125% lening
Een lening van 125% is een lening - meestal een hypotheek - met een startbedrag dat gelijk is aan 125% van de oorspronkelijke waarde van het onroerend goed. Als uw huis bijvoorbeeld $ 300.000 waard is, kunt u met een lening van 125% $ 350.000 lenen.
Deze leningen werden voor het eerst gebruikelijk in de jaren negentig. Oorspronkelijk gericht op kredietnemers met hoge kredietscores en een voorbeeldige kredietgeschiedenis, hebben ze de neiging om aanzienlijke rentetarieven te dragen, zoveel als het dubbele van die van standaardhypotheken.
Hoe een lening van 125% werkt
In het technisch financieringsgebruik heeft een lening van 125% een LTV-ratio van 125%.
Een primaire maatstaf voor het risico van een lening voor een kredietgever is de omvang van een lening ten opzichte van de waarde (LTV-ratio) van het onderliggende onroerend goed. Een lening van 125% is een relatief risicovolle lening in vergelijking met een lening met een LTV-ratio van minder dan 100%: bij conventionele hypotheken bedraagt de lening niet meer dan 80% van de waarde van een woning. Daarom zal een lening met een LTV-ratio van 125% volgens de op risico gebaseerde prijsmethode die door kredietverstrekkers wordt gebruikt, een hogere rentevoet hebben dan een lening met een LTV-ratio van 100% of lager.
Omdat het om een bedrag gaat dat groter is dan de waarde van het onroerend goed dat wordt gehypothekeerd, heeft een lening van 125% hogere rentetarieven dan conventionele leningen.
Huiseigenaren kunnen een lening van 125% zoeken als herfinancieringsoptie om hen meer toegang tot kapitaal te geven. Hun motief zou kunnen zijn om de lening te gebruiken als een manier om andere schulden af te betalen met hogere rentetarieven, zoals creditcards. De relatief lagere rentevoet van de hypotheek zou kunnen betekenen dat kleinere betalingen worden gedaan en een lager hoofdsaldo, waardoor de hoofdsom sneller zou stijgen.
Voorbeeld van leningen van 125%
Terug tijdens de financiële huisvestingscrisis van 2007-08 speelde 125% leningen een rol bij het helpen van huiseigenaren. De crash van onroerendgoedmarkten in het hele land, opgestart door de instorting van de subprime-hypotheek, liet veel mensen 'onder water' achter, dat wil zeggen dat ze meer geld aan hun hypotheek verschuldigd waren dan het huis eigenlijk waard was. Het was niet ongehoord om huiseigenaren te vinden die schulden moesten betalen met tarieven en hoofdsaldi die niet langer de waarde weerspiegelden van de woningen waarvoor ze betaalden. Naarmate de huiswaarde daalde, wilden huiseigenaren misschien herfinancieren, maar om in aanmerking te komen, moesten ze misschien een bepaald percentage van het eigen vermogen in het huis hebben betaald. De drastische veranderingen in de markt maakten het moeilijk om herfinanciering veilig te stellen; bovendien zouden voortgezette betalingen aan hun bestaande hypotheken waarschijnlijk betekenen dat ze hun verliezen niet konden terugverdienen, zelfs als ze probeerden het huis te verkopen.
Het federale Home Affordable Refinance Program (HARP) werd opgericht in maart 2009 als een manier om verlichting te bieden. Het stond huiseigenaren wier huis onder water was, maar die anders in een goede staat en met hun hypotheken waren, toe om herfinanciering aan te vragen. Via HARP konden huiseigenaren die tot 125% van de waarde van hun huizen schuldig waren, proberen tegen lagere tarieven te herfinancieren om hen te helpen hun schulden af te lossen en op een gezondere financiële basis te komen. Oorspronkelijk konden huiseigenaren die meer dan dat percentage verschuldigd waren, geen aanvraag indienen, maar uiteindelijk werd zelfs het LTV-plafond van 125% verwijderd, waardoor nog meer huiseigenaren HARP-leningen konden aanvragen.
Na verschillende keren te zijn verlengd, eindigde het HARP-programma in december 2018.