Europese Economische en Monetaire Unie - EMU
De Europese Economische en Monetaire Unie (EMU) combineerde de lidstaten van de Europese Unie in een samenhangend economisch systeem. Het is de opvolger van het Europees Monetair Stelsel (EMS).
Europese Economische en Monetaire Unie
De Europese Economische en Monetaire Unie (EMU) is echt een brede term, waaronder een groep beleidsmaatregelen gericht op de convergentie van de economieën van de lidstaten van de Europese Unie. De opvolging van de EMU over het EMS vond plaats in een proces in drie fasen, waarbij de derde en laatste fase de aanneming van de euro in plaats van voormalige nationale valuta initieerde. Dit is voltooid door alle eerste EU-leden behalve het Verenigd Koninkrijk en Denemarken, die ervoor hebben gekozen de euro niet in te voeren.
Geschiedenis van de Europese Monetaire Unie
De eerste inspanningen om een Europese Economische en Monetaire Unie te creëren begonnen na de Eerste Wereldoorlog. Op 9 september 1929 vroeg Gustav Stresemann tijdens een vergadering van de Volkenbond: "Waar zijn de Europese valuta, de Europese stempel die we nodig hebben ?" De verheven retoriek van Stresemann werd echter irrelevant, maar iets meer dan een maand later werd de crash van Wall Street in 1929 het symbolische begin van de Grote Depressie, die niet alleen het praten over een gemeenschappelijke munt ontspoorde, maar ook Europa politiek splitste en de weg effende voor de Tweede Wereldoorlog.
De moderne geschiedenis van de EMU begon met een toespraak van Robert Schuman, de Franse minister van Buitenlandse Zaken, op 9 mei 1950, die later de Verklaring van Schuman werd genoemd. Schuman betoogde dat de enige manier om de vrede in Europa te verzekeren, die twee keer in dertig jaar was verscheurd door verwoestende oorlogen, was om Europa als een enkele economische entiteit te binden: "Het bundelen van kolen- en staalproductie ... zal het lot veranderen van die regio's die zich al lange tijd inzetten voor de vervaardiging van oorlogsmunitie, waarvan ze de meest constante slachtoffers zijn. " Zijn toespraak leidde tot het Verdrag van Parijs in 1951 dat de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) creëerde tussen verdrags ondertekenaars België, Frankrijk, Duitsland, Italië, Luxemburg en Nederland.
De EGKS is krachtens de Verdragen van Rome geconsolideerd in de Europese Economische Gemeenschap (EEG). Het Verdrag van Parijs was geen permanent verdrag en liep af in 2002. Om een meer permanente unie te waarborgen, stelden Europese politici plannen voor in de jaren zestig en zeventig, inclusief het Werner-plan, maar wereldwijde destabiliserende economische gebeurtenissen, zoals de einde van het Bretton Woods-valuta-akkoord en de olie- en inflatieschokken van de jaren zeventig vertraagden concrete stappen in de Europese integratie.
In 1988 werd Jacques Delors, de voorzitter van de Europese Commissie, gevraagd een ad hoc comité van de gouverneurs van de centrale banken van de lidstaten bijeen te roepen om een concreet plan voor te stellen voor verdere economische integratie. Het rapport van Delors leidde tot de oprichting van het Verdrag van Maastricht in 1992. Het Verdrag van Maastricht was verantwoordelijk voor de oprichting van de Europese Unie.
Een van de prioriteiten van het Verdrag van Maastricht was het economisch beleid en de convergentie van de economieën van de EU-lidstaten. Het verdrag stelde dus een tijdlijn vast voor de oprichting en implementatie van de EMU. De EMU zou een gemeenschappelijke economische en monetaire unie, een centraal banksysteem en een gemeenschappelijke valuta omvatten.
In 1998 werd de Europese Centrale Bank (ECB) opgericht en aan het einde van het jaar werden de omrekeningskoersen tussen de valuta's van de lidstaten vastgesteld, een opmaat naar de oprichting van de euro, die in 2002 in omloop kwam.
Convergentiecriteria voor landen die willen toetreden tot de EMU zijn onder meer redelijke prijsstabiliteit, duurzame en verantwoorde openbare financiën, redelijke en verantwoorde rentetarieven en stabiele wisselkoersen.
Europese Monetaire Unie en de Europese staatsschuldencrisis
Aanneming van de euro verbiedt monetaire flexibiliteit, zodat geen enkel toegewijd land zijn eigen geld mag drukken om de staatsschuld of het tekort af te lossen, of te concurreren met andere Europese valuta's. Aan de andere kant is de Europese monetaire unie geen fiscale unie, wat betekent dat verschillende landen verschillende belastingstructuren en uitgavenprioriteiten hebben. Bijgevolg waren alle lidstaten in staat om tegen lage rentetarieven in euro's te lenen in de periode vóór de wereldwijde financiële crisis, maar de obligatierendementen weerspiegelden niet de verschillende kredietwaardigheid van de lidstaten.
Griekenland en de fouten in de EMU
Griekenland is het meest spraakmakende voorbeeld van de tekortkomingen in de EMU. Griekenland onthulde in 2009 dat het de ernst van zijn tekort had onderschat sinds de invoering van de euro in 2001, en het land leed aan een van de ergste economische crises in de recente geschiedenis. Griekenland accepteerde twee reddingsoperaties van de EU in vijf jaar, en zonder de EMU te verlaten, zullen toekomstige reddingsoperaties nodig zijn voor Griekenland om zijn schuldeisers te blijven betalen. Het aanvankelijke tekort van Griekenland werd veroorzaakt door het nalaten om voldoende belastinginkomsten te innen, in combinatie met een stijgend werkloosheidspercentage. Het huidige werkloosheidspercentage in Griekenland vanaf april 2019 is 18%. In juli 2015 kondigden Griekse ambtenaren kapitaalcontroles en een feestdag aan en beperkten ze het aantal euro dat per dag kon worden verwijderd.
De EU heeft Griekenland een ultimatum gegeven: accepteer strikte bezuinigingsmaatregelen, die volgens veel Grieken de crisis in de eerste plaats hebben veroorzaakt, of verlaat de EMU. Op 5 juli 2015 stemde Griekenland om de bezuinigingsmaatregelen van de EU te verwerpen, wat aanleiding gaf tot speculatie dat Griekenland de EMU zou verlaten. Het land riskeert nu een economische ineenstorting of een krachtige exit uit de EMU en een terugkeer naar zijn voormalige valuta, de drachme.
De nadelen van Griekenland dat terugkeert naar de drachme omvatten de mogelijkheid van kapitaalvlucht en een wantrouwen van de nieuwe valuta buiten Griekenland. De kosten van invoer, waarvan Griekenland sterk afhankelijk is, zouden dramatisch stijgen naarmate de koopkracht van de drachme ten opzichte van de euro afneemt. De nieuwe Griekse centrale bank kan in de verleiding komen om geld te drukken om basisdiensten te onderhouden, wat kan leiden tot ernstige inflatie of, in het ergste geval, hyperinflatie. Zwarte markten en andere tekenen van een mislukte economie zouden verschijnen. Het besmettingsrisico daarentegen kan beperkt zijn, omdat de Griekse economie slechts twee procent van de economie van de eurozone uitmaakt. Aan de andere kant, als de Griekse economie herstelt of bloeit na het verlaten van de EMU en de Europese opgelegde soberheid, kunnen andere landen, zoals Italië, Spanje en Portugal, de strakke soberheid van de euro in twijfel trekken en ook worden verplaatst om de EMU te verlaten.
Vanaf 2019 blijft Griekenland in de EMU, hoewel het anti-Griekse sentiment in de EU toeneemt, wat zou kunnen bijdragen aan het al opbouwen van spanningen in de EU en de EMU.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.