Hoe beschermen tarieven binnenlandse industrieën?

Tarieven zijn in wezen belastingen of heffingen die door een binnenlandse overheid op een geïmporteerd goed of dienst worden geplaatst, waardoor binnenlandse goederen goedkoper zijn voor binnenlandse consumenten en geïmporteerde goederen duurder voor bedrijven die goederen vanuit hun industrie naar de binnenlandse industrie exporteren.

Een binnenlandse overheid heft normaal tarieven als een percentage van de aangegeven waarde van het goed of de dienst en handelt vergelijkbaar met een omzetbelasting. Anders dan omzetbelasting, variëren de tarieven echter vaak afhankelijk van het goed of de dienst en zijn ze niet van toepassing op binnenlandse goederen, alleen invoer die binnen de binnenlandse industrie komt.

Wanneer een binnenlandse overheid hoge tarieven heft, vermindert dit de invoer van een bepaald product of dienst omdat het hoge tarief leidt tot een hogere prijs voor de binnenlandse consument en hogere importkosten voor buitenlandse leveranciers of producenten. Tarieven worden ook gebruikt om gunstige handelsvoorwaarden tussen bepaalde landen te creëren en de handelsvoorwaarden van andere landen te belemmeren.

Er zijn twee algemene soorten tarieven die door nationale overheden worden geheven: ad valorem-belasting en een specifiek tarief. Ad valorem-belasting is een percentage van de waarde van het goed of de dienst, terwijl een specifiek tarief een belasting is op basis van een vast tarief per aantal artikelen of het gewicht van de artikelen.

Tarieven worden meestal geheven door nationale overheden om nieuwe industrieën te beschermen tegen buitenlandse concurrentie, om verouderende industrieën te beschermen tegen buitenlandse concurrentie, om te beschermen tegen buitenlandse bedrijven die hun producten aanbieden voor een lagere prijs dan hun kosten en om inkomsten te genereren.

Beschermen tarieven de babyindustrieën?

Veel analisten van ontwikkelingsbeleid en branchespecifieke pleitbezorgers beweren dat het soms nodig is om importtarieven in te voeren om de binnenlandse babyindustrie te beschermen tegen buitenlandse concurrenten. Dit argument bestaat al eeuwen: Adam Smith heeft er bijvoorbeeld rechtstreeks voor gepleit in The Wealth of Nations, maar in de praktijk hebben technieken in de babyindustrie een slecht track record. Er zijn veel mogelijke verklaringen hiervoor, sommige economisch en sommige politiek.

Het argument van de kinderindustrie geldt niet voor alle soorten producenten. Industrieën die veel economisch kapitaal nodig hebben, hebben de duidelijkste behoefte aan bescherming van de staat tegen buitenlandse concurrentie. Dit komt omdat productie en technologische productie belangrijk zijn voor het opbouwen van economische groei op de lange termijn, maar het oprichten van dit soort bedrijven is zowel riskant als tijdrovend.

Hoewel het waarschijnlijk resulteert in het dwingen van lokale consumenten om een ​​hogere prijs te betalen voor binnenlandse goederen, suggereren voorstanders van deze theorie dat toekomstige winsten opwegen tegen de initiële nadelen. Er zijn echter maar weinig succesverhalen. Economen zijn het niet eens over het belang van tarieven in opkomende markten in de Verenigde Staten, Duitsland en Japan tijdens hun respectieve industrialisatieperioden. Soortgelijke tarieven zijn geprobeerd voor belangrijke industrieën in India, Maleisië, Indonesië, Singapore en Hong Kong met zeer slechte resultaten.

Een veelgehoorde kritiek is dat protectionisme alleen werkt als de binnenlandse bedrijven goed worden geleid en als andere overheidswetten duurzame groei toestaan. Bedrijven hebben nog steeds toegang nodig tot kapitaal en concurrerende belastingtarieven. Bovendien kunnen andere landen reageren door hun sancties in te stellen. Anderen hebben de theorie dat ontwikkeling zich alleen voordoet als er winst uit handel is en dat tarieven handel, investeringen en consumptie te veel verstoren om die winst te realiseren.