'S Werelds meest waardevolle privébedrijven

De meeste bedrijven van een bepaalde omvang kunnen niet wachten om hun aandelen op een effectenbeurs te verkopen, gezien de instroom van contanten en erkenning die gepaard gaat met een eerste openbare aanbieding. Maar sommige dingen zijn gewoon te goed om te delen. Andere bedrijven groeien liever intern, en schuwen de openbare handel van hun aandelen helemaal. De voordelen om privé te blijven zijn grimmig - geen rapportagevereisten, geen gedissocieerde aandeelhouders om te behagen, geen onnodige focus op kortetermijndoelen. Wanneer ze scherp worden uitgevoerd, kunnen particuliere bedrijven uitgroeien tot een omvang die overeenkomt met die van hun grootste beursgenoteerde tegenhangers.

Eerst een definitie

Het bepalen van 's werelds meest waardevolle particuliere bedrijven hangt grotendeels af van hoe u' privé 'definieert. Om een ​​of andere reden zou elk bedrijf dat niet in het openbaar handelt, tellen. Maar bovenop die lijst staat Saudi Aramco, dat in de jaren 1930 werd opgericht als een dochteronderneming van de beursgenoteerde Standard Oil van Amerika (voorloper van Chevron). Toen Saudi Aramco in 1950 winstgevend werd, liet de Saoedische koning Standard Oil de helft van de winst behouden, terwijl de rest onteigenen. Het alternatief was om de overheid eenvoudig het hele bedrijf te laten besturen, wat het in 1980 toch deed.

Dus het beste is om Saudi Aramco een staatsbedrijf te noemen (samen met andere reuzen zoals China Mobile en Petrochina), en ons te beperken tot bedrijven die zijn voortgekomen uit vindingrijkheid in de particuliere sector en vandaag de dag blijven bloeien.

Tarwe in brood veranderen

Hoewel de titel van het grootste openbare bedrijf van Amerika de afgelopen decennia is veranderd, van General Motors tot Microsoft in ExxonMobil, heeft het waardevolste Amerikaanse Amerikaanse bedrijf zijn status grotendeels onbetwist genoten. Cargill is een bedrijf van $ 27 miljard waar je waarschijnlijk maar weinig bekend mee bent, maar dat je vrijwel zeker hebt bezocht. De multinational in Minnesota is verantwoordelijk voor maar liefst een kwart van alle graanexporten vanuit de Verenigde Staten.

Slechts een tiental Amerikaanse openbare bedrijven verdienen meer omzet dan Cargill en slechts weinigen hebben hun internationale scope. Cargill is actief in 65 landen op elk bevolkt continent en heeft 142.000 mensen in dienst. Het importeert bijna een kwart van al het rundvlees dat de Verenigde Staten binnenkomt. Als je alle belangen van Cargill optelt, alles van fosfaatproductie tot energiehandel, komt dit neer op een omzet van meer dan $ 100 miljard per jaar.

Dus wie bezit Cargill? De familie Cargill natuurlijk. De begrijpelijke geheimzinnige Cargills bezitten 90% van het conglomeraat, en nee, ze hebben nog geen plannen bekendgemaakt om binnenkort te verkopen.

Heb een Koch en een glimlach

Van iets kleinere omvang maar vergelijkbare invloed is Koch Industries, dat ook groot genoeg is om te behoren tot de 20 grootste openbare bedrijven in de Verenigde Staten. Het bedrijf is opgericht door familiepatriarch Fred Koch, een chemisch ingenieur die in 1927 een efficiënte manier ontwikkelde om ruwe olie tot benzine te raffineren. 85 jaar later is het bedrijf nog steeds aanwezig op het gebied van raffinage, maar is het uitgebreid naar gebieden zo divers als polymeren en veeteelt. De bekendste dochteronderneming van Koch in Wichita is Georgia-Pacific, een van 's werelds grootste pulp- en papierfabrikanten.

Fred Koch stierf in 1967, bereid het bedrijf aan zijn vier zonen. In 1983 kochten de broers Charles en David Fred Jr. en William voor wat destijds zeker een gul bedrag leek - $ 1, 1 miljard. Charles en David bezitten vandaag elk 42% van het bedrijf, en het is veilig om te zeggen dat ze erover nadenken om hun belang te verkopen rond dezelfde tijd als de Cargill-clan.

Uit de doos

Grote particuliere bedrijven zijn niet exclusief voor de Verenigde Staten. De meest formidabele van Europa is een Zweedse meubelfabrikant (en ongetwijfeld 's werelds grootste popularisator van inbussleutels), opgericht in 1943. Met een eigen vermogen van $ 23 miljard is IKEA nooit afgedwaald van zijn oorspronkelijke bedrijf. Tegenwoordig heeft het bedrijf honderden winkels in tientallen landen, wat eenvoudige functionaliteit en casual minimalisme voor de massa brengt.

De oprichter van de multinational, Ingvar Kamprad (de "IK" in IKEA), is nu 86 en woont in Zwitserland. In 1982 richtte hij een charitatieve stichting op om het grootste deel van het bedrijf te bezitten, wat het sindsdien heeft gedaan. Een volledige uitsplitsing van de eigendomsstructuur van IKEA zou enkele duizenden woorden met zich meebrengen, maar kort samengevat: de Stichting INGKA Foundation van Kamprad is eigenaar van de holding die 90% van de IKEA-winkels bezit. Een afzonderlijke onderneming met het merk IKEA bezit nog een andere holdingmaatschappij die de immateriële activa van IKEA bezit (handelsmerk, enz.). Dat bedrijf is eigendom van nog een andere stichting, opgericht door Kamprad en gevestigd in Liechtenstein, die IKEA elk kwartaal miljoenen dollars aan belasting bespaart.

Het komt neer op

In de regel zijn de succesvolle particuliere bedrijven de grote. En de grote zijn degenen die consequent hun winsten herinvesteren. U hoeft zich geen zorgen te maken over het uitkeren van dividenden, het terugkopen van aandelen op de open markt of andere gimmickry die hun bedrijven aantrekkelijker zou maken voor potentiële aandeelhouders, particuliere bedrijven genieten van flexibiliteit en aanpassingsvermogen waar de meeste openbare bedrijven alleen maar van kunnen dromen.