Het dubbele mandaat van de Federal Reserve afbreken

Het huidige mandaat van de Federal Reserve vond voor het eerst zijn weg naar de Federal Reserve Act in november 1977. De jaren 1970 werden geplaagd door hoge inflatie en werkloosheid, een ernstige ongunstige macro-economische toestand bekend als stagflatie, die het Congres motiveerde om de oorspronkelijke wet van 1913 te hervormen. Met de bedoeling de raad van bestuur van de Fed en de rol van het Federal Open Market Committee (FOMC) te verduidelijken, identificeert de hervormingswet van het Congres expliciet "de doelstellingen van maximale werkgelegenheid, stabiele prijzen en gematigde lange-termijn rentetarieven." Het zijn deze doelen die bekend zijn geworden als het 'dubbele mandaat' van de Fed.

Het eerste dat opvalt, is dat het zogenaamde dubbele mandaat eigenlijk een drievoudig mandaat lijkt om de volgende drie doelen te bereiken: 1) maximale werkgelegenheid; 2) stabiele prijzen; en 3) gematigde lange rente. We zullen eerst kijken naar de eerste, maximale werkgelegenheid, voordat we ons tot de andere twee wenden, die effectief als een enkel mandaat kunnen worden behandeld.

Maximale werkgelegenheid

Bij het overwegen van het eerste mandaat is het belangrijk om te beseffen dat er twee zeer belangrijke punten zijn om te maken: 1) maximale werkgelegenheid betekent niet 100 procent werkgelegenheid of nul procent werkloosheid, en 2) er is geen enkel werkgelegenheidsniveau, uitgehouwen steen en geldig voor alle eeuwigheid, bekend als het "maximale niveau van werkgelegenheid."

Economen erkennen dat er altijd een bepaald niveau van werkloosheid zal zijn, omdat er altijd mensen zijn die ontslag nemen of een nieuwe baan beginnen, bedrijven failliet gaan en nieuwe beginnen, of specifieke sectoren krimpen en anderen groeien. Omdat het tijd kost om een ​​nieuwe baan te vinden, zal er altijd een bepaald werkloosheidsniveau zijn, en dus is het niveau dat de Fed moet uitvoeren niet nul procent werkloosheid.

Het werkloosheidsniveau is er een dat zou heersen in normale economische omstandigheden (dwz zonder een boom of recessie). Dit percentage wordt het 'natuurlijke werkloosheidspercentage' genoemd. Dit natuurlijke percentage wordt bepaald door structurele factoren die de flexibiliteit of mobiliteit van de arbeidsmarkt beïnvloeden. Bijvoorbeeld als werknemers in hun land meer mobiliteit hebben om in een andere regio te werken, dit zou helpen om het natuurlijke werkloosheidspercentage te verlagen. Regelgeving die de arbeidsmobiliteit beperkt, heeft de neiging het natuurlijke tarief te verhogen.

Het is niet altijd duidelijk of de economie zich in normale economische tijden bevindt of zelfs wat de natuurlijke werkloosheid is als het ware. De Fed moet ondanks de onzekerheid op beoordelingen van zijn leden vertrouwen en deze kunnen altijd worden herzien. Vanaf september 2015 hadden de schattingen van de natuurlijke of normale werkloosheid op langere termijn een mediane waarde van 4, 9 procent, variërend van 4, 7 tot 5, 8 procent. (Zie voor meer informatie: Het werkloosheidspercentage: Get Real.)

Stabiele prijzen en gematigde langetermijnrentetarieven

Als mensen en bedrijven plannen voor de toekomst willen maken, moeten ze er redelijk op kunnen vertrouwen dat de prijzen in de loop van de tijd relatief constant blijven. Als gevolg hiervan kan prijsinstabiliteit in de vorm van deflatie of snelle inflatie ingrijpende gevolgen hebben voor de economische stabiliteit.

We hebben hierboven opgemerkt dat de stabiele prijzen en de gematigde langetermijnrente effectief kunnen worden geïnterpreteerd als een enkel mandaat. Dit komt omdat langetermijn nominale rentetarieven worden bepaald met inflatieverwachtingen in het achterhoofd. Voor een gegeven nominale rentevoet zullen snel stijgende prijzen de reële rentevoet verlagen die geldschieters ontvangen en debiteuren moeten betalen. In een onstabiel monetair klimaat met snel stijgende prijzen zullen kredietverstrekkers dus veel hogere rentetarieven willen berekenen om het inflatiepercentage te verkleinen. (Zie voor meer informatie: Rentetarieven begrijpen: nominaal, reëel en effectief.)

Na de doelstellingen van stabiele prijzen en gematigde langetermijnrentetarieven zojuist te hebben gecombineerd in één mandaat, kan het verrassend zijn om te beseffen dat het FOMC vanaf januari 2012 beweerde dat het bereiken van zijn dubbele mandaat consistent is met het streven naar een inflatiepercentage van twee procent . Dit klinkt meer als een enkel mandaat, en daarom kan men de doelstellingen van de Fed interpreteren als consistent met het enige mandaat van de Europese Centrale Bank (ECB) om prijsstabiliteit te handhaven.

De redenering van de Fed is dat deze inflatiedoelstelling, door prijsstabiliteit te waarborgen, een stabiel economisch klimaat creëert dat in staat is het doel van maximale werkgelegenheid te bevorderen. Als de prijzen stabiel zijn, kunnen mensen en bedrijven economische beslissingen op langere termijn nemen die nodig zijn voor stabiele economische groei. Dit leidt op zijn beurt tot betere werkgelegenheidskansen.

Het komt neer op

Of het nu gaat om een ​​drievoudig, dubbel of enkelvoudig mandaat, het hoofddoel van de Federal Reserve is het creëren van een stabiel monetair klimaat. Om dit te bereiken, is de Fed van mening dat het richten op inflatie (door het op een laag en stabiel percentage van twee procent te houden) de beste manier is om dergelijke stabiliteit te bereiken. Dus alle ophef over het veranderen van rentetarieven gaat eigenlijk alleen over het stabiel houden van prijzen om economische groei te bevorderen en maximale werkgelegenheid te bevorderen.