Wanneer moet ik een schema D IRS-formulier invullen?

Over het algemeen moeten belastingplichtigen die kortetermijnkapitaalwinsten, kortetermijnkapitaalverliezen, langetermijnkapitaalwinsten of langetermijnkapitaalverliezen hebben, deze informatie melden op Bijlage D, een IRS-formulier dat formulier 1040 vergezelt. Bijlage D is niet alleen voor het rapporteren van vermogenswinsten en -verliezen uit beleggingen; het wordt ook gebruikt om vermogenswinsten of -verliezen uit eigendom in een vennootschap, S-vennootschap, landgoed of trust te melden. Ook gebruiken belastingbetalers die kapitaalverlies hebben overgedragen van voorgaande jaren Schema D om deze informatie te rapporteren. Met behulp van fiscale software kan het gemakkelijk zijn om erachter te komen of Schema D vereist is en om dit in te vullen als dat zo is. De totalen uit Schema D worden overgedragen naar formulier 1040, waar ze samen met de andere gegevens van formulier 1040 worden gebruikt om de totale jaarlijkse belastingplicht van de belastingplichtige te bepalen.

Voor de toepassing van Schema D beschouwt de IRS een kapitaalactief als bijna elk persoonlijk (dwz niet-zakelijk) onroerend goed, zoals een huis, meubels, voertuig, aandelen of obligaties. De IRS vereist echter niet dat belastingbetalers Schema D gebruiken om de meerwaarde of het verlies uit de verkoop van hun woning te melden als ze twee van de vijf jaar voorafgaand aan de verkoop in de woning woonden als hun primaire woning en als de meerwaarde was $ 250.000 of minder voor alleenstaande belastingbetalers of $ 500.000 of minder voor belastingplichtigen die samen huwden.

Schema D vereist dat belastingbetalers de verkoopprijs van hun investering of eigendomsbelang, de kosten of andere basis en eventuele aanpassingen van de winst of het verlies rapporteren. Belastingbetalers kunnen deze informatie meestal krijgen van formulier 1099-B, dat de betaler moet indienen bij de IRS voor rapportagedoeleinden en een kopie naar de begunstigde moet sturen. Schema D categoriseert transacties naargelang ze kortlopend (één jaar of korter) of langlopend (langer dan één jaar) zijn, aangezien de twee categorieën transacties worden belast tegen verschillende tarieven, met langetermijn vermogenswinsten met een lager tarief.