Wie bepaalt het fiscale beleid - de president of het congres?

Zowel de president als het congres hebben eigenlijk een fiscaal beleid vastgesteld. In de Verenigde Staten wordt het fiscale beleid geleid door zowel uitvoerende als wetgevende afdelingen. In de uitvoerende macht behoren de twee meest invloedrijke ambten tot de president en de secretaris van de Schatkist, hoewel hedendaagse presidenten vaak ook vertrouwen op een raad van economische adviseurs. In de wetgevingstak past het Amerikaanse congres wetten aan en bestemmelt het uitgaven voor fiscale beleidsmaatregelen. Dit houdt participatie, beraadslaging en goedkeuring in van zowel de Tweede Kamer als de Senaat.

Hoe past de rechterlijke macht van de overheid? Het Hooggerechtshof, of zelfs mindere rechtbanken, kunnen een impact hebben op het fiscale beleid door bepaalde maatregelen die door de uitvoerende of wetgevende takken zijn genomen te legitimeren, te wijzigen of ongrondwettelijk te verklaren om de nationale economie te beïnvloeden.

De zogenaamde "Belasting- en bestedingsclausule" van de Amerikaanse grondwet, artikel I, sectie 8, clausule 1, machtigt het Congres om belastingen te heffen. De grondwet specificeert echter eigenlijk slechts twee legitieme doeleinden voor belastingheffing: de schulden van de federale overheid betalen en voor de gemeenschappelijke verdediging zorgen. Hoewel een argument zou kunnen worden aangevoerd dat dit het gebruik van belastingen voor fiscale beleidsdoeleinden uitsluit, zoals een belastingverlaging om de economie uit te breiden, suggereert fundamentele macro-economie dat elk belastingniveau van invloed is op de totale vraag.

De bestedingsbevoegdheid om bepaalde uitkomsten aan te moedigen wordt sinds het South Dakota v. Dole-vonnis van het Amerikaanse Hooggerechtshof in 1987 algemeen als constitutioneel geïnterpreteerd. staten waarvan de wettelijke drinkleeftijd niet in overeenstemming was met het federale beleid (een minimale drinkleeftijd van 21).

Het gebruik van fiscaal beleid in de Verenigde Staten

Fiscaal beleid verwijst naar een economische strategie die de belasting- en bestedingsbevoegdheden van de overheid gebruikt om de economie van een land te beïnvloeden. Het staat los van het monetaire beleid, dat meestal wordt bepaald door een centrale bank en zich richt op rentetarieven en de geldhoeveelheid. Het hedendaagse fiscale beleid is grotendeels gebaseerd op de economische theorieën van John Maynard Keynes, een Britse econoom uit de 20e eeuw die tijdens de Grote Depressie bekend werd.

Over het algemeen is een expansief fiscaal beleid in de VS nagestreefd door een combinatie van het uitgeven van publieke middelen aan politiek aantrekkelijke doeleinden, zoals infrastructuur, jobtraining of anti-armoedeprogramma's, en het verlagen van belastingen op alle of sommige belastingbetalers. Volgens de Keynesiaanse economische theorie moeten zowel overheidsuitgaven als belastingverlagingen de totale vraag, het consumptieniveau en de investeringen in de economie stimuleren en de werkloosheid helpen verminderen.

Fiscaal beleid in de VS is normaal gebonden aan de federale begroting van elk jaar, die wordt voorgesteld door de president en goedgekeurd door het Congres. Er zijn echter momenten geweest waarop geen begroting werd voorgesteld, waardoor het voor marktdeelnemers moeilijker werd om te reageren en zich aan te passen aan de voorstellen voor het begrotingsbeleid.

Zodra de begroting is goedgekeurd, ontwikkelt het Congres vervolgens "begrotingsresoluties", die worden gebruikt om parameters voor uitgaven en belastingbeleid in te stellen. Nadat er resoluties zijn genomen, begint het congres het proces om middelen uit de begroting toe te wijzen aan specifieke doelen. Deze rekeningen moeten door de president worden ondertekend voordat ze kunnen worden vastgesteld.