De Phillips Curve onderzoeken
Alban William Phillips was hoogleraar economie en bestudeerde de relatie tussen inflatie en werkloosheid. Phillips onderzocht economische gegevens die de looninflatie en werkloosheidspercentages in het Verenigd Koninkrijk weerspiegelden. Het volgen van de gegevens over een curve in de loop van een bepaalde conjunctuurcyclus onthulde een omgekeerd verband tussen het werkloosheidspercentage en de looninflatie; de lonen stegen langzaam wanneer de werkloosheid hoog was en sneller toen de werkloosheid laag was. Hier zullen we de Phillips-curve bekijken en onderzoeken hoe nauwkeurig de werkloosheids / loonrelatie in de loop van de tijd is gebleken.
De logica van de Phillips-curve
De ontdekking van Phillips lijkt intuïtief. Wanneer de werkloosheid hoog is, zoeken veel mensen naar werk, zodat werkgevers geen hoge lonen hoeven aan te bieden. Het is een andere manier om te zeggen dat een hoge werkloosheid leidt tot een lage looninflatie. Evenzo lijkt het omgekeerde ook intuïtief. Wanneer de werkloosheid laag is, zijn er minder mensen op zoek naar werk. Werkgevers die willen inhuren, moeten hun lonen verhogen om werknemers aan te trekken. (Lees Macro-economische analyse voor meer inzicht.)
De basis van de curve
Phillips ontwikkelde de curve op basis van empirisch bewijs. Hij bestudeerde de correlatie tussen het werkloosheidspercentage en de looninflatie in het Verenigd Koninkrijk van 1861-1957 en rapporteerde de resultaten in 1958. Economen in andere ontwikkelde landen gebruikten het idee van Phillips om soortgelijke studies uit te voeren voor hun eigen economieën. Het concept werd aanvankelijk gevalideerd en werd in de jaren zestig algemeen aanvaard.
De impact op beleid in ontwikkelde economieën
De beweging langs de curve, met lonen die sneller stijgen dan de norm voor een bepaald werkgelegenheidsniveau tijdens perioden van economische expansie en langzamer dan de norm tijdens economische groeivertragingen, leidde tot het idee dat overheidsbeleid kon worden gebruikt om de werkgelegenheidscijfers te beïnvloeden en de inflatie. Door het juiste beleid te voeren, hoopten overheden een permanent evenwicht tussen werkgelegenheid en inflatie te bereiken dat zou leiden tot welvaart op de lange termijn. (Zie Piek-en-dalanalyse voor gerelateerde metingen .)
Om een dergelijk scenario te bereiken en te handhaven, stimuleren overheden de economie om de werkloosheid te verminderen. Deze actie leidt tot hogere inflatie. Wanneer de inflatie onaanvaardbare niveaus bereikt, scherpt de overheid het begrotingsbeleid aan, waardoor de inflatie afneemt en de werkloosheid toeneemt. In het ideale geval zou het perfecte beleid leiden tot een optimaal evenwicht tussen lage inflatiecijfers en hoge werkgelegenheidscijfers. (Lees voor meer informatie over overheidsbeleid Wat is fiscaal beleid? )
De theorie weerlegd en geëvolueerd
Economen Edmund Phillips en Milton Friedman presenteerden een contra-theorie. Zij voerden aan dat werkgevers en werknemers hun beslissingen baseerden op inflatie-gecorrigeerde koopkracht. Volgens deze theorie stijgen of dalen de lonen in verhouding tot de vraag naar arbeid.
In de jaren zeventig resulteerde het uitbreken van stagflatie in veel landen in het gelijktijdig optreden van hoge inflatie en hoge werkloosheid, waardoor het idee van een omgekeerd verband tussen deze twee variabelen werd verbrijzeld. Stagflatie leek ook het idee van Phillips en Friedman te valideren, omdat de lonen stegen samen met de inflatie, terwijl eerdere theoretici hadden verwacht dat de lonen zouden dalen naarmate de werkloosheid steeg. (Lees voor meer informatie Stagflatie onderzoeken .)
Tegenwoordig wordt de oorspronkelijke Phillips-curve nog steeds gebruikt in kortetermijnscenario's, met de geaccepteerde wijsheid dat beleidsmakers van de overheid de economie alleen op tijdelijke basis kunnen manipuleren. Het wordt nu vaak de "Phillips-curve op de korte termijn" of de "verwachtingen vergrote Phillips-curve" genoemd. De verwijzing naar inflatie-verhoging is de erkenning dat de curve verschuift wanneer de inflatie stijgt.
Deze verschuiving leidt tot een theorie op langere termijn die vaak de "langlopende Phillips-curve" wordt genoemd of de niet-versnellende werkloosheid (NAIRU). Volgens deze theorie zou er een werkloosheidspercentage zijn waarbij de inflatie stabiel is.
Als de werkloosheid bijvoorbeeld hoog is en gedurende een lange periode hoog blijft in combinatie met een hoge, maar stabiele inflatie, verschuift de Phillips-curve om de werkloosheid te weerspiegelen die 'natuurlijk' gepaard gaat met de hogere inflatie.
Maar zelfs met de ontwikkeling van het langetermijnscenario blijft de Phillips-curve een imperfect model. De meeste economen zijn het eens met de geldigheid van NAIRU, maar weinigen geloven dat de economie gekoppeld kan worden aan een "natuurlijk" werkloosheidspercentage dat onveranderlijk is. De dynamiek van moderne economieën speelt ook een rol, met een verscheidenheid aan theorieën tegen Phillips en Friedman omdat monopolies en vakbonden leiden tot situaties waarin werknemers weinig of geen mogelijkheid hebben om de lonen te beïnvloeden. Een langlopend vakbondscontract dat het loon op $ 12 per uur stelt, geeft werknemers bijvoorbeeld geen mogelijkheid om over loon te onderhandelen. Als ze de baan willen, accepteren ze het loon. In een dergelijk scenario is de vraag naar arbeid niet relevant en heeft geen invloed op de lonen.
Gevolgtrekking
Terwijl de academische argumenten en tegenargumenten heen en weer woeden, blijven nieuwe theorieën ontwikkeld. Buiten de academische wereld is het empirische bewijs van werkgelegenheid en inflatie uitdagingen en confronteert economieën over de hele wereld, wat suggereert dat de juiste combinatie van beleid is vereist om de ideale economie te creëren en te behouden.