Verdringing en multiplicatoreffect theorieën van overheidsstimulus

Het verdringingseffect en het multiplicatoreffect kunnen worden gezien als twee tegengestelde, of concurrerende, mogelijke effecten van economische overheidsinterventie gefinancierd door tekortuitgaven.

In de traditionele economische theorie vermindert het verdringingseffect, in welke mate het ook voorkomt, het multiplicatoreffect van door overheid gefinancierde overheidstekorten die gericht zijn op het stimuleren van de economie. Sommige economen theoretiseren zelfs dat het verdringingseffect het multiplicatoreffect volledig tenietdoet, zodat er in de praktijk geen multiplicatoreffect wordt veroorzaakt door overheidsuitgaven.

Wat is het multiplier-effect?

Het multiplicatoreffect verwijst naar de theorie dat overheidsuitgaven die bedoeld zijn om de economie te stimuleren, toename van particuliere uitgaven veroorzaken die bovendien de economie stimuleren.

In wezen is de theorie dat overheidsuitgaven huishoudens extra inkomen geven, wat leidt tot meer consumentenuitgaven. Dat leidt op zijn beurt tot hogere bedrijfsopbrengsten, productie, kapitaaluitgaven en werkgelegenheid, wat de economie verder stimuleert.

Theoretisch is het multiplicatoreffect voldoende groot om uiteindelijk een toename van het totale bruto binnenlands product of bbp te veroorzaken, dat groter is dan het bedrag van de verhoogde overheidsuitgaven. Het resultaat is een hoger nationaal inkomen.

Wat is het verdringingseffect?

In theorie is het verdringingseffect een concurrent van het multiplicatoreffect. Het verwijst naar overheidsuitgaven die particuliere uitgaven "verdringen" door een deel van de totale beschikbare financiële middelen te gebruiken. Kortom, het verdringingseffect is het dempende effect op de bestedingsactiviteit van de particuliere sector als gevolg van de bestedingsactiviteit van de publieke sector.

De verdringingstheorie berust op de veronderstelling dat overheidsuitgaven uiteindelijk moeten worden gefinancierd door de particuliere sector, hetzij door verhoogde belastingheffing of financiering. Daarom maken overheidsuitgaven effectief gebruik van privé-middelen en worden het kosten die moeten worden afgewogen tegen de mogelijke voordelen die eruit voortvloeien. Het kan echter moeilijk zijn om die kosten te bepalen, omdat het gaat om een ​​schatting van de hoeveelheid economisch voordeel dat de particuliere sector had kunnen zien als zijn middelen niet aan de overheid zouden worden besteed.

Een deel van de verdringingstheorie berust ook op het idee dat er een eindige voorraad geld beschikbaar is voor financiering, en dat alles wat de overheid lenen de leningen van de particuliere sector vermindert - en daarom een ​​negatieve invloed kan hebben op bedrijfsinvesteringen in groei. Maar het bestaan ​​van vlakke valuta's en een wereldwijde kapitaalmarkt compliceren dat idee door het idee van een eindige geldhoeveelheid in twijfel te trekken.

Economist Argumenten

Aangezien het verdringingseffect de netto-impact van de overheidsuitgaven vermindert, vermindert het in theorie dienovereenkomstig de mate waarin overheidsinitiatieven worden gestimuleerd.

Er is een intens debat tussen economen, vooral na de massale overheidsuitgaven die na de financiële crisis van 2008 zijn geïnitieerd, over de geldigheid van zowel het multiplicatoreffect als het verdringingseffect.

Klassieke economen stellen dat het verdringingseffect de belangrijkste factor is, terwijl Keynesiaanse economen het multiplicatoreffect meer opwegen tegen de mogelijke negatieve effecten als gevolg van de verdringing van activiteiten van de particuliere sector.

Beide kampen zijn het echter grotendeels eens over één punt: economische stimuleringsactiviteiten van de overheid zijn alleen effectief op korte termijn. Ze zijn van mening dat economieën uiteindelijk niet kunnen worden ondersteund door een overheid die voortdurend diep in de schulden zit.