Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act van 2009
De Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act van 2009 is een federale wet die is ontworpen om creditcardgebruikers te beschermen tegen misbruik van kredietverstrekking door kaartuitgevers. Algemeen bekend als de CARD-wet, zijn de primaire doelen de vermindering van onverwachte vergoedingen en verbeteringen in de openbaarmaking van kosten en boetes.
De basisprincipes van Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act van 2009
Het Amerikaanse congres heeft in mei 2009 de Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act aangenomen en president Barack Obama heeft deze kort daarna ondertekend. Het werd van kracht in 2010.
Voortbordurend op de Truth in Lending Act (TILA), was de wet bedoeld om consumenten te beschermen tegen oneerlijke praktijken van creditcardmaatschappijen. Het is bedoeld om bepaalde creditcardkosten te elimineren of te verlagen, manipulatie van jongere klanten te minimaliseren en alle gebruikers meer informatie over kosten te verstrekken.
Vóór de passage van de handeling was de taal in creditcardovereenkomsten vaak nogal ondoorzichtig en letterlijk moeilijk te lezen; belangrijk in termen werden begraven in leges legaal, en de verstrekte informatie was niet consistent tussen verschillende emittenten, waardoor het voor consumenten moeilijk was om producten te vergelijken. De wet heeft de taal, voorwaarden en openbaarmaking van boetes en vergoedingen veel transparanter gemaakt, zowel in de eerste kaartovereenkomsten als in maandelijkse overzichten.
Het Consumer Finance Protection Bureau of CFPB is verantwoordelijk voor het ontwikkelen, implementeren en handhaven van de regels die nodig zijn voor de naleving door kaartuitgevers. In de eerste vier jaar van het bestaan van de wet constateerde de CFPB in een rapport uit 2015 dat de wet had geleid tot een algemene verlaging van de kosten van consumentenkrediet met twee procentpunten. Over-limit vergoedingen waren bijna volledig geëlimineerd en de gemiddelde late vergoeding daalde van $ 35 naar $ 27.
belangrijkste leerpunten
- De Credit Card Accountability Responsibility and Disclosure Act (CARD Act) van 2009 is bedoeld om misleidende en misbruikende praktijken door creditcardmaatschappijen uit te bannen.
- De CARD-wet vereist consistentie en duidelijkheid in terminologie en voorwaarden voor creditcardmaatschappijen.
- De CARD-wet heeft consumenten geld bespaard en het gemakkelijker gemaakt om creditcards te vergelijken.
- De CARD Act is niet zonder critici, sommigen beweren dat het misbruik door uitgevende instellingen niet voldoende heeft beperkt, en anderen die vinden dat creditcards duurder en moeilijker te verkrijgen zijn.
Bepalingen van de Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act
Een reeks richtlijnen geschreven door het Congres, de CARD Act is verdeeld in vijf secties.
Enkele hoogtepunten van de bepalingen zijn:
- De wet beperkt de kosten voor universeel verzuim, wat verwijst naar de praktijk van het toepassen van hogere rentetarieven op alle toekomstige saldi na een late betaling. De wet beperkt deze praktijk in de beginperiode van een kaarthouder en vereist een grotere voorafgaande waarschuwing voor renteverhogingen.
- De wet vereist dat uitgevende instellingen kaarthouders informeren hoe lang het duurt om een bestaand saldo af te lossen als ze elke maand slechts het kaartminimum betalen.
- De wet verbiedt vele vormen van marketing gericht op jonge consumenten, zoals merchandise weggeefacties op universiteitscampussen ("gratis dingen - het enige dat u hoeft te doen is deze toepassing ondertekenen ...").
- De wet beperkt kosten en vervaldatums op cadeaubonnen en niet-herlaadbare prepaidkaarten.
- De wet staat niet toe dat een creditcardbedrijf zijn limiet overschrijdt en de klant hiervoor kosten in rekening brengt. Klanten moeten nu de keuze krijgen om "in te loggen" om de kosten op hun creditcardaccount te overschrijden. Als ze weigeren zich aan te melden, zullen hun kaarten worden geweigerd wanneer een voorgestelde afschrijving of opname het saldo boven de limiet zou brengen.
- De wet schrijft voor dat afschriften uiterlijk drie weken vóór de vervaldatum van de betaling per post of online moeten worden geplaatst en dat de vervaldata consistent zijn (tenzij gewijzigd door de kaarthouder).
De CARD-wet verplichtte het gebruik van Schumer-boxen (genoemd naar senator Charles Schumer), de gemakkelijk te lezen tabellen die door creditcarduitgevers worden gebruikt om belangrijke informatie over tarieven, tarieven en voorwaarden duidelijk weer te geven.
Tekortkomingen van de CARD-wet
Sinds de goedkeuring ervan in 2009 hebben voorstanders van consumenten betoogd dat de wet niet ver genoeg gaat om misbruik of oneerlijke praktijken te verbieden. Sommige renteverhogingen, zoals die welke rechtstreeks voortvloeien uit renteverhogingen door de Federal Reserve of aan het einde van een inleidende periode, blijven toegestaan zonder voorafgaande kennisgeving van kaartuitgevers. Uitgestelde rentelasten, of kosten die met terugwerkende kracht worden berekend aan het einde van een introductievrije periode, zijn nog steeds wettelijk toegestaan. Extraatjes die worden gebruikt om kaarten op de markt te brengen, zoals bescherming tegen identiteitsdiefstal, toekenningsprogramma's of strafvrije periodes, zijn over het algemeen ook niet gereguleerd. De wet regelt ook niet de kaarten die zijn uitgegeven in naam van een bedrijf.
Groepen uit de financiële sector bekritiseren ook de wet voor het opdrijven van rentetarieven en jaarlijkse kosten; ze beweren ook dat de kaartuitgevers gedwongen zijn om de creditcardlimieten te verlagen en de klantkwalificaties te verhogen, waardoor het voor mensen met een schetsmatige of beperkte kredietgeschiedenis moeilijk is om creditcards te verkrijgen die aan hun behoeften voldoen.