Waarom een ​​60/40 portfolio niet langer goed genoeg is

Jarenlang maakte een groot percentage financiële planners en effectenmakelaars portefeuilles voor hun klanten die waren samengesteld uit 60% aandelen en 40% obligaties of andere vastrentende aanbiedingen. En deze portefeuilles deden het redelijk goed in de jaren 80 en 90. Maar een reeks bearmarkten die begon in 2000 in combinatie met historisch lage rentetarieven hebben de populariteit van deze benadering van beleggen uitgehold. Sommige experts zeggen nu dat een goed gespreide portefeuille meer activaklassen moet hebben dan alleen aandelen en obligaties. De volgende experts zijn van mening dat er nu een veel bredere aanpak moet worden gevolgd om duurzame groei op lange termijn te bereiken.

Markten veranderen

Bob Rice, de Chief Investment Strategist voor Tangent Capital, sprak op de vijfde jaarlijkse Investment News- conferentie voor alternatieve investeringen. Hij voorspelde dat een 60/40 portefeuille naar verwachting in de toekomst slechts met 2, 2% per jaar zou groeien en dat degenen die voldoende gediversifieerd wilden worden, andere alternatieven moeten verkennen, zoals private equity, risicokapitaal, hedgefondsen, hout, verzamelobjecten en edelmetalen.

Rice noemde verschillende redenen waarom de 60/40-mix net zo goed heeft gewerkt als de afgelopen decennia, zoals hoge aandelenwaarderingen, monetair beleid dat nog nooit eerder is gebruikt, verhoogde risico's in obligatiefondsen en lage prijzen op de grondstoffenmarkten. Een andere factor was de explosie van digitale technologie die de groei en werking van industrieën en economieën aanzienlijk heeft beïnvloed.

“Je kunt niet meer in één toekomst investeren; je moet in meerdere futures investeren, 'zei Rice. “De dingen die 60/40 portefeuilles aan het werk hebben gezet, zijn stuk. De oude 60/40 portefeuille deed de dingen die klanten wilden, maar die twee activaklassen alleen kunnen dat niet meer bieden. Het was handig, het was eenvoudig en het is voorbij. We vertrouwen aandelen en obligaties niet volledig meer in het leveren van inkomsten, groei, inflatiebescherming en neerwaartse bescherming. "

Rice noemde vervolgens het schenkingsfonds van de Yale University als een uitstekend voorbeeld van hoe traditionele aandelen en obligaties niet langer voldoende waren om materiële groei met beheersbaar risico te produceren. Dit fonds heeft momenteel slechts 5% van zijn portefeuille toegewezen aan aandelen en 6% aan reguliere obligaties van welke aard dan ook, en de overige 89% wordt toegewezen aan andere alternatieve sectoren en activaklassen. Hoewel de toewijzing van een enkele portefeuille natuurlijk niet kan worden gebruikt om brede voorspellingen te doen, is het feit dat dit de laagste toewijzing is aan aandelen en obligaties in de geschiedenis van het fonds aanzienlijk.

Rice moedigde adviseurs ook aan om in plaats van obligaties naar een ander pakket van alternatieve aanbiedingen te kijken, zoals master limited partnerships, royalty's, schuldinstrumenten uit opkomende markten en long / short obligaties en aandelenfondsen. Natuurlijk zouden adviseurs hun kleine en middelgrote klanten in deze activaklassen moeten plaatsen via beleggingsfondsen of exchange-traded funds (ETF's) om aan de regelgeving te blijven en risico's effectief te beheren. Maar het groeiende aantal professioneel of passief beheerde instrumenten die voor diversificatie op deze gebieden kunnen zorgen, maakt deze benadering steeds haalbaarder voor klanten van elke omvang.

Alternatieve portefeuille

Alex Shahidi, JD, CIMA, CFA, CFP, CLU, ChFC - een adjunct-professor aan de Lutheran University in Californië en Managing Director of Investments, institutioneel adviseur bij Merrill Lynch & Co. in Century City, Californië - publiceerde een paper voor de IMCA Investment and Wealth Management magazine in 2012. Dit artikel schetste de tekortkomingen van de 60/40 mix en hoe deze historisch gezien niet goed heeft gepresteerd in bepaalde economische omgevingen. Shahidi stelt dat deze mix bijna net zo riskant is als een portefeuille die volledig uit aandelen bestaat, met historische rendementsgegevens die teruggaan tot 1926.

Shahidi creëert ook een alternatieve portefeuille bestaande uit ruwweg 30% schatkistobligaties, 30% schatkistinflatie-beschermde effecten (TIPS), 20% aandelen en 20% grondstoffen en laat zien dat deze portefeuille in de loop van de tijd vrijwel exact hetzelfde rendement zou opleveren, maar met veel minder beweeglijkheid. Hij illustreert het gebruik van tabellen en grafieken, precies hoe zijn 'e-balanced' portefeuille het goed doet in verschillende economische cycli waarin de traditionele mix slecht presteert. Dit komt omdat TIPS en grondstoffen de neiging hebben om beter te presteren tijdens periodes van stijgende inflatie. En twee van de vier klassen in zijn portefeuille zullen goed presteren in elk van de vier economische cycli van expansie, piek, krimp en dal, wat zijn reden is dat zijn portefeuille competitieve rendementen kan leveren met aanzienlijk lagere volatiliteit.

Het komt neer op

De 60/40 mix van aandelen en obligaties heeft in sommige markten superieure rendementen opgeleverd, maar heeft ook enkele beperkingen. De turbulentie op de markten in de afgelopen decennia heeft ertoe geleid dat een groeiend aantal onderzoekers en geldbeheerders een bredere allocatie van activa aanbeveelt om een ​​groei op lange termijn met een redelijk risiconiveau te bereiken.