William F. Sharpe
William Forsyth Sharpe is een Amerikaanse econoom die samen met Harry Markowitz en Merton Miller de Nobelprijs voor economische wetenschappen in 1990 won voor het ontwikkelen van modellen om te helpen bij het nemen van investeringsbeslissingen.
Sharpe staat erom bekend het CAPM-model (Capital Asset Pricing) te ontwikkelen in de jaren zestig. De CAPM beschrijft de relatie tussen systematisch risico en verwachte rendementen en stelt dat het nemen van meer risico noodzakelijk is om een hoger rendement te behalen. Hij staat ook bekend om het creëren van de Sharpe-ratio, een cijfer dat wordt gebruikt om de risico-opbrengstverhouding van een investering te meten.
Het leven van William F. Sharpe
William Forsyth Sharpe werd geboren in Boston op 6 juni 1934. Hij en zijn gezin vestigden zich uiteindelijk in Californië, en hij studeerde in 1951 af aan de Riverside Polytechnic High School. Na verschillende valse beslissingen om te studeren, inclusief verlaten plannen om na te streven geneeskunde en bedrijfskunde, besloot Sharpe om economie te studeren. Hij studeerde af aan de Universiteit van Californië in Berkley met een Bachelor of Arts in 1955 en een Master of Arts in 1956. In 1961 behaalde hij een Ph.D. in economie van de Universiteit van Californië in Los Angeles.
Sharpe heeft les gegeven aan de Universiteit van Washington, de Universiteit van Californië op Irvine en Stanford University. Hij heeft ook verschillende functies bekleed in zijn professionele carrière buiten de academische wereld. Hij was met name econoom bij RAND Corporation, consultant bij Merrill Lynch en Wells Fargo, oprichter van Sharpe-Russell Research in samenwerking met Frank Russell Company en oprichter van adviesbureau William F. Sharpe Associates. Sharpe ontving vele prijzen voor zijn bijdrage op het gebied van financiën en het bedrijfsleven, waaronder de American Assembly of Collegiate Schools of Business Award voor een uitstekende bijdrage op het gebied van bedrijfseducatie in 1980, en de Financial Analysts Federated Nicholas Molodovsky Award voor een uitstekende bijdrage aan de [financieel] beroep in 1989. De Nobelprijs die hij in 1990 won, is de meest prestigieuze prestatie.
Belangrijkste leerpunten
- William F. Sharpe is een econoom die wordt gecrediteerd voor het ontwikkelen van de CAPM- en Sharpe-ratio.
- De CAPM is een hoeksteen van het portefeuillebeheer en streeft naar het verwachte rendement door te kijken naar de risicovrije rente, bèta en de marktrisicopremie.
- De Sharpe-ratio helpt beleggers te achterhalen welke beleggingen het beste rendement opleveren voor het risiconiveau.
Bijdragen aan financiële economie
Sharpe staat vooral bekend om zijn rol bij de ontwikkeling van CAPM, dat een fundamenteel concept is geworden in de financiële economie en portefeuillebeheer. Deze theorie vindt zijn oorsprong in zijn proefschrift. Sharpe heeft in 1962 een paper met een samenvatting van de basis voor CAPM aan het Journal of Finance voorgelegd. Hoewel het nu een hoeksteen-theorie in de financiële wereld is, ontving het oorspronkelijk negatieve feedback van de publicatie. Het werd later gepubliceerd in 1964 na een wijziging in de redactie.
Het CAPM-model theoretiseerde dat het verwachte rendement van een aandeel het risicovrije rendement moet zijn plus de bèta van de investering vermenigvuldigd met de marktrisicopremie. Het risicovrije rendement compenseert beleggers voor het vastbinden van hun geld, terwijl de bèta- en marktrisicopremie de belegger compenseert voor het extra risico dat ze nemen bovenop het beleggen in treasuries die de risicovrije rente bieden.
Sharpe creëerde ook de vaak aangehaalde Sharpe-ratio. De Sharpe-ratio meet het overtollige rendement boven de risicovrije rente per eenheid volatiliteit. De ratio helpt beleggers te bepalen of hogere rendementen te wijten zijn aan slimme beleggingsbeslissingen of te veel risico nemen. Twee portefeuilles kunnen vergelijkbare rendementen hebben, maar de Sharpe-ratio laat zien welke meer risico neemt om dat rendement te behalen. Hoger rendement met lager risico is beter, en de Sharpe-ratio helpt beleggers die mix te vinden.
Bovendien wordt Sharpe's paper uit 1998, Bepaling van de effectieve mix van een fonds, gecrediteerd als de basis van op rendement gebaseerde analysemodellen, die historische beleggingsresultaten analyseren om te bepalen hoe een belegging moet worden geclassificeerd.
Voorbeeld van hoe beleggers de Sharpe-ratio gebruiken
Stel dat een belegger een nieuw aandeel aan zijn portefeuille wil toevoegen. Ze overwegen momenteel twee en willen degene kiezen met het betere voor risico gecorrigeerde rendement. Zij zullen de Sharpe-ratio berekening gebruiken.
Stel dat het risicovrije tarief 3% is.
Voorraad A heeft het afgelopen jaar een rendement van 15% behaald, met een volatiliteit van 10%. De Sharpe-ratio is 1, 2. Berekend als (15-3) / 10.
Aandelen B hebben het afgelopen jaar 13% rendement behaald, met een volatiliteit van 7%. De Sharpe-ratio is 1, 43. Berekend als (13-3) / 7.
Terwijl voorraad B een lager rendement had dan voorraad A, is de volatiliteit van voorraad B ook lager. Wanneer rekening wordt gehouden met het risico van de beleggingen, biedt voorraad B een betere mix van rendementen met een lager risico. Zelfs als aandeel B slechts 12% zou opleveren, zou het nog steeds een betere koop zijn met een Sharpe-ratio van 1, 29.
De voorzichtige belegger kiest voor aandeel B, omdat het iets hogere rendement van aandeel A het hogere risico niet voldoende compenseert.
Er zijn enkele problemen met de berekening, waaronder het beperkte tijdsbestek dat wordt bekeken en de veronderstelling dat eerdere rendementen en volatiliteit representatief zijn voor futuresrendementen en volatiliteit. Dit is misschien niet altijd het geval.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.