Inzicht in de geschiedenis van de moderne portefeuille

Als we het over onze beleggingsportefeuilles hebben, zijn er maar weinig mensen die in de war zijn door de term. Een beleggingsportefeuille is een verzameling van inkomstenproducerende activa die zijn gekocht om een ​​financieel doel te bereiken. Als je 50 jaar terug zou gaan in een tijdmachine, zou niemand de minste aanwijzing hebben waar je het over had. Het is verbazingwekkend dat zoiets fundamenteels als een beleggingsportefeuille pas eind jaren zestig bestond. Het idee van beleggingsportefeuilles is zo ingebakken dat we ons geen wereld zonder deze kunnen voorstellen, maar dat was niet altijd zo.

In dit artikel zullen we de evolutie van het moderne portfolio vanaf zijn bescheiden begin onderzoeken in een onopvallend en grotendeels genegeerd doctoraatsproefschrift, helemaal tot zijn huidige dominantie, waar het lijkt alsof bijna iedereen weet wat je bedoelt als je zegt, " je kunt je portfolio beter diversifiëren. "

Het begin van de portefeuilletheorie

In de jaren dertig, vóór de komst van de portefeuilletheorie, hadden mensen nog 'portefeuilles'. Hun perceptie van de portefeuille was echter heel anders, net als de primaire methode om er een te bouwen. In 1938 schreef John Burr Williams een boek genaamd "The Theory of Investment Value" dat het denken van die tijd weergeeft: het dividendkortingsmodel. Het doel van de meeste beleggers was om een ​​goede voorraad te vinden en die tegen de beste prijs te kopen.

Wat de bedoelingen van een belegger ook zijn, beleggen bestond uit inzetten op aandelen waarvan u dacht dat ze tegen de beste prijs waren. Gedurende deze periode kwam er nog steeds langzaam informatie binnen en de prijzen op de ticker tape vertelden niet het hele verhaal. De losse manieren van de markt, hoewel aangescherpt via boekhoudregels na de Grote Depressie, verhoogden de perceptie van beleggen als een vorm van gokken voor mensen die te rijk of hooghartig zijn om hun gezichten op het circuit te laten zien.

In deze wildernis hebben professionele managers zoals Benjamin Graham enorme vooruitgang geboekt door eerst nauwkeurige informatie te krijgen en deze vervolgens correct te analyseren om investeringsbeslissingen te nemen. Succesvolle geldmanagers waren de eersten die naar de fundamenten van een bedrijf keken bij het nemen van beslissingen, maar hun motivatie was vanuit de basisdrang om goedkoop goedkope bedrijven te vinden. Niemand concentreerde zich op risico totdat een weinig bekende, 25-jarige afstudeerder de financiële wereld veranderde.

(Lees onze tutorial over Greatest Investors voor meer informatie over andere investerende pioniers.)

Risico en uw portefeuille

Het verhaal gaat dat Harry Markowitz, toen een afgestudeerde student in operationeel onderzoek, op zoek was naar een onderwerp voor zijn proefschrift. Een toevallige ontmoeting met een effectenmakelaar in een wachtkamer zette hem aan het schrijven over de markt. Toen Markowitz het boek van John Burr Williams las, werd hij getroffen door het feit dat geen rekening werd gehouden met het risico van een bepaalde investering.

Dit inspireerde hem om "Portfolio Selection" te schrijven, voor het eerst gepubliceerd in het Journal of Finance van maart 1952. In plaats van golven over de hele financiële wereld te veroorzaken, lag het werk tien jaar lang op stoffige bibliotheekplanken voordat het opnieuw werd ontdekt.

Een van de redenen dat "Portfolio Selection" geen onmiddellijke reactie heeft veroorzaakt, is dat slechts vier van de 14 pagina's tekst of discussie bevatten. De rest werd gedomineerd door grafieken en numerieke doodles. Het artikel bewees wiskundig twee oude axioma's: "niets gewaagd, niets gewonnen" en "leg niet al je eieren in één mand."

De interpretaties van het artikel brachten mensen tot de conclusie dat risico, niet de beste prijs, de kern van elke portefeuille zou moeten zijn. Toen de risicotolerantie van een belegger eenmaal was vastgesteld, was het opbouwen van een portefeuille bovendien een oefening om investeringen in de formule te stoppen.

"Portfolio Selection" wordt vaak in hetzelfde licht beschouwd als "Philosophiae Naturalis Principia Mathematica" van Newton - iemand anders zou er uiteindelijk aan hebben gedacht, maar hij of zij zou dit waarschijnlijk niet zo elegant hebben gedaan.

(Zie Wat is uw risicotolerantie voor een praktische discussie over risico's ? )

Hoe de moderne portefeuilletheorie werkt

Het werk van Markowitz formaliseerde de afweging tussen investeerders. Aan het ene uiteinde van de beleggende wankelteller zijn er beleggingsvehikels zoals aandelen met een hoog risico en een hoog rendement. Aan de andere kant zijn er schuldproblemen, zoals kortlopende T-facturen die beleggingen met een laag risico en een laag rendement zijn. In het midden proberen alle beleggers in evenwicht te komen die de meeste winst met het minste risico willen. Markowitz creëerde een manier om wiskundig de risicotolerantie van een belegger te matchen en verwachtingen te belonen om een ​​ideale portefeuille te creëren.

Hij koos voor de Griekse bèta-bèta om de volatiliteit van een aandelenportefeuille weer te geven in vergelijking met een brede marktindex. Als een portfolio een lage bèta heeft, betekent dit dat het meebeweegt met de markt. De meeste passieve beleggingen en bank-aardappelportefeuilles hebben lage beta's. Als een portefeuille een hoge bèta heeft, betekent dit dat deze volatieler is dan de markt.

Ondanks de connotaties van het woord vluchtig, is dit niet noodzakelijk een slechte zaak. Wanneer de markt wint, kan een volatielere portefeuille aanzienlijk meer winnen. Ondertussen, wanneer de markt daalt, kan dezelfde volatiele portefeuille meer verliezen. Deze stijl is niet goed of slecht, het is gewoon een prooi voor meer schommelingen.

Beleggers kregen de macht om een ​​portefeuille te eisen die past bij hun risico / opbrengstprofiel in plaats van te moeten nemen wat hun makelaar hen gaf. Bulls zouden meer risico kunnen kiezen; beren konden minder kiezen. Als gevolg van deze eisen werd het Capital Assets Pricing Model (CAPM) een belangrijk hulpmiddel voor het creëren van evenwichtige portefeuilles. Samen met andere ideeën die destijds solidiseerden, creëerden CAPM en beta de Modern Portfolio Theory (MPT).

(Zie voor meer diepgaande bespreking van elk het Capital Asset Pricing Model: een overzicht en moderne portefeuilletheorie: waarom het nog steeds hip is .)

Het komt neer op

De implicaties van MPT braken in een reeks golven over Wall Street. Managers die dol waren op hun "onderhandse transacties" en "two-gun beleggingsstijlen" waren vijandig tegenover beleggers die hun beloningen wilden verdunnen door het risico te minimaliseren.

Het publiek, te beginnen met institutionele beleggers zoals pensioenfondsen, won uiteindelijk. Tegenwoordig moet zelfs de meest gung-ho-geldbeheerder de bèta-waarde van een portefeuille overwegen voordat hij een transactie kan doen. Bovendien creëerde MPT de deur waardoor indexering en passief beleggen Wall Street binnenkwam.

(Lees voor meer informatie de zelfstudie over Indexbeleggen .)