Gedragen rente: een maas in de Amerikaanse belastingwetgeving

Het is inmiddels bekend dat een minderheid van Amerikanen de meerderheid van de rijkdom in de VS beheerst. Een onderzoek uit 2010 door Levy Economics Institute heeft bijvoorbeeld aangetoond dat 0, 3% van de rijkdom in handen was van de onderste 40% van de Amerikaanse bevolking en 84% van rijkdom was in handen van de top 20%. In termen van inkomen heeft de VS nu de grootste inkomensongelijkheid dan enig ander democratisch land in de ontwikkelde wereld. Inkomensongelijkheid is inderdaad een van de belangrijkste thema's van de democratische campagnes voor president geweest en heeft aanleiding gegeven tot hernieuwde debatten over de juiste belastingheffing op overgedragen rente. Fiscaal beleid op gedragen rente heeft in wezen een belastingvoordeel gegeven aan enkele van de rijkste Amerikaanse burgers - die de groeiende inkomensongelijkheid verergeren - al jaren.

Nu, de stafchef van het Witte Huis - Reince Priebus zegt dat gedragen rente het volgende doelwit kan zijn van de belastingrevisie van de president.

(Zie ook: Trump kan zich richten op "Carried Interest" Tax maas in de wet - officieel )

Beloning van fondsbeheer en belastingen

Algemene partners van private equity of hedgefondsen worden doorgaans op twee manieren gecompenseerd voor hun fondsbeheerdiensten. De eerste manier is een beheervergoeding van ongeveer een of twee procent van het totale beheerd vermogen. Deze vergoeding wordt geheven ongeacht de prestaties van het fonds en wordt belast als gewoon inkomen, het hoogste tarief is 39, 6 procent.

De andere manier waarop de algemene partners worden gecompenseerd, is door middel van wat bekend staat als 'vervoerde rente', wat meestal ongeveer 20 procent van de winst is die boven een gespecificeerd hindernistarief wordt behaald. Vaak is het hinderpercentage ongeveer acht procent, en dus betekent elk rendement dat het fonds boven dat percentage bereikt dat de algemene partners van het fonds een commissie van 20 procent ontvangen naast de winst op activa die de partners persoonlijk in het fonds hebben belegd. Zowel de winst op persoonlijke bezittingen als de overgedragen rente worden belast tegen een koerswinst, die voor mensen met een hoog inkomen 20 procent is. (Zie voor meer informatie: Wat u moet weten over vermogenswinst en belastingen.)

Meerwaarden of gewoon inkomen?

Argumenten voor het belasten van vervoerde rente tegen het gewone inkomenstarief zijn gebaseerd op de opvatting dat vervoerde rente moet worden behandeld als "prestatiegebaseerde vergoeding voor managementdiensten." Belasting geheven rente tegen het gewone inkomenstarief zou consistent zijn met vergelijkbare prestaties- op basis van compensatie zoals bonussen. Bovendien is het soort diensten dat wordt geleverd door de algemene partners van een fonds vergelijkbaar met die van bedrijfsdirecteuren, evenals beheerders van beursgenoteerde beleggingsfondsen.

Degenen die zich verzetten tegen de belasting van overgedragen rente tegen het gewone inkomen, zijn van mening dat algemene partners als ondernemers moeten worden behandeld. Indien dit het geval is, zou de gedragen rente worden beschouwd als vergelijkbaar met de winst die wordt behaald wanneer een ondernemer zijn bedrijf verkoopt, die doorgaans worden belast tegen het vermogenswinstpercentage.

Sommigen beweren dat de gedragen rentevergoeding een beloning is voor het succesvol verdienen van winst terwijl er aanzienlijke risico's worden genomen. Als een dergelijke vergoeding tegen het gewone inkomenspercentage zou worden belast, zou dit een belemmering vormen om dergelijke risico's te nemen, wat zou leiden tot minder investeringen, minder innovatie, minder groei en minder banen. Het is echter niet duidelijk dat een hoger belastingtarief op overgedragen rente investeringen juist zou afschrikken of dat het bevorderen van meer risicovolle investeringen juist voordelig is voor de economie.

Gedragen rente en inkomensongelijkheid

Risico en beloning opzij, weinigen beweren dat de meeslepende rente in het ongelijkheidsschuldspel onschuldig is.

Misschien is het lakse belastingbeleid op gedragen rente vergeefbaar, gezien de recente schenkingen door grote hedgefondsbeheerders aan universitaire schenkingsfondsen. Twee hedgefondsbeheerders, John Paulson en Kenneth Griffin, hebben onlangs respectievelijk $ 400 miljoen en $ 150 miljoen gedoneerd aan Harvard University. Stephen Schwarzman, voorzitter en mede-oprichter van het private equity-fonds Blackstone, schonk onlangs $ 150 miljoen aan Yale University. Dergelijke liefdadigheidsdonaties die in aanmerking komen voor belastingkredieten worden toegezegd met de verklaarde intentie om hoger onderwijs te bevorderen.

Victor Fleischer, professor in de rechten aan de Universiteit van San Diego, constateerde echter dat beheerders van private equity-fondsen van universitaire schenkingsfondsen, waaronder Yale's, Harvard's, de University of Texas, Stanford's en Princeton, meer compensatie voor hun diensten ontvingen dan studenten ontvangen in collegegeld, fellowships en andere academische prijzen. Hij beweert dat Yale $ 343 miljoen heeft uitbetaald aan private equity-beheerders alleen al in rente, terwijl slechts $ 170 miljoen van het operationele budget van de universiteit was bedoeld om studenten te helpen.

Met universitaire schenkingsfondsen die fungeren als voertuigen om de rijken verder te verrijken ten koste van de toenemende schuldenlast van studenten, is het moeilijk in te zien hoe een belastingverlaging op gedragen rente een goed economisch beleid is. Als een groter deel van het inkomen van mensen in toenemende mate wordt gebruikt om schulden af ​​te lossen in plaats van goederen en diensten te kopen, maakt het niet uit hoeveel investeringsbedrijven ontvangen. Ze zullen niet groeien als mensen niet kunnen kopen wat ze aanbieden.

Het komt neer op

Als degenen die soortgelijke diensten verlenen, en zelfs vergelijkbare risico's nemen, verplicht zijn om het gewone tarief van de inkomstenbelasting te betalen, moeten algemene partners van private equity- en hedgefondsbeheerders hetzelfde tarief betalen. Gezien het feit dat degenen aan de onderkant van het inkomens- en welvaartsspectrum doorgaans hogere marginale geneigdheden hebben om te consumeren dan hun veel rijkere tegenhangers, belast belasting over de gewone inkomensvoet en het gebruiken om rijkdom te herverdelen niet alleen over billijkheid, het is goed economisch en sociaal beleid.