch mag fluctueren ten opzichte van andere valuta's op de valutamarkten. De term "fiat" is afgeleid van het Latijnse "fieri", wat een willekeurige handeling of decreet betekent. In overeenstemming met deze etymologie is de waarde van fiat-valuta's uiteindelijk gebaseerd op het feit dat ze worden gedefinieerd als wettig betaalmiddel bij besluit van de overheid.

In de decennia voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog werd internationale handel gevoerd op basis van wat bekend is geworden als de klassieke gouden standaard. In dit systeem werd de handel tussen landen geregeld met fysiek goud. Naties met handelsoverschotten verzamelden goud als betaling voor hun export. Omgekeerd zagen landen met handelstekorten hun goudreserves dalen, omdat goud uit die landen stroomde als betaling voor hun invoer.

De gouden standaard: een geschiedenis

'We hebben goud omdat we regeringen niet kunnen vertrouwen', zei president Herbert Hoover in 1933 beroemd in zijn verklaring aan Franklin D. Roosevelt. Deze verklaring voorzag in een van de meest draconische gebeurtenissen in de financiële geschiedenis van de VS: de Emergency Banking Act, die alle Amerikanen dwong hun gouden munten, edelmetaal en certificaten in Amerikaanse dollars om te zetten. Hoewel de wetgeving met succes de uitstroom van goud tijdens de Grote Depressie stopte, veranderde het de overtuiging van gouden insecten niet, mensen die voor altijd vertrouwen hebben in de stabiliteit van goud als bron van rijkdom.

Goud heeft een geschiedenis zoals die van geen enkele andere activaklasse omdat het een unieke invloed heeft op zijn eigen vraag en aanbod. Gouden insecten houden nog steeds vast aan een verleden toen goud koning was, maar het verleden van goud omvat ook een val die moet worden begrepen om de toekomst goed te kunnen beoordelen.

Een gouden standaard liefdesaffaire die 5000 jaar duurt

Al 5000 jaar lang heeft de combinatie van glans, smeedbaarheid, dichtheid en schaarste de mensheid betoverd als geen ander metaal. Volgens het boek The Power of Gold: The History of Obsession van Peter Bernstein is goud zo dicht dat een ton ervan in een kubieke voet kan worden verpakt.

Aan het begin van deze obsessie werd goud uitsluitend gebruikt voor aanbidding, aangetoond door een reis naar een van de oude heilige plaatsen ter wereld. Tegenwoordig is het meest populaire gebruik van goud bij de productie van sieraden.

Rond 700 voor Christus werd goud voor het eerst in munten verwerkt, waardoor de bruikbaarheid als monetaire eenheid werd verbeterd. Voordien moest goud worden gewogen en gecontroleerd op zuiverheid bij het regelen van transacties.

Gouden munten waren geen perfecte oplossing, omdat het eeuwenlang gebruikelijk was om deze ietwat onregelmatige munten te knippen om voldoende goud te verzamelen dat tot goud kon worden gesmolten. In 1696 introduceerde de Great Recoinage in Engeland een technologie die de productie van munten automatiseerde en een einde maakte aan het knippen.

Omdat het niet altijd kon vertrouwen op extra voorraden van de aarde, breidde het aanbod van goud zich alleen uit door deflatie, handel, plundering of vernedering.

De ontdekking van Amerika in de 15e eeuw bracht de eerste grote goudkoorts. Spanje's plundering van schatten uit de Nieuwe Wereld verhoogde de goudvoorraad van Europa met vijf keer in de 16e eeuw. De daaropvolgende goudkoorts vond plaats in Amerika, Australië en Zuid-Afrika in de 19e eeuw.

Europa's introductie van papiergeld vond plaats in de 16e eeuw, met het gebruik van schuldinstrumenten uitgegeven door private partijen. Terwijl gouden munten en edelmetaal het monetaire stelsel van Europa bleven domineren, begon het pas in de 18e eeuw te domineren. De strijd tussen papiergeld en goud zou uiteindelijk leiden tot de invoering van een gouden standaard.

The Rise of the Gold Standard

De gouden standaard is een monetair systeem waarin papiergeld vrij converteerbaar is in een vaste hoeveelheid goud. Met andere woorden, in zo'n monetair systeem steunt goud de waarde van geld. Tussen 1696 en 1812 begon de ontwikkeling en formalisering van de gouden standaard toen de introductie van papiergeld voor problemen zorgde.

De Amerikaanse grondwet in 1789 gaf het Congres het enige recht om geld te munten en de macht om de waarde ervan te reguleren. Het creëren van een verenigde nationale valuta maakte de standaardisatie mogelijk van een monetair systeem dat tot dan bestond uit circulerende buitenlandse munten, meestal zilver.

Met zilver in grotere overvloed ten opzichte van goud, werd in 1792 een bimetaalnorm aangenomen. Terwijl de officieel aangenomen zilver-tot-goud pariteitsverhouding van 15: 1 nauwkeurig de marktratio weerspiegelde in die tijd, daalde de waarde van zilver na 1793 gestaag, goud uit circulatie duwen, volgens de wet van Gresham.

De kwestie zou niet worden verholpen tot de Muntwet van 1834, en niet zonder sterke politieke vijandigheid. Liefhebbers van hard geld pleitten voor een verhouding die gouden munten weer in omloop zou brengen, niet noodzakelijkerwijs om zilver weg te duwen, maar om papieren bankbiljetten van kleine denominatie van de toen gehate Bank van de Verenigde Staten weg te duwen. Een verhouding van 16: 1 die overdreven overgewaardeerd goud werd vastgesteld en de situatie omkeerde, waardoor de VS op een feitelijke gouden standaard werd gezet.

Tegen 1821 werd Engeland het eerste land dat officieel een gouden standaard aannam. De dramatische toename van de wereldhandel en productie in de eeuw bracht grote ontdekkingen van goud, waardoor de gouden standaard tot ver in de volgende eeuw intact bleef. Omdat alle handelsonevenwichtigheden tussen naties met goud werden opgelost, hadden overheden een sterke stimulans om goud op te slaan voor moeilijkere tijden. Die voorraden bestaan ​​nog steeds.

De internationale gouden standaard ontstond in 1871 na de goedkeuring door Duitsland. Tegen 1900 was de meerderheid van de ontwikkelde landen gekoppeld aan de gouden standaard. Ironisch genoeg was de VS een van de laatste landen die toetraden. In feite heeft een sterke zilveren lobby voorkomen dat goud de enige monetaire standaard in de VS was gedurende de 19e eeuw.

Van 1871 tot 1914 was de gouden standaard op zijn hoogtepunt. Gedurende deze periode bestonden er bijna ideale politieke omstandigheden in de wereld. Overheden werkten heel goed samen om het systeem te laten werken, maar dit veranderde voor altijd met het uitbreken van de Grote Oorlog in 1914.

De val van de gouden standaard

Met de Eerste Wereldoorlog veranderden politieke allianties, nam de internationale schuldenlast toe en verslechterden de overheidsfinanciën. Hoewel de gouden standaard niet was opgeschort, was deze in limbo tijdens de oorlog, wat aantoonde dat hij niet in staat was zowel goede als slechte tijden door te maken. Hierdoor ontstond een gebrek aan vertrouwen in de gouden standaard die de economische moeilijkheden alleen maar verergerde. Het werd steeds duidelijker dat de wereld iets flexibeler nodig had om haar wereldeconomie op te baseren.

Tegelijkertijd bleef het verlangen om terug te keren naar de idyllische jaren van de gouden standaard sterk onder de naties. Terwijl de goudvoorraad bleef achterlopen op de groei van de wereldeconomie, werden het Britse pond en de Amerikaanse dollar de mondiale reservevaluta. Kleinere landen begonnen meer van deze valuta aan te houden in plaats van goud. Het resultaat was een sterkere consolidatie van goud in handen van enkele grote landen.

De beurscrash van 1929 was slechts een van de naoorlogse problemen in de wereld. Het pond en de Franse frank waren vreselijk verkeerd afgestemd op andere valuta; oorlogsschulden en repatriëringen onderdrukten Duitsland nog steeds; grondstofprijzen stortten in; en banken waren overbelast. Veel landen probeerden hun goudvoorraad te beschermen door rentetarieven te verhogen om beleggers te verleiden hun deposito's intact te houden in plaats van ze in goud om te zetten. Deze hogere rentetarieven maakten de zaken alleen maar erger. In 1931 werd de gouden standaard in Engeland opgeschort, waardoor alleen de VS en Frankrijk grote goudreserves hadden.

Toen, in 1934, herwaardeerde de Amerikaanse overheid goud van $ 20, 67 / oz tot $ 35, 00 / oz, waardoor het papiergeld steeg dat nodig was om een ​​ons te kopen om de economie te verbeteren. Omdat andere landen hun bestaande goudbezit konden omzetten in meer Amerikaanse dollars, vond er onmiddellijk een dramatische devaluatie van de dollar plaats. Deze hogere prijs voor goud verhoogde de conversie van goud in Amerikaanse dollars, waardoor de VS de goudmarkt effectief in het nauw konden zetten. De goudproductie steeg zo dat er in 1939 genoeg in de wereld was om alle in omloop zijnde wereldwijde valuta te vervangen.

Toen de Tweede Wereldoorlog ten einde liep, kwamen de leidende westerse mogendheden bijeen om de Bretton Woods-overeenkomst te ontwikkelen, die tot 1971 het kader voor de mondiale valutamarkten zou vormen. Binnen het Bretton Woods-systeem werden alle nationale valuta gewaardeerd ten opzichte van de Amerikaanse dollar, die de dominante reservevaluta werd. De dollar was op zijn beurt converteerbaar in goud tegen de vaste koers van $ 35 per ounce. Het wereldwijde financiële systeem bleef op een gouden standaard werken, zij het op een meer indirecte manier.

De overeenkomst heeft in de loop van de tijd geleid tot een interessante relatie tussen goud en de Amerikaanse dollar. Op de lange termijn betekent een dalende dollar over het algemeen stijgende goudprijzen. Op korte termijn is dit niet altijd waar, en de relatie kan op zijn best zwak zijn, zoals de volgende daggrafiek voor een jaar aantoont. Let in de onderstaande figuur op de correlatie-indicator die van een sterke negatieve correlatie naar een positieve correlatie gaat en weer terug. De correlatie is nog steeds vooringenomen in de richting van het omgekeerde (negatief op de correlatiestudie), maar als de dollar stijgt, daalt goud doorgaans.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog had de VS 75% van het monetaire goud ter wereld en was de dollar de enige valuta die nog steeds rechtstreeks door goud werd gedekt. Toen de wereld zich echter heropbouwde na de Tweede Wereldoorlog, zagen de VS zijn goudreserves gestaag dalen naarmate het geld stroomde naar door oorlog verscheurde landen en hun eigen hoge vraag naar import. De hoge inflatoire omgeving van de late jaren 1960 zoog het laatste beetje lucht uit de gouden standaard.

In 1968 stopte een goudpool, waaronder de VS en een aantal Europese landen, met de verkoop van goud op de Londense markt, waardoor de markt vrij de goudprijs kon bepalen. Van 1968 tot 1971 konden alleen centrale banken met de VS handelen voor $ 35 / oz. Door een pool van goudreserves beschikbaar te stellen, kon de marktprijs van goud in overeenstemming worden gehouden met het officiële pariteitstarief. Dit verlicht de druk op de lidstaten om hun valuta te waarderen om hun exportgestuurde groeistrategieën te handhaven.

Het toenemende concurrentievermogen van buitenlandse naties in combinatie met het monetiseren van schulden om te betalen voor sociale programma's en de oorlog in Vietnam begon echter al snel te wegen op de betalingsbalans van Amerika. Met een overschot dat in 1959 in een tekort veranderde en toenemende vrees dat buitenlandse naties hun in dollars luidende activa voor goud zouden gaan inwisselen, gaf senator John F. Kennedy in de late stadia van zijn presidentiële campagne een verklaring af dat hij, indien verkozen, niet proberen de dollar te devalueren.

De goudpool stortte in 1968 in toen de lidstaten aarzelden volledig mee te werken aan het handhaven van de marktprijs tegen de Amerikaanse goudprijs. In de daaropvolgende jaren verzilverden zowel België als Nederland dollars in goud, waarbij Duitsland en Frankrijk soortgelijke bedoelingen uitten. In augustus 1971 verzocht Groot-Brittannië om in goud te worden betaald, waardoor Nixons hand werd gedwongen en het gouden raam officieel werd gesloten. In 1976 was het officieel; de dollar zou niet langer worden gedefinieerd door goud, waarmee het einde van elke schijn van een gouden standaard wordt gemarkeerd.

In augustus 1971 verbrak Nixon de directe convertibiliteit van Amerikaanse dollars in goud. Met deze beslissing verloor de internationale valutamarkt, die sinds de inwerkingtreding van de Bretton Woods-overeenkomst steeds afhankelijker werd van de dollar, zijn formele band met goud verloren. De Amerikaanse dollar, en bij uitbreiding, het wereldwijde financiële systeem dat het effectief in stand hield, ging het tijdperk van fiatgeld in.

Het komt neer op

Hoewel goud de mensheid al 5000 jaar fascineert, is het niet altijd de basis geweest van het monetaire systeem. Een echte internationale gouden standaard bestond minder dan 50 jaar - van 1871 tot 1914 - in een tijd van wereldvrede en welvaart die samenviel met een dramatische toename van het aanbod van goud. De gouden standaard was het symptoom en niet de oorzaak van deze vrede en voorspoed.

Hoewel een mindere vorm van de gouden standaard tot 1971 bleef bestaan, was de dood ervan al eeuwen eerder begonnen met de introductie van papiergeld - een flexibeler instrument voor onze complexe financiële wereld. Tegenwoordig wordt de prijs van goud bepaald door de vraag naar het metaal, en hoewel het niet langer als standaard wordt gebruikt, heeft het nog steeds een belangrijke functie. Goud is een belangrijk financieel actief voor landen en centrale banken. Het wordt ook door de banken gebruikt als een manier om zich in te dekken tegen leningen aan hun overheid en als een indicator voor economische gezondheid.

In een vrijemarktsysteem moet goud worden gezien als een valuta zoals de euro, de yen of de Amerikaanse dollar. Goud heeft een langdurige relatie met de Amerikaanse dollar en op de lange termijn zal goud over het algemeen een omgekeerde relatie hebben. Met instabiliteit in de markt is het gebruikelijk om te horen praten over het creëren van een nieuwe gouden standaard, maar het is geen foutloos systeem. Goud als een valuta beschouwen en als zodanig verhandelen, kan de risico's verminderen in vergelijking met papieren valuta en de economie, maar er moet een besef zijn dat goud toekomstgericht is. Als je wacht tot er een ramp toeslaat, biedt het misschien geen voordeel als het al is verhuisd naar een prijs die een inzakkende economie weerspiegelt.