Calmar ratio
De Calmar-ratio is een vergelijking van het gemiddelde samengestelde rendement op jaarbasis en het maximale opzeggingsrisico van commodity-handelsadviseurs en hedgefondsen. Hoe lager de Calmar-ratio, hoe slechter de investering presteerde op een voor risico gecorrigeerde basis gedurende de gespecificeerde periode; hoe hoger de Calmar-verhouding, hoe beter deze presteerde. Over het algemeen is de gebruikte periode drie jaar, maar dit kan hoger of lager zijn op basis van de investering in kwestie.
Calmar-ratio verklaard
Ontwikkeld door Terry W. Young in 1991, is de Calmar-ratio kort voor California Managed Account Reports. De verhouding is zeer vergelijkbaar met de MAR-ratio, die veel eerder werd geformuleerd. Het enige verschil is dat de MAR-ratio is gebaseerd op gegevens die zijn geproduceerd vanaf het begin van de investering, terwijl de Calmar-ratio meestal is gebaseerd op recentere en kortere gegevens. Ongeacht welke ratio wordt gebruikt, beleggers krijgen een beter inzicht in het risico van verschillende beleggingen.
Het voor risico gecorrigeerde karakter van de Calmar-ratio maakt het opvallen als een van de vele mogelijke beleggingsprestatiemaatstaven. Wanneer beleggers een keuze moeten maken uit een breed universum van mogelijke beleggingseffecten, helpt dit om risico en rendement expliciet te beschouwen als factoren van algemeen beleggingssucces. De Calmar-ratio is de minst bekende van de gangbare, voor risico gecorrigeerde retourmeters. Anderen omvatten de Sortino-ratio, Sharpe-ratio en MAR-ratio's. William Sharpe, bekend van de Sharpe-ratio, won in 1990 de Nobelprijs voor de economische wetenschappen voor zijn werk in de theorie van de prijsbepaling van kapitaalgoederen. Dit spreekt tot de klasse van invloed maatregelen zoals de Calmar-ratio vallen.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.